Η metal σελίδα του Avopolis δεν έχει τη δυνατότητα να παρουσιάζει ό,τι βγαίνει στη αγορά, για πολλούς και διαφόρους λόγους. Αυτό δεν σημαίνει ότι επιλέγονται μόνο οι φαινομενικά καλύτεροι δίσκοι, αλλά γίνεται προσπάθεια να βγεί προς τα έξω η καλή πλευρά του metal (ναι, υπάρχει και η κακή!). Η πλευρά που τονίζει τις έννοιες "μουσική", "μελωδία", "δύναμη", "συναίσθημα" (που δεν σηματοδοτεί αποκλειστικά "σιρόπια").
Αυτές οι έννοιες εκπέμπονται με τόση αφθονία από την 'Οδύσσεια' των Symphony X, σε σημείο που έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων ετών. Χωρίς υπερβολή! Χωρίς ίχνος υπερβολής, η πεντάδα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού μας πέταξε ένα δίσκο τόσο πλήρη και τόσο αψεγάδιαστο που ο ακροατής τρομάζει με την ιδέα της περαιτέρω εξελιξης της progpower "συμφωνίας". Εδώ που τα λέμε, το όνομα του σχήματος είναι πλέον αταίριαστο, καθότι η χρήση των keyboards καθώς και κάποιων κλασσικών στοιχείων κειμένεται σε συνήθη επίπεδα (με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι του δίσκου, διάρκειας 25 λεπτών).
Μεσα σε 8 κομμάτια και συνολική διάρκεια 67 λεπτών, γίνεται ένα πάντρεμα ήχων επιρροών με τρόπο τόσο έντεχνο που το αποτέλεσμα ξαφνιάζει. Ξαφνιάζει ακόμα και τους γνώστες του σχήματος. Οι Symphony X απογειώθηκαν με την προηγούμενη studio δουλειά τους 'V', καθώς έπαιξαν πραγματικά πρωτότυπο και "μυώδες" power metal. Οι βιρτουόζικες ικανότητες του τεράστιου Michael Romeo στις κιθάρες διατηρούντο σε πιο ευκολοχώνευτα επίπεδα, χωρίς όμως ο δίσκος να ήταν πιασάρικος. Το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι στο "Odyssey" ο Romeo πραγματικά οργιάζει χωρίς να καθιστά το σχήμα "δύσκολο".
Επιστρέφοντας στο "πάντρεμα ήχων και επιρροών", το ότι τα μέλη του συγκροτήματος ακούνε πολύ μα πολύ metal φαίνεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Πρόκειται για πάντρεμα Pantera και Fates Warning. Όσο και αν ακούγεται παράξενο, είναι αυτό ακριβώς. Την προσοχή τραβάνε αμέσως τα διαολεμένα (καθότι το κομμάτι ονομάζεται "Inferno") riffs του Romeo, καθώς και η progressive προσέγγιση "στριφνών" ρυθμών που ξεσπάνε σε σιδηρόδρομους.
Οι τύποι ακούνε και nu-metal, και φαίνεται στο δεύτερο "Wicked", με τη διαφορά ότι οι χοροπηδηχτοί ρυθμοί πάνε από κει που ήρθαν και απλώς μένουν σύγχρονες κιθάρες και Symphony X μελωδίες. Ο ήχος στις κιθάρες βρίσκεται κάπου μεταξύ Nevermore, πρόσφατων Annihilator και Dream Theater (σ.σ.κάπως έτσι θα ακουστούν οι καινούργιοι Metallica). Και αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει τον ήχο του σχήματος, ειδικά στος τελευταίους δίσκους, είναι η φωνή του Russel Allen. Κλασσικό κομμάτι το τρίτο "Incantations of the apprentice", όπου λίγο πολύ ακούμε όλο το εύρος της φωνής του. Το οποίο δεν είναι ιδιαίετερα μεγάλο, αλλά η χροιά του ισσοροπεί ανάμεσα σε τυπικές prog φόρμες αλλά και πιο σκληρές καταστάσεις. Σημειωτέα τα solos στη κιθάρα στο εν λόγω κομμάτι.
Και σημειωτέα τα keyboards του Michael Pinella στο αμέσως επόμενο "Accolade II" που συνιστούν ένα εκπληκτικό κομμάτι που θα φέρει στο μυαλό τους Savatage (όχι όπως παίζουν, αλλά όπως θα έπρεπε να παίζουν σήμερα). Οι επιρροές δίνουν και παίρνουν, οι Shadow Gallery συναντούν τους Savatage και είμαστε ακόμα στη μέση.
Το επόμενο κομμάτι αρχικά μοιάζει να βγήκε από τα sessions του 'Awake' των Dream Theater, αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καμουφλαρισμένο/διανθισμένο πιασάρικο power metal κομμάτι με δομή χωρίς εκπλήξεις. Περιέργως, ο Romeo εμφανίζεται πιο ψύχραιμος...μέχρι να αρχίσουν τα δικά τους και να βάλουν στο παιχνίδι πάλι τους Pantera. Αυτός ο δίσκος είναι το προοδευτικό metal του 2002-3. Τελεία και παύλα.
Από το "King of terrors" περνάμε στο "The turning" που έχει τέτοια όρμη και δύναμη που έτσι και προσπαθήσει να το ακολουθήσει κάποιος με headbanging θα "ξεβιδωθεί". Το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι του δίσκου. Όλα τα στοιχεία του σχήματος είναι εδώ, ενώ δεν μπορεί να συνδεθεί άμεσα με άλλο συγκρότημα. "Ohhh save as all!!!" Κυριολεκτικά! Από τις πληρέστερες συνθέσεις που έχουν ξεφουρνιστεί τελευταία. Το δε "σκάψιμο" στις μπότες σκίζει, ενώ οι κιθάρες σε αυτό και μόνο το κομμάτι είναι ικανές να κάνουν πολύ κόσμο που λέει ότι παίζει γρήγορα να κοκκινίσει.
Τα πνεύματα ηρεμούν στο έβδομο κομμάτι "Awakenings", προετοιμάζοντας το ακροατή για την μισάωρη "Οδυσσεια"¨που περιμένει στο τέλος του δίσκου. Ηρεμούν για 2-3 λεπτά, διότι κάπου εκεί ακούγεται τα δυό ξεχωριστά leads του Romeo, βαλμένα το ένα πάνω στο άλλο. Progressive Metal σε όλο του το μεγαλείο. Ανάποδο, διεστραμμένο και όμως μελωδικό. Παρανοικό και όμως πιασάρικο. Αλληλουχίες συναισθημάτων. Αλληλουχίες ιδεών, ρυθμών και μελωδιών. Αλληλουχίες ατμόσφαιρας. Jazz μαζί με metal. Fusion θα πείτε; Dream Theater θα πείτε; Κάπως έτσι, αλλά στο πιο μεταλλικό. Έτσι όπως μας αρέσει. 4 άτομα γίνονται 1. Και όταν έρθει και το πέμπτο στα φωνητικά νομίζεις ότι έχεις ακούσει ένα μεταλλικό εκχύλισμα ήχων άνευ προηγουμένου.
Ανάσα για το τελευταίο κομμάτι φυσικά δεν υπάρχει. Υπάρχει μπάσιμο σε μουσική που μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία. Η μουσική είναι εκεί. Κλείνουμε τα μάτια. Βλέπουμε την δική μας οθόνη. Πως το είχαν πει οι Rhapsody; Hollywood metal; Ας αφήσουμε τις ταμπέλες. Μέσα σε κομμάτι μισής ώρας χωράνε πολλές. Τα πρώτα 4 λεπτά της εισαγωγής είναι τουλάχιστον μαγευτικά, η είσοδος των φωνητικών και της ακουστικής κιθάρας δίνει το απαραίτητο "μελό" για μια σύνθεση που διαπραγματεύεται στιχουργικά την επιστροφή στη Ιθάκη. Όχι απαραίτητα του Οδυσσέα του Ομήρου. Ο καθένας μας γίνεται Οδυσσέας μέσα από το έπος των Symphony X.
Το πανηγύρι αρχίζει στα 6 λεπτά. Ο drummer Jason Rullo δίνει το prog σύνθημα και ο ακροατής δεν μπορεί να πιστέψει ότι οι ιδέες εξακολουθούν να εναλλάσονται. Μα είναι φοβερό! Αυτός ο δίσκος αλλάζει συνεχώς, και όμως αυτός ο σορός από ιδέες είναι τόσο τακτοποιημένος, που αφομοιώνεται με ευχαρίστηση από τον ακροατή. Στα 9μισι λεπτά, οι Nevermore χτυπάνε τη πόρτα. Ένα riff α λά Jeff Loomis δονεί τους τοίχους. Και σιγά-σιγά δίνει τη θέση του στα συμφωνικά στοιχεία του σχήματος. Σκάει μύτη και ο Οδυσσέας και μιλάει για τα κύμματα στη θάλασσα, παλεύει με τις σειρήνες, και τα πολυγωνικά φωνητικά φανερώνουν άλλη μια κρυφή πτυχή των Symphony X.
Αυτή η κριτική έχει αρχίσει να φλυαρεί εδώ και αρκετές γραμμές. Ο δίσκος πάντως κλείνει με μια υπέροχη μελωδία, αφού ο ακροατής έχει "αντιμετωπίσει" 5-6 "ανάποδες" που αντιπροσωπεύουν την πάλη του Οδυσσέα. Είναι τέτοιο το συναίσθημα ευεξίας (αλλά και τα μαγικά που κάνει o Mike LePond στο μπάσο), που ο ακροατής κυριεύεται και νιώθει οτι του φτιάξει τη μέρα πραγματικά. Και να τον κάνει να κατατάξει με σιγουριά το 'Odyssey' μέσα στους 10-15 καλύτερους progressive metal δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Ο σύγχρονος ήχος στο αποκορύφωμά του. Έχουμε να κάνουμε με δίσκο-μνημείο στο τρόπο που παίζεται η ηλεκτρική κιθάρα και στο τρόπο που 3 μαγικά όργανα τυλίγουν μια φωνή και βγαίνει μουσική ανώτερου επιπέδου...Για όσους την καταλαβαίνουν...
9
