Το καλοκαίρι έχει τελειώσει. Και εμείς πασχίζουμε να ομαλοποιήσουμε τη είσοδο στο φθινόπωρο. Να αποφύγουμε πιθανά ψυχολογικά «ταρακουνήματα». Διότι αλλιώς είναι να ετοιμάζεσαι Παρασκευή βράδυ για έξοδο σε κάποιο νησί, ή σε κάποιο κέντρο πάνω στη παραλία, και αλλιώς είναι να μένεις μέσα αγκαλιά με το ‘Comalies’ των Lacuna Coil. Η σύγκριση είναι άνιση. Πόσο μάλλον όταν το εν λόγω album έχει μεν χαρακτήρα και υποβλητική δύναμη, αλλά λειτουργεί με τρόπο...καταστροφικό.
Ένα υπέροχο εξώφυλλο. Καλαίσθητο είναι και το υπόλοιπο artwork. Ξεχωρίζει βεβαίως και η φωτογράφιση του σχήματος όπου τα βλέμματα πέφτουν πάνω στην Christina Scabbia. Αρχικά επειδή είναι μια γυναίκα σε ένα metal σχήμα (πράγμα αρκετά σπάνιο), και εν συνεχεία λόγω παρουσιαστικού. Το στερεοφωνικό «ρουφάει» το δισκάκι και μισό λεπτό μετά, τα πρώτα δείγματα των γυναικείων φωνητικών έχουν αιχμαλωτίσει τον ακροατή. Εν μέσω μιας μέτριας Rammstein-οειδούς σύνθεσης, η Scabbia κάνει τη διαφορά.
Αυτή η τελευταία πρόταση αντικατοπτρίζει την κατάσταση σε αυτό το δίσκο. Οι 13 νέες συνθέσεις που περιλαμβάνονται είναι μέτριες ενώ η Scabbia αξίζει περισσότερα. Έτσι απλά, καθαρά και ξάστερα. Ειδικότερα, ο άντρας παρτενέρ στα φωνητικά είναι απογοητευτικός, παρότι αρχικά η αντίθεση ανάμεσα στις εντελώς διαφορετικές φωνές είναι ενδιαφέρουσα. Πλην αυτού, οι κιθάρες είναι ανύπαρκτες εκτελεστικά και συνθετικά και φανερώνουν μια «κουλαμάρα». Έτσι μένουν στην επιφάνεια έντονες γραμμές στο μπάσο και ένα αρκετά έντονο rhythm section γενικότερα. Η τεχνική κατάρτηση δεν είναι η αναμενόμενη.
Όλες, μα όλες οι καλές ιδέες στο δίσκο είτε ανήκουν στη Scabbia, είτε προέρχονται από τα πλήκτρα και τα διάφορα effects. Η μουσική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια μίξη Paradise Lost (‘One Second’ και ‘Believe In Nothing’ εποχής), πρόσφατων Nightfall και ολίγον τί από Rammstein. Δεν υπάρχει ακριβής εξήγηση, αλλά σε αρκετά σημεία δίνεται η εντύπωση ότι ακούγεται ελληνικό συγκρότημα. Όπως και να έχει, η φωνή της Scabbia αδικείται από το συνολικό αποτέλεσμα, παρ’όλο που το εύρος της είναι χαρακτηριστικά μικρό. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι μονότονη, αλλά ότι συγκριτικά με άλλα «τέρατα» της σκηνής και όχι μόνο, δεν εντυπωσιάζει. Τί συμβαίνει τότε; Συμβαίνει ότι έχει μια τόσο χαρακτηριστική χροιά που κάνει τον ακροατή να αφήνει τα θέματα φωνητικού έυρους και εκτελεστικής ανεπάρκειας των υπόλοιπων μελών, σε δεύτερη μοίρα. Ακούστε για παράδειγμα το “Tight rope” και διαπιστώστε ότι αν δεν είχε λίγο μαγκιά μέσα της, η Christina θα έβγαινε κάθε μέρα στο MTV.
Ακούστε και το “Unspoken”, το οποίο είναι μάλλον το μόνο κομμάτι που θα κάνει τον ακροατή που έμεινε μέσα Παρασκεή βράδυ να σκάσει ένα μικρό χαμογελάκι. Και επανερχόμαστε στην πρώτη παράγραφο όπου γίνεται αναφορά στις...καταστροφικές ιδιότητητες του δίσκου. Η εξήγηση είναι η ακόλουθη: ενώ το εξώφυλλο προδιαθέτει για ένα δίσκο που φέρνει στο μυαλό λέξεις όπως ‘άνοιξη’, ‘ξημέρωμα’, ‘ανατολή’ και λοιπά συναφή, το περιεχόμενο είναι αντιφατικό. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ώς «κυκλοθυμικό». Χαρούμενες ιδέες που και που, «αιθέριες» φωνές, αλλά τελικά ο ακροατής διαπιστώνει ότι ακούει ένα μάλλον καταθλιπτικό δίσκο. Και στο τέλος του καλοκαιριού, η λέξη ‘καταθλιπτικό’ συνεπάγεται ‘καταστροφικό’. «Ε, άκου το άλλη εποχή ρε μάστορα», θα πει κάποιος...
Ας σημειώσουμε ότι έχουνε να κάνουμε με δίσκο που ενδεχομένως να αποσπάσει θετικά σχόλια από ακροατές εκτός «μεταλλικού» κύκλου. Πράγματι, υπάρχουν σημεία όπου το μόνο που μπορεί να δικαιολογήσει τη ταμπέλα ‘metal’ είναι τα μπάσα στην παραγωγή. Άρα έχουμε να κάνουμε με μουσική πάνω απ’όλα. Χωρίς ταμπέλες και άλλες παιδικές ασθένειες. Και κρίνοντας αυτή τη μουσική συνοπτικά έχουμε: φωνάρα, καλή παραγωγή, δεμένο rhythm section, έμπνευση στα πλήκτρα, αλλά και μέτριες συνολικά συνθέσεις, μονότονα εως κουραστικά αντρικά φωνητικά, ανύπαρκτες κιθάρες και βέβαια ένα συναίσθημα φθινοπωρινό και όχι ανοιξιάτικο. Και τέτοιο συναίσθημα το ανεχόμαστε από λίγα μόνο σχήματα. Δεν συνιστάται σε κανέναν να «συννεφιάζει» αν πραγματικά δεν αξίζει το κόπο. Ακούστε το δίσκο, και στη συνέχεια στείλτε επιστολή στην Christina, προτείνοντας να «παίξει» λίγο με κανένα progressive σχήμα. Θα είναι ένα θάυμα...
6
