Εκατοντάδες τα συγκροτήματα με δισκογραφικό συμβόλαιο στο χώρου του metal. Άρα το ζητούμενο είναι ένα και το αυτό: προσωπικότητα. Με αρκετή καθυστέρηση, δεδομένου ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε τέλη του 2003, έφτασε στα χέρια μου η κόπια του 'Hell Within' των Αυστριακών Stygma IV. Και από τις πρώτες ακροάσεις με έπεισε ότι διαθέτει το παραπάνω ζητούμενο.
H μουσική τους έχει περάσει από αρκετά στάδια, ακολουθώντας και την αλλαγή του ονόματός τους (πρώην Stigmata). Αποτελούν ένα αρκετά γνωστό όνομα πάντως, επομένως οι απαιτήσεις υπαρχουν. Σήμερα, οι Stygma IV χαρακτηρίζονται από συνθέσεις με "γεμάτη" κιθαριστική δουλειά, χωρίς...τσιγγουνίες, που τώρα τελευταία πάνε να γίνουν μόδα, με το πρόσχημα ότι αφήνουν χώρο στους ερμηνευτές-αηδόνια. Στην προκειμένη, ο ερμηνευτής Ritchie Krenmaier δεν είναι καθόλου αηδόνι. Μάλιστα, σε στιγμές όπως το εναρκτήριο "Mental power", θυμίζει τις "μανάβικες" στιγμές του Christofer "καρπούζιααα" Johnson. Γενικά βέβαια, ο δίσκος δεν θυμίζει Therion. Αντίθετα, είναι σαφής ο προσανατολισμός προς το αμερικάνικο power.
Οι επιρροές από Savatage εμφανίζονται εδώ και εκεί, όπως και τα ψήγματα από Royal Hunt. Φυσικά, η χροιά των φωνητικών είναι εντυπωσιακά κοντά σε εκείνη του Dee Snider, αλλά και οι ομοιότητες με την τεχνική του λαρυγγιού των Twisted Sister δεν λείπουν. Περαιτέρω, η "αμερικανίλα" σημαίνει ότι οι κιθάρες σκίζουν, τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Και αυτό γιατί σαν συνθέσεις είναι πλουσιότατες και σαν εκτελέσεις είναι δυναμικότατες. Βγάζω το καπέλο στον Gunter Maier, που δείχνει πως παίζειται το heavy metal. Ο τύπος αποτελεί ουσιαστικά την ραχοκοκαλιά της μουσικής του Αυστριακού συγκροτήματος, καθώς ο καταιγισμός από riffs είναι συνεχής και ακατάπαυστος, ενώ τα lead guitar μέρη είναι όσα πρέπει.
Το γεγονός ότι ανήκουν σε μικρή εταιρεία και ότι δεν έχουν φοβερό προυπολογισμό, σημαίνει απουσία από "γυαλιστερά" studios με λίστα αναμονής. Προσωπικά, θεωρώ ότι λειτουργεί θετικά καθότι ο ήχος του, χωρίς να είναι πρωτοποριακός, δεν θυμίζει κάτι άλλο. Αν θέλετε τη γνώμη ερασιτέχνη drummer, οι κάσες είναι λίγο πίσω στη μίξη, και αντίστοιχα το hi-hat είναι πολύ μπροστά.
Το 'Hell Within' απαρτίζουν 12+1 κομμάτια. To επιπλέον κομμάτι αποτελεί μια εντυπωσιακή διασκευή στο "Music" του John Miles (Eρμηνευτής κατά καιρούς των Jimmy Page, Joe Cocker, Tina Turner. H σύνθεση είναι του 1976). Εκτός από μία μπαλάντα με τίτλο "Another world", ο υπόλοιπος δίσκος πιάνει τον ακροατή από το σβέρκο και τον ταρακουνάει. Φυσικά, μαζί με την ένταση στο στερεοφωνικό, ανεβαίνει και η αδρεναλίνη. Τα φωνητικά είναι ψυχωμένα, και πως να μην είναι όταν οι στίχοι είναι επίκαιροι και καυστικότατοι σε σημεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "The last stand", όπου απευθύνονται παράπονα τόσο "οριζοντίως", όσο και "καθέτως".
Συνοπτικά, η τελευταία δουλειά των Stygma IV μοιάζει με ένα εξαίσιο χωνευτήρι της μεταλικής μουσικής. Μέσω ενός φιλτραρίσματος αμερικάνικου power, οι Αυστριακοί αποδεικνύουν ότι ακούνε οι ίδιοι πολύ metal, και καταφέρνουν να ακούγονται εξαιρετικά οικείοι. Έτσι και αλλιώς, είναι αρκετά συμπαθείς στο Ελληνικό κοινό. Θα χαρακτήριζα το δίσκο ως την τυπική τίμια κυκλοφορία. Εκείνη που αξίζει ολοκληρωτικά τα 15 ευρώ, εκείνη που θα ευχαριστήσει τον ακροατή με την πρώτη, εκείνη που θα τον κάνει να ψάξει και τα προηγούμενα πονήματα του σχήματος.
8
