Arch Enemy, Nevermore, Opeth, Symphony X…..Κατά τη γνώμη μου, τα 4 κορυφαία σχήματα του σύγχρονου metal. Τα 4 σχήματα που βρίσκονται τριγύρω μας και επισημαίνουν την πρόοδο και την εξέλιξη. Τα 4 σχήματα που παίζουν πραγματικά πρωτοποριακά, χωρίς όμως να απαρνούνται τα βασικά στοιχεία του μεταλλικού τρόπου έκφρασης. Τα 4 σχήματα που προκαλούν εντύπωση με το ταλέντο τους και που καταφέρνουν να είναι "διαφορετικά" και "ακραία" χωρίς να βασίζονται πουθενά αλλού παρά στη μουσική και στους ψαγμένους στίχους. Ούτε τράγοι, ούτε σταυροί, ούτε λαγοί και πετραχείλια...Καθότι τέτοια ματζούνια αρμόζουν και χρησιμοποιούνται μόνο από κομπλεξικά μέλη της μεταλλικής κοινότητας. Από άτομα δηλαδή που δεν έχουν καλύτερο τρόπο για να τραβήξουν τη προσοχή....

4 σχήματα, συν τους πάντοτε στη δική τους κλάση Dream Theater, συν το prog-nu-metal των Queensryche (να δείτε πόσοι θα αντιγράψουν το 'Desert Dance' από το 'Tribe'…). Δεν χρειάζομαι άλλες ενδείξεις...Πάμε καλά...Κλείνει η παρένθεση...

Arch Enemy λοιπόν....Ισχυρίζομαι ότι αποτελούν το ένα τέταρτο του σύγχρονου metal ήχου. Μπά...Όχι απλώς το ισχυρίζομαι...Το πιστεύω δογματικά...Και ψάχνω –μάταια- να βρω τρόπο να τεκμηριώσω τον παραπάνω ισχυρισμό. Μάταια, διότι είναι ακατόρθωτο να μεταδώσει κανείς το συναίσθημα που νίωθει όταν ακούει δίσκους μνημεία. Όλοι ξέρετε πως είναι όταν ακούτε δίσκους διαμάντια.

Ας πάρουμε τα δεδομένα. Οι Σουηδοί ήταν ένα μάλλον αδιάφορο σχήμα πριν αναλάβει η φοβερή και τρομερή Angela Gossow τα φωνητικά. Ώσπου ξαφνικά έσκασε σαν κεραυνός το υπέρτατο 'Wages of Sin'. O δίσκος, που μαζί με το 'Dead Heart…" των Nevermore σήμανε την επανάσταση του σύγχρονου metal του 2000. Πραγματικά θεωρώ τους δύο αυτούς δίσκους ως ιστορικά σημεία στη διαδρομή του metal. Έτσι λοιπόν η προσμονή για το νέο δίσκο των Arch Enemy ήταν τεράστια. Το αδιάφορο Σουηδικό σχήμα έχει εξελιχθεί σε βασικό παίκτη...

Και αυτό για πολλούς λόγους. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ιδιαιτερότητα στα φωνητικά. Χαζεύοντας κανείς τις φωτογραφίες του ατόμου που τα έχει αναλάβει δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί: μα είναι δυνατόν αυτή η γκ... να βγάζει τέτοιο ήχο. Είναι δυνατόν να κάνει γυναίκα τέτοια κορυφαία death metal φωνητικά; Ναι, είναι. Και μάλιστα, στο 'Anthems of Rebellion" είναι σημαντικά πιο ξεκάθαρα και δουλεμένα σε σχέση με το παρελθόν. Βοηθάει και η εξαιρετική παραγωγή και θα έλεγε κανείς ότι όλος ο δίσκος είναι στημμένος ώστε να αναδειχθεί η ιδιαιτερότητα των γυναικείων death metal φωνητικών. Τα οποία σημειωτέον, είναι πολύ καλύτερα από τα περισσότερα ανδρικά του χώρου....Και μια και πιάσαμε τα φωνητικά, ας μην ξεχάσουμε ότι σε ορισμένα κομμάτια έχουν προστεθεί και καθαρά φωνητικά του κιθαρίστα Chris Ammott. Έχω βαρεθεί να γράφω ότι η νέα δίοδος του death metal θα είναι η συνύπαρξη καθαρών και μη φωνητικών...

Σε ότι αφορά του αξιότιμους αδελφούς Ammott στις κιθάρες, η πρώτη παρατήρηση έχει να κάνει με το γεγονός της αυξημένης ποικιλομορφίας σε σχέση με το 'Wages..'. Από το σχέτικά πιο straight Σουηδικό ύφος του προκατόχου του, το 'Anthems of Rebellion' περνάει σε πιο 'ελαστικές' καταστάσεις. Τα riffs πότε φαίρνουν το μυαλό τα σπαστικά Slayer-ικά, πότε τα in-your-face των Carcass, πότε Spiritual Beggars και πότε καθαρά Σουηδικές-meet-Μaiden καταστάσεις...Αυτό το γεγονός, μόνο θετικά λειτουργεί στο δίσκο. Φυσικά δεν λείπουν μεμονωμένες αναφορές στα "διαλείμματα παράνοιας" των Nevemore, όπως για παράδειγμα στα 2 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα του πρώτου κανονικού κομματιού του δίσκου. Επιπλέον, αυτό που είναι ευχάριστο είναι και ο σύγχρονος και όχι δεινοσαυρικός ήχος της κιθάρας, αν και δεν έχει φτάσει ακόμα 100% εκείνον των Symphony X.

Σημαντικό ρόλο στο ότι ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα χωρίς να κουράζει, παίζει και το 'δίμποτο' drumming που κάνει τα τραγούδια να τρέχουν και όχι να 'σκαλώνουν' ακόμα και αν το ταμπούρο σκάει στα 4/4. Επίσης, ο Daniel Erlandsson φροντίζει να σπάει τη μονοτονία πολύ πιο συχνά απ'ότι θα περιμένε κανείς καθώς σε κάθε κομμάτι αλλάζει μοτίβο τουλάχιστον 3 φορές.

Συνολικά έχουμε να κάνουμε ήδη με έναν από τους 5 καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Μιας χρονιάς που είναι μάλλον η καλύτερη εδω και αρκετά χρόνια και δείχνει ότι τα περιθώρια κιθάρας-μπάσου-τυμπάνων είναι ανεξάντλητα. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι δεν υπάρχει τίποτα κλεμμένο σε τόσες δισκάρες που βγαίνουν τελευταία. Μια από αυτές τις δισκάρες είναι και το 'Anthems of Rebellion'. Στην πρώτη ακρόαση θα σας φανεί λίγο πιο χαλαρό από το 'Wages of Sin'. Δεν είναι έτσι. Απλά είναι πιο καθαρή η παραγωγή. Τώρα που το σκέφτομαι, η παραγωγή είναι άπιαστη. Όπως άπιαστες είναι τόσο η συνθέσεις, όσο και η ικανότητα του group να τις αναπαράγει. Αν στον προκάτοχο υπήρχαν 2-3 hit-άκια, εδώ η επιλογή είναι πολύ δύσκολή. 'Άπιαστος' ο δίσκος, αλλά εσείς πρέπει να τον πιάσετε οπωσδήποτε. Το σύνθημα 'revolution calling' ταιριάζει γάντι...


9