Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι Nightfall παλεύουν -στην κυριολεξία- εδώ και 10 χρόνια προσεγγίζοντας το heavy metal από διάφορες οπτικές γωνίες. Ο ιθύνων νους Ευθύμης Καραδήμας ύστερα από το πολύ καλό αλλά παρεξηγημένο 'Diva Futura' του 1999, επιστρέφει και παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή του. Από τους στίχους περί χαμένης αγάπης του 'Diva Futura', έχει περάσει σε μια πιο μυστικιστική στιχουργική διάσταση, η οποία αντικατοπτρίζεται και από πιο στριφνό ύφος του συνόλου κομματιών πλέον. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι τα κομμάτια στο δίσκο είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους.

Μουσικά λοιπόν, οι αρκετά έντονες αναφορές στους κιθαριστικούς Maiden έχουν περιοριστεί πολύ και στη θέση τους έχουν έρθει στοιχεία που παραπέμπουν σε σχήματα όπως οι παλιοί Amorphis, Sentenced και Paradise Lost. Το στοιχείο που αφορά σε όλα τα κομμάτια πλέον είναι ένα: o ελληνικός ήχος. Θεωρώ ότι οι Nightfall είναι το τυπικό σχήμα της ελληνικής σχολής και ελπίζω να αντιλαμβάνεστε τη σημασία του να έχει κάποιος άμεσα αναγνωρίσιμο ήχο. Τί σημαίνει ελληνικός ήχος; Σημαίνει underground αισθητική, σκοτεινοί στίχοι, doom/death παίξιμο αλλά και μελωδικές κιθάρες. Κάτι σαν πιο αργό σουηδικό death δηλαδή. Και φυσικά άμεσα ανγωρίσιμη είναι η χροιά του Eυθύμη Καραδήμα (o οποίος σε σημεία μου θύμισε Taneli Jarva), που ναι μεν επέστεψε στα "σάπια" φωνητικά αλλα πιστεύω ότι το ιδανικό θα ήταν να υπάρχουν εναλλαγές και brutal και καθαρών φωνητικών. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν θα έστεκε με τους αρρωστημένους-"όλα τα λεφτά" στίχους του "Luciferin"...

To 'Ι Am Jesus' απαρτίζεται από 11 συνθέσεις και διαρκεί λίγο πάνω από 50 λεπτά. Οι συνθέσεις είναι πραγματικά πρωτότυπες και μόνο σε ορισμένα σημεία η επανάληψη κουράζει ελαφρώς. Μεταξύ τους διαφέρουν αρκετά, τόσο στην ατμόσφαιρα όσο και στο κιθαριστικό παίξιμο το οποίο πότε "σουηδίζει" και πότε "doom-ίζει" και σε σημεία "maiden-ίζει". Τα φωνητικά είναι εξαιρετικά στο τέταρτο "A pale cresendo of diamond suns", οι προσθήκες του Μπάμη Κατσιώνη στα πλήκτρα έχουν θεαματικά αποτελέσματα και κάνουν τα κομμάτια να αναπνέουν ενώ χαρακτηριστική είναι η παρουσία νέου drummer στο σχήμα. Ο Γιώργος Κόλλιας παίζει με τέτοιο τρόπο ώστε αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των κομματιών, και όχι απλώς κρατώντας στο ρυθμό. Δένει το διπέταλό του κόμπο και μέσω αυτού είναι που "σκάβει" τα κομμάτια ενώ σε σημεία πιάνει φοβερές ταχύτητες. Όπως πολύ σωστά μου επισήμανε ο Ε.Κ., χειρίζεται άψογα το ride και "παίζει" αρκετά με το δεξί χέρι του.

Κατά ένα μεγάλο μέρος, ο δίσκος πρόκειται για δουλειά του Ε.Κ. ενώ τρία κομμάτια ανήκουν στον αποχωρίσαντα Μιχάλη Γαλιάτσο. Η συγκεκριμένη αλλαγή στη σύνθεση του σχήματος μου προκάλεσε εντύπωση καθώς το "maiden-ικό" αλλά και ατμοσφαρικό παίξιμο του Μ.Γ. στη κιθάρα ήταν χαρακτηριστικό του "ελληνικού ήχου" των Nighfall. Μένει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη δουλειά για να ακούσουμε δείγματα του Γιώργου Μπόκου στις κιθάρες. Μέχρι τότε πάντως, συγκρατείστε τον όρο "ακραίος ελληνικός ήχος" και φανταστείτε τους παλιούς σκοτεινούς Nightfall παρέα με τα μοντέρνα στοιχεία του 'Diva Futura' μιξαρισμένους στα πασίγνωστα φινλανδικά Tico Tico Studiοs. Εν συνεχεία τσιμπείστε τον δίσκο που έχει όλα τα στοιχεία της ακραίας ελληνικής σκηνής περασμένα από ένα χωνευτήρι. Ο ελληνικός ήχος στην ακραία του μορφή θα βγει από τα ηχεία σας. Με μορφή μουσικής (δηλαδή σύμπραξη μελωδίας-αρμονίας-ρυθμού), όχι με μορφή καφρίλας...Τους περιμένουμε λίγο πιο τεχνικούς στο μέλλον...


8