Χριστούγεννα. Βουδαπέστη. Ενα κουκλοθέατρο με μια μόνο παράσταση κάθε Xριστούγεννα. Το show είναι φαντασμαγορικό, αλλά οι κούκλες λίγο περίεργες. Πολύ αληθοφανείς. Μονο ο King και μια τυχαία κοπέλα κατάλαβαν το περίεργο της παράστασης. Ενα χρόνο μετα, η κοπέλα, δεμένη πλεον με τον King, δε γύρισε σπίτι μετα την παράσταση. Η κλασσική πλέον περιέργια του King τον ωθεί να το ερευνήσει. Λάθος. Ο Puppet Master και η γυναίκα του δε σηκώνουν εισβολείς. Ο King και η φιλενάδα του ήταν εισβολείς. Και τώρα είναι κούκλες. Κούκλες που ζωντανέυουν μόνο με το αίμα που είχαν όταν ήταν ανθρωποι. Ελατωματικές κούκλες όμως. Έτσι η μεν κοπέλα βρίσκεται στο αλλο θέατρο στο Βερολίνο και ο King, καταραμένος με αθάνατα ματια, βρίσκεται καρφωμενος στον τοίχο ενος μαγαζιού με αντίκες στην Βουδαπέστη. Ο Puppet Master δεν ικανοποιήθηκε...
Κάπως έτσι έχουν τα πραματα στο καινούριο δίσκο του βασιλιά του παντρέματος της μουσικής και των spooky stories. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες, άλλωστε αυτό είναι ένα απο τα όμορφα στους δίσκους του King. Είναι πραγματικά ωραία ιστορία πάντως μιας και είχα απογοητευτεί με το 'House of God' και το 'Abigail Pt.II'. Ιστορικά μιλώντας πάντα. Μουσικά, το 'Pupper Master' είναι εντυπωσιακό, αλλα τονίζω εξάρχης, δεν είναι δίσκος που θα φέρει κόσμο στον King...
Από την αρχή του δίσκου καταλαβαίνει κανείς τι πρόκειται να ακούσει. Το κλασσικο intro που υπάρχει σε όλους τους δίσκους του King έχει το συναίσθημα της ήττας αλλα από την οπτική γωνία του κακού χαρακτήρα της υπόθεσης. Παντα έτσι ειναι το συναίσθημα στα τραγούδια του άλλωστε. Ακολουθούν 11 συνθέσεις, αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, ενωμένες βέβαια λόγω concept ενώ τρια τραγούδια στο σύνολο ("Midnight", "No More Me", και "So Sad") είναι μικρής διάρκειας αλλα σημάντικα για την πλοκή αφου περιγράφουν το τέλος, την μεταμόρφωση του King σε κούκλα και τον τρομερά δομημένο (μουσικά και στιχουργικά) χώρισμο των 2 κουκλών αντίστοιχα. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πραγματικά ένα και ένα.
Κατ’αρχάς, όσα solos δεν είχε το "πραγμα" που ηχογράφησαν οι Νu-tallica βρίσκονται εδω. Μετρημένα είναι 26 σε 9 τραγούδια (LaRoque και Wead είναι αυτοί) ουσιαστικά και ενα κιθαριστικό outro. Κατά δεύτερον, τα γύναικεια φωνητικά που υπάρχουν λογω του βασικού χαρακτήρα παντρεύονται τέλεια με τα ψηλά και κανονικά φωνητικά του King, δίνοντας πολλές φορες απίθανα χορωδιακά σημεία. Συνεχίζοντας, τα πλήκτρα είναι σε περίοπτη θέση στον δίσκο αυτο και φαίνεται οτι είναι απαραίτητα. Οι ικανότητες των κιθαριστών ακολουθούν αλάνθαστα και χωρίς κοιλιές στο συναίσθημα που μεταφέρουν οι ψηφιακοί ήχοι του King (παίζει και keys…).
Στο 'Abigail Pt II', ήταν φανερή η βιασύνη με την οποία είχε γραφτεί ο δίσκος. Λογικό άλλωστε, αφού ήταν διαταγή απο την πρώην δισκογραφική. Το 'Puppet Master' σαν ιδέα υπάρχει πρίν απο το 'Abigail' και επίσης τα δυο χρόνια που μεσολάβησαν συνέβαλαν στη δημιουργία αυτού του δίσκου. Βαριά και μελωδικα riffs, τα καινούργια στοιχεία στη μουσική του King και μια πολύ καλή ιστορία, συνεργάζονται αρμονικά και ακούγονται απο τα ηχεία μου ως η πιο ολοκληρωμένη δουλεία των Diamond και LaRocque (αυτοι είναι οι μόνιμοι αν και πλέον η μπαντα παίρνει σταθερή μορφή) μετα το 'Abigail Pt 1'. Αστεράκια παίρνει και η παραγωγή του δίσκου. Είναι στα ίδια επίπεδα με την παραγωγή του 'Abigail Pt II', σαφως ανώτερη απο τις 2 προηγούμενες ('House of God' και 'Voodoo') ειδικά στα drums.
Δυνατες στιγμές του δίσκου είναι τα "Blue Eyes" (εντυπωσιακό!), "Emerencia", "Darkness" και "Christmas", ενω για πιο heavy και headbanging καταστάσεις, βασιστείτε στα "Magic", "Blood To Walk" και είδικα στο "Living Dead". Σε γενικές γραμμές, το 'Pupper Master' είναι ευχάριστα (όχι κουραστικά και ανούσια) πολύπλοκο, με δυνατές εναλλαγές και πετυχημένα ζευγαρώματα ήχων και -κυρίως- φωνητικών και εν τέλει είναι αρκετα κολλητικό ώστε να στριφογυρίζει τουλάχιστον μια φορα τη μερα στο στερεοφωνικό. Σημειώστε ότι το DVD της special edition έχει κάποιο ενδιαφέρον αλλά μάλλον για μανιακούς οπαδούς.
8
