Ακόμα θυμάμαι την αίσθηση που μου είχε προκαλέσει η δισκάρα που ακούει στο όνομα "The More Things Change…" μερικά χρονάκια πριν. Τότε που έσκαγε στα κρυφά μύτη αυτό το απαράδεκτο συνοθήλευμα κουλαμάρας και –τάχα μου- οργής, το οποίο έθεσε σε απόσταση αναπνοής δύο ασύμβατους όρους: το rap και το metal. Και φυσικά, ο λόγος για τον οποίον το προαναφερθέν δημιούργημα των Machine Head μου είχε κάνει αίσθηση είχε να κάνει με τη διαφορετικότητά του από τις υπόλοιπες τρύπες στο νερό που κυκλοφορούσε η Roadrunner.
Σήμερα, οι Machine Head παραμένουν μακράν το ποιοτικότερο σχήμα αυτής της αμφιλεγόμενης εταιρείας. Στο μεταξύ πάντως, δεν παρέλειψαν να μας ξυνήσουν με ορισμένους άστοχους δίσκους. Έλα όμως που τα μεγάλα σχήματα δεν χάνονται. Μέχρι και ο τίτλος του νέου "From the Ashes of the Empires" μοιάζει να μιλάει από μόνος του. Με νέο δεύτερο κιθαρίστα (Phil Demmel) και σαφείς προθέσεις για επαναπροσδιορισμό της πορείας τους, οι Αμερικάνοι παραθέτουν ένα δίσκο που, με δυό λόγια, περιέχει αξιοπρόσεκτη ποικιλομορφία, παραμένοντας ταυτόχρονα άμεσα αναγνωρίσιμος ως προιόν Machine Head.
Τα 45 λεπτά που διαρκεί περνάνε πριν το καταλάβει ο ακροατής, παρόλο που οι συνθέσεις είναι μακροσκελείς για τα δεδομένα του σχήματος αλλά και της μουσικής του κατεύθυνσης. Στα 8 κομμάτια, μπορεί κανείς να εντοπίσει στοιχεία που ξεκινούν από Pantera, περνάνε από Haunted, κάνουν και μια στάση σε Kyuss και καταλήγουν στους Tool.
Πιο συγκεκριμένα, πάρτε για παράδειγμα το εναρκτήριο κομμάτι "Imperium" (για το οποίο μόλις βγήκε και video-clip) το οποίο αποτελεί μια πολύ μεγάλη σύνθεση, τόσο κυριολεκτικά, όσο και μεταφορικά. Ανέκαθεν οι φόρμες του σχήματος δεν ήταν προβλέψιμες, αλλά αυτό που συμβαίνει μέσα σε 6μισι λεπτά είναι κάτι το μοναδικό. Πρόκειται για ιδανικό εναρκτήριο κομμάτι για συναυλίες, και παρόλες τις εναλλαγές του, καταφέρνει να πιάνει τον ακροατή από το σβέρκο και να μην τον αφήνει. Είναι αυτές οι "σουηδίες" βλέπετε...
Το "Bite the bullet" έχει έντονα χαρακτηριστικά πρόσφατων Pantera στη κιθάρα, ενώ το πραγματικά ξεχωριστό drumming από τον Dave McClain δίνει το στίγμα του με την συνεχόμενη χρήση των toms. Αν είναι κάτι που εκλύει το επόμενο "Left unfinished" είναι ατελειώτη οργή, η οποία επισημαίνεται και από κάποιους ιδιαίτερα "χονδρούς" στίχους, αλλά ταυτόχρονα αμβλύνεται από όμορφες lead κιθαριές.
Το τέταρτο "Elegy" φέρνει αμέσως στο μυαλό την έρημο των Kyuss, και σε αυτό βοηθάει και η διαφορετική παραγωγή στο συγκεκριμένο κομμάτι. Φαντάζομαι να έχετε ξανασυναντήσει το χαρακτηρισμό "μπάσο-μπουλντόζα". Πραγματική ελεγεία...
Αρκετά έντονα στοιχεία από το παρελθόν του σχήματος κουβαλάει το "In the presence of my enemy", το οποίο είναι τυπικό κομμάτι στο οποίο φαίνεται η δουλειά που έχει κάνει ο Robert Flynn σε ορισμένα μελωδικά φωνητικά. Να το ξαναγράψω: o ακραίος ήχος χρειάζεται εναλλαγές στα φωνητικά, και ευτυχώς οι μπάντες το ξέρουν καλά. Και μια και πιάσαμε τον Flynn, ας σημειωθεί ότι τα ορισμένα κιθαριστικά θέματα (πέρα από τα riffs μεγατόνων) φανερώνουν μια εξέλιξη στη τεχνική κατάρτιση, η οποία μαζί με την αστείρευτη έμπνευση, φαίνεται να λειτουργεί να διανθίζει το συνολικό άκουσμα. Αυτά για όσους θεωρούν πολύ επίπεδο τον ήχο των Machine Head στις κιθάρες.
Στο ίδιο μήκος κύμματος βρίσκεται και το έκτο κομμάτι του δίσκου "Days turn pale to gray", το οποίο μέσα σε 6 λεπτά έχει έναν σεβαστό αριθμό σκαμπανεβασμάτων. Και ένα κομμάτι μετά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την φυσική εξέλιξη των Machine Head, σε ένα εξαιρετικό κομμάτι, το οποίο αρχικά πιάνεται από τους Tool, αλλά εν τέλει πρόκειται για μια φοβερά ατμοσφαιρική σύνθεση. Όχι με την τυπική έννοια του όρου στους μεταλλικούς κύκλους. Ατμοσφαιρική διότι καταφέρνει και φυλακίζει τον ακροατή, τον κάνει πιόνι της. Υπό τον τίτλο "Αll falls down", οι Machine Head αποδεικνύουν τη συνθετική τους άνοιξη...
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει και ένα ραδιοφωνικό κομμάτι (ή μήπως θα μπορούσε), και έτσι το "Descend the shades of light" κλείνει το δίσκο. Οι αναφορές σε Nickelback είναι αρκετά προφανείς, το ίδιο προφανής είναι πάντως και η παραφωνία στα δεύτερα φωνητικά. Γεγονός είναι πάντως ότι το solo μετά τα 4 λεπτά είναι φανταστικό, και τελικώς το κομμάτι καταφέρνει να αφήσει μια πολύ καλή τελευταία εντύπωση στον ακροατή, καλύτερη ίσως από εκείνη που θα άφηνε μια "καφρίλα". 6μισι λεπτά και αυτό παρακαλώ.
Η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα ακούσματα του δίσκου δεν με καθήλωσαν. Σιγά σιγά όμως ο δίσκος κέρδισε την εμπιστοσύνη μου, και αυτή τη στιγμή έχει εισιτήριο διαρκείας στο στερεφωνικό. Εννοείται πως όσοι δεν θέλουν να αυτοαποκαλούνται δεινόσαυροι, και όσοι ψάχνουν για το "καινούργιο που σέβεται το παλιό", θα προσθέσουν με ελαφρά πηδηματάκια το "Through the Ashes of the Empires" στη δισκοθήκη τους. Κυρίες και κύριοι, οι Machine Head αντιπροσωπέυουν ένα παγκοσμίως αποδεκτό νέο πρόσωπο του metal…
9
