Λοιπόν, παρ'όλο που πρόκειται για την νέα δουλειά των Metallica, το συγκεκριμένο κείμενο θα είναι αρκετά απότομο. Θα αρκεστώ σε δύο παρατηρήσεις που αφορούν στο 'St. Anger'. H μία είναι υποκειμενική και άλλη αντικειμενική.
Ξεκινάω με την υποκειμενική. Ενώ για κάθε δίσκο που παρουσιάζω στο avopolis αφιερώνω πολλές ώρες ακρόασης με αποτέλεσμα μακροσκελή κείμενα και πληθώρα σχολίων, στη συγκεκριμένη περίπτωση αναγκάστηκα να αλλάξω τακτική. Και λοιπόν; Ε, λοιπόν ο λόγος είναι ότι είναι ένα από τα λίγα, ελάχιστα θα έλεγα, albums που δεν μπορώ να ακούσω. Πρόκειται για ένα δίσκο που την πρώτη φορά που τον άκουσα απλά με απογοήτευσε, τη δεύτερη με άφησε αμήχανο, τη τρίτη με εκνεύρισε. Αυτό το συναίσθημα, ο εκνευρισμός, είναι αυτό που μένει στον ακροατή. Δεν κρύβω ότι άκουσα το 'St. Anger' ακόμα μια φορά (τέσσερις επαναλήψεις συνολικά) και πιθανότατα να μην το ξανακούσω ποτέ. Ο συγκεκριμένος εκνευρισμός δεν σηκώνει τυχόν χαριτωμένο παραλληλισμό με τον τίτλο 'St. Anger'. Δεν παύει όμως να είναι υποκειμενικός, διότι είναι σαφές ότι σε αρκετό κόσμο αρέσει ο δίσκος.
Επειδή όμως ο συντάκτης, του οποίου το κείμενο διαβάζετε, έχει σώας τας φρένας (και άρα δεν εκνευρίζεται για ψύλλου πήδημα), σας παραθέτει και μια αντικειμενική παρατήρηση γενικού περιεχομένου. Υπάρχει πασιφανές συνθετικό πρόβλημα, ή αν θέλετε έλλειψη έμπνευσης. Πρόκειται για κάτι το οποίο δεν έχει ξεπεράσει το σχήμα από την εποχή του 'Metallica'. Γι'αυτό άλλωστε από το 1991 έχει παρουσιάσει μόλις τρείς νέες δουλειές. Το συνθετικό πρόβλημα επεκτείνεται σε ασαφείς δομές στα τραγούδια, αποτυχημένες μελωδίες καθώς και μια τάση ευνουχισμού του όποιου τσαμπουκά θα μπορούσαν να βγάλουν. Τί εννοώ; Ότι πολλά κομμάτια ξεκινούν καλά (στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα) και αντί να "σκάσουν" και να ξεχυθούν, ξεφουσκώνουν. Αυτή η τάση με τη σειρά της έχει επιπτώσεις στο θέμα (ή βρίσκει διόδους εφαρμογής μέσω της) παραγωγής. Οι κιθάρες έχουν ένα βαρύ μεν, αλλά με την nu-metal έννοια του όρου, ήχο. Όσοι περίμεναν κάτι σύγχρονο (βλ. Nevermore, Annihilator, Symphony X) στον κιθαριστικό ήχο, μένουν με τις air guitars στα χέρια. Τα πράγματα είναι όμως τραγικά στα drums όπου συμβαίνουν δύο πράγματα: πρώτον το snare βγάζει ένα υπερβολικά μεταλλικό/"κατσαρολέ" ήχο και δεύτερον και σημαντικότερον, σε ορισμένα κομμάτια έχει ηχογραφηθεί επιπλέον μπότα πάνω από το standard παίξιμο. Για να πάρετε μια ιδέα, ακούστε το ομώνυμο στο χορικό ("I'm madly in anger with you") και προσέξτε την επιπλέον μπότα μαζί με το σπάσιμο του crash. Προσέξτε και την τελευταία στροφή όπου παίζει δίκαση και πάλι ακούγεται μια επιπλέον μπότα, πάνω από τη δίκαση. Στο δε DVD ο κύριος Ulrich απλά δεν παίζει την εν λόγω δίκαση, και μάλλον έχει βάλει trigger στη δεξιά κάσα ώστε να τονίζεται μαζί με το crash. Και δυστυχώς αυτό το ρεζίλι δεν εντοπίζεται μόνο σε αυτό το κομμάτι, αλλά και σε άλλα. Ο λόγος είναι φυσικά να γίνει πιο εύπεπτο το αποτέλεσμα. Έχασα πάσα ιδέα τόσο για το σχήμα, όσο και για τον Bob Rock. Γενικότερα τα drums έχουν παράξενη παραγωγή, με διαφορές στη μίξη από κομμάτι σε κομμάτι και μια απροσδιόριστη βαβούρα να καλύπτει τις μπότες.
Κλείνοντας, ας σημειωθεί ότι αν αυτός ο δίσκος έβγαινε το 1995, τότε θα αναγνώριζα την πρωτοπορία (ανεξάρτητα από το αν θα ήταν του γούστου μου). Αλλά αυτό το συνονθύλευμα επιρροών (που ξεκινάει από Ministry και φτάνει σε System Of A Down) ηχεί εκνευριστικό στα αυτιά μου. Έπρεπε να το περιμένουμε αν κρίνουμε από τα συγκροτήματα με το οποία περιοδεύει το σχήμα τα τελευταία χρόνια. Αν πάντως άκουγα το δίσκο και πέμπτη φορά θα μου έμενε "τικ" αυτός ο φοβερός στίχος από το πρώτο κομμάτι..."fran-tic tick tick tick tick...". Λυπάμαι πολύ για την κατάντια....
4
