Τον David Grohl τον ξέρετε. Αν όχι, τότε έχετε χάσει ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της περασμένης δεκαετίας. Περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα φυσικά...Επί του παρόντος, ο πρώην drummer των Nirvana και κιθαρίστας των Foo Fighters μάζεψε ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του metal, καθώς και μερικούς "παρατρεχάμενους", και αποφάσισε να κάνει ένα project πολλών αστέρων στα φωνητικά. Cronos, Max Cavalera, Lemmy, Lee Dorrian, Tom Warrior, Snake, Eric Wagner και King Diamond από τη μία. Από την άλλη ο Mike Dean των Corrosion of Conformity, o Kurt Drecht των DRI (Dirty Rotten Imbeciles…χαχα..εδώ πρέπει να γελάσουμε). Στη μέση ο Wino, γνωστός από τους St Vitus και Obsessed, ο οποίος και παίζει τις κιθάρες στο δίσκο.
Τί σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν, 11 συνθέσεις, καθεμία με έναν από τους παραπάνω στα φωνητικά. Και το πακέτο προσφέρεται υπό την ονομασία Probot. Οι προδιαγραφές του είναι αν μή τί άλλο, εντυπωσιακές. Το αποτέλεσμα όμως δεν είναι αντάξιο της...παρέλασης ατόμων που κουβαλούν τη μισή ιστορία του metal.
Κλασσικά, υπάρχουν 2 κομμάτια που είναι εκνευριστικά. Και πως να μην είναι όταν μιλάμε για τις συμμετοχές των Mike Dean και Kurt Brecht. Οι C.O.C. δεν είναι ασήμαντο σχήμα, τουλάχιστον για τους πιο hardcore ακροατές. Όμως το "Access Babylon" δεν ακούγεται. Εξίσου προχειροδουλειά το "Silent spring" με τον Kurt Brecht. Αυτά τα riffs των 2 ακόρντων και τα "χοροπηδηχτά" drums είναι αστειότητες. Για να σοβαρευτούμε λιγάκι....
O Cronos και το μπάσο του δίνει το παρών με τα "δρακουλέ" φωνητικά σήμα κατατεθέν, άσχετα αν γενικότερα το "Centuries of sin" είναι εκτός Venom τύπων. Ο Max Cavalera επανέρχεται με νέο ξενέρωμα. Μου θύμισε την εφιαλτική ακρόαση/διαδικασία κριτικής του τελευταίου δίσκου των Soulfly. Ο Lemmy είναι ο ορισμός της σταθερής αξίας στον βρώμικο ήχο, και έτσι η δική του συμμετοχή στο "Shake your blade" έχει τον απαραίτητο groovy χαρακτήρα, και ο ήχος παραπέμπει σε Motorhead, λόγω μπάσου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που ακούω νέα σύνθεση με τον Lemmy πίσω από το μικρόφωνο, πανηγυρίζω.
Συνεχίζοντας την ακρόαση του δίσκου, έχουμε τα 2 "μαργαριτάρια" στα οποία αναφέρθηκα αρκετά πιστεύω. Έτσι στην θέση '6' συναντάμε τον αξιότιμο κύριο Lee Dorrian. Δεν ξέρω ποιός ευθύνεται, αλλά το "Ice cold man" ξεκινάει σαν διασκευή στο "Rotting misery" των Paradise Lost. Το κλέψιμο είναι απίστευτο, αν και στη συνέχεια το κομμάτι μας μεταφέρει νοητά στο βρωμερό Coventry. Ο Wino αναλαμβάνει και τα φωνητικά στο "The emerald law" που ακολουθεί βγάζει μια "μπαρουτίλα" μοναδική. Ε, αυτό μάλιστα, έχει να πει κάτι και σαν σύνθεση. Ας μην απατώμαστε, οι συμμετοχές των μεγάλων ονομάτων δεν συνοδεύονται και από καλές συνθέσεις. Εκεί χάνει ο δίσκος.
Για παράδειγμα το "Big Sky" που φέρει την υπογραφή του Tom Warrior, θα οδηγήσει του οπαδούς των Celtic Frost να κουρέψουν τα μαλλιά τους. Αντίθετα, το "Dictatosaurus" κουβαλάει μαζί του την αρρώστια των Voivod. Ο Snake τα δίνει όλα αλλά έχει "αμβλύνει λίγο τις γωνίες του" και οι Grohl και Wino αποδεικνύονται καλοί εκτελεστές σε techno φόρμες. Ο δίσκος κλείνει με δύο κομμάτια με τους Eric Wagner και King Diamοnd αντίστοιχα. To μεν "My tortured soul" ξενίζει με τους πειραματισμούς της φωνής των Trouble, αλλά αλλιώς δεν θα μιλάγαμε για Trouble αλλά για τυπικό doom. Το δε "Sweet dreams" αναδεικνύει το μοναδικό της φωνής του Δανού, αλλά το κομμάτι είναι υπερβολικά αργόσυρτο για τα δεδομένα του.
Συμπέρασμα; Από την ψυχρή οπτική γωνία, δεδομένων των συμμετοχών, το αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και απογοητευτικό. Ο δίσκος έχει μια γενικότερη αργόσυρτη και garage αίσθηση, ανεξάρτητα από τις όποιες εναλλαγές. Προσωπικά με κούρασε αυτό. Από την πιο ρομαντική οπτική γωνία, είναι ωραίο να ακούει κανείς δουλειές χωρίς άμεσα συμφέροντα δισκογραφικών και περιοδειών, να κρύβονται από πίσω. Επίσης, το γεγονός ότι ορισμένοι ερμηνευτές κολυμπούν σε νέα νερά, δίνει αμέσως χαρακτήρα στο δίσκο. Για πολλούς, αυτό το εναλλακτικό και "punk-meets-garage" συναίσθημα (που έχει να κάνει και με τις μη-μεταλικές καταβολές στα drums και τις κιθάρες) αποτελεί λόγο απόκτησης του δίσκου. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, πέρα από αυτό, ο δίσκος δεν με τραβάει να τον ξανακούσω.
5
