Είχα καιρό να συναντήσω μια δισκογραφική έκπληξη. Μια δουλειά από άγνωστο σχετικά συγκρότημα που να διακρίνεται από υψηλή ποιότητα (συνθετικά και εκτελεστικά), ταλέντο και που να διατηρεί το ενδιαφέρον του ακροατή καθ'όλη τη διάρκειά της. Η παραπάνω περιγραφή ταιριάζει "γάντι" στην περίπτωση του 'Swampsong', της πρόσφατης κυκλοφορίας των Φινλανδών Kalmah.
Οι εν λόγω κύριοι καταπιάνονται με μελωδικό death metal, και παρουσιάζουν μια διαφορετική εκδοχή των Children of Bodom. Να τολμήσω να πω ότι πρόκεται για ανώτερη εκδοχή. Τα χαρακτηριστικά τους είναι τα πρωτότυπα lead guitar θέματα που στηρίζονται σε ισοπεδωτικό riffing, το σιδηροδρομικό αλλά έυκαμπτο drumming και τα…δρακουλιάρικα φωνητικά. Την μπάντα αποτελούν οι Pekka Kokko (φωνητικά, ρυθμική κιθάρα), Anti Kokko (lead κιθάρα), Janne Kusmin (τύμπανα), Timo Lehtinen (μπάσο) και Pasi Hiltula (πλήκτρα). Εμφανώς, οι αδερφοί Kokko βρίσκονται ουσιαστικά πίσω από τους Kalmah. Και το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται από τα πρώτα λεπτά του δίσκου καθώς οι κιθάρες τραβάνε αμέσως τη προσοχή.
Ο δίσκος απαρτίζεται από 9 κομμάτια και διαρκεί 44 λεπτά. Το γεγονός είναι ότι αν κάποιος μπει σε ένα δωμάτιο, κλείσει την πόρτα, βάλει το 'Swampsong' στο στερεοφωνικό και αφοσιωθεί σε αυτό, τότε θα συλλάβει τον εαυτό του να κάνει ασταμάτητο headbanging για 44 λεπτά. Την εποχή που ο μέσος όρος ηλικίας των αγαπημένων μας συγκροτημάτων ανεβαίνει, και τα bpm πέφτουν στους δίσκους τους, η Kalmah καταφέρνουν δύο πράγματα. Αφ'ενός να ξεδιψάσουν όσους αναζητούν νέα σχήματα και τη φρεσκάδα που αυτά αποπνέουν και αφ'ετέρου να βάλουν το όνομά τους στη λίστα των πολλά υποσχόμενων νέων σχημάτων για το μέλλον. Η μελωδία είναι πανταχού παρούσα αλλά οι death metal καταβολές των μελών του σχήματος δεν κρύβονται και ο δίσκος αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο οτι το death metal συνδυάζεται με μελωδικές γραμμές. Το riffing θα σας αρπάξει από το λαιμό, οι lead κιθάρες θα σας κάνουν να σιγοτραγουδάτε μελωδίες περπατώντας στο δρόμο. Παράλληλα, τα φωνητικά θα τονίσουν το death metal χαρακτήρα της μπάντας, όπως επίσης και το drumming που κρύβει blastbeat εκπλήξεις στους απανταχού λάτρεις. Ξέρετε ότι το παν είναι η ποικιλομορφία. Οχι συνέχεια δίκαση, όχι συνέχεια blastbeats. Ποικιλομορφία υπάρχει και στις συνθέσεις καθεαυτές, αν και υπάρχουν ακόμα περιθώρια. Το σχήμα κάνει κάτι prog διαλείμματα σε 1-2 κομμάτια, φανερώνοντας ίσως μελλοντικές προθέσεις. Επίσης, είναι σαφές ότι τα συνεχόμενα "φτυστά" και "δρακουλέ" φωνητικά εν τέλει καταντούν μονότονα. Και αυτό το έχουν υπ'όψη τους οι Φινλανδοί, και σε 2 κομμάτια ο Kokko αφήνει στην άκρη τον παραμορφωτή και τραγουδάει/ψέλνει σε σημεία με μια οργισμένη/βραχνιασμένη φωνή. Αναμένω στον επόμενο δίσκο συχνότερες εναλλαγές στα φωνητικά, ακόμα και με καθαρά. Και φαντάζομαι ότι υπάρχει χώρος και για ακόμα περισσότερα πλήκτρα, χάριν της ατμόσφαιρας.
Να το θέσω αλλιώς. Πρόκειται για παιχταράδες, ιδίως στη κιθάρα. Θεωρώ ότι αν αφήσουν λίγο χώρο σε progressive παιχνίδια και δημιουργία ατμόσφαιρας με εναλλαγές φωνητικών και πλήκτρα, διατηρώντας την αιχμηρότητά τους, θα κάνουν το όλο το μεταλλικό κόσμο να μιλάει γι'αυτούς. Ή μήπως η απίστευτη έμπνευση που διακρίνει τις συνθέσεις είναι ήδη αρκετή; Δαγκώστε το!
8
