Τον Δεκέμβριο του 2002, είχα την τύχη να δω αυτό τους Exodus ζωντανά μετά από χρόνια αναμονής. Η συναυλία, όπως πολλοί θα ξέρετε, ήταν πάρα πολύ καλή και μέσα σε όλα τα καλά, ακούσαμε και ένα κομμάτι που τελικά βρήκε το δρόμο του στο 'Tempo of the Damned'. Η αλήθεια είναι ότι το hardcore στυλάκι του με άφησε αδιάφορο και απογοητεύτηκα. Το συνολικό αποτέλεσμα όμως είναι αντάξιο της ιστορίας του σχήματος...
O δίσκος θέλει αρκέτες ακροάσεις για να ξεδιπλωθεί. Όμως από το πρώτο κίολας άκουσμα είναι εμφανή τα εντυπωσιακά στοιχεία. Πρώτο και καλύτερο, η διάρκεια των τραγουδιών. Στην πλειοψηφία τους δεν πέφτουν κάτω από τα 5 λεπτά χωρίς πάντως να έχουν τρομερές εναλλαγές. Από την αλλη όμως είναι αρκετά δυνατά και πιασάρικα τραγούδια, άλλοτε διαφοροποιημένα, αλλοτε ακολουθώντας την πεπατημένη.
H παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά καλή. Τα τύμπανα αρχικά είναι ιδανικά ζυγισμένα σε σχέση με τις κιθάρες και το μπάσο που με τη σειρά του «πορώνει» αφού ακούγεται πεντακάθαρα. Ο ήχος στις κιθάρες είναι οπώς θα περίμενε κανείς σε εναν σύγχρονο δίσκο Exodus, ο οποίος φέρνει σε πρόσφατους Annihilator. Το όνομα του Andy Sneap φιγουράρει στο οπισθόφυλλο, οπότε δικαιολογούνται όλα. Τέλος, τα φωνητικά παρουσιάζονται εντυπωσιακά στα αυτιά μου καθώς δεν περίμενα τέτοιο αποτέλεσμα από τον Souza. Ο τύπος τραγουδάει, φωνάζει, ουρλίαζει και "γκαρίζει" οπως θέλει χωρίς να γίνεται ακραίος και μονότονος.
Οσον αφορά στα χαρακτηριστικά των συνθέσεων τώρα, τα περισσότερα "τρέχουν" σε ένα λίγο-πολύ κοινό tempo (αυτό δεν ρίχνει καθόλου τον Hunting, τα όσα παίζει στον δίσκο αυτό είναι τρομερά και τεχνικότατα...), ενώ όλα σχεδόν έχουν ένα διαλειμματάκι όπου πέφτουν οι τόνοι. Τα κομμάτια είναι ένα και ένα στο δίσκο, έχοντας το καθένα τη δική του χημεία να αναδείξει, ενώ στιχουργικά οι αντι-αμερικάνοι θα ευχαρίστηθούν αρκετά, όπως για παράδειγμα με το "Scar spangled banner", αλλά και γενικά υπάρχει το –παραδοσιακό- κλίμα της αντίδρασης στα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Δύνατές στιγμές του δίσκου είναι τα "Forward march", "Tempo of the damned", "Scar spangled banner" και "War is my sheperd", με το τελευταίο να ξεχωρίζει, αν και σύντομο.
Στη συναυλία είχαμε ακούσει, εικάζω, το "Throwing down", που όντως είναι η αδυναμία του δίσκου. Μαζί πάει και το "Sealed with a fist", το οποίο προοριζόταν για δίσκο ενός project των Holt και Hunting όταν οι Exodus ήταν ανενεργοί.
Αφήνοντας τα έλαττώματα στην άκρη, ο δίσκος είναι σίγουρα η καλύτερη δουλεία από το "Pleasures of the flesh" και ανοίγει την όρεξη για δυνατές ζωντανές εμφανίσεις από τους γερόλυκους.
7
