‘Αλλο ένα συγκρότημα που επέστρεψε να αρπάξει κανένα φράγκο...’Αλλο ένα συγκρότημα που δεν μπορούσε να αντισταθεί στο πειρασμό και στη μόδα των reunions…Άλλο ένα σχήμα από τα παλιά που βρίσκεται στο προσκήνιο και δεν αφήνει τα νέα ονόματα να αναδειχθούν...Άλλο ένα σχήμα που επανέρχεται βασιζόμενο μόνο στο όνομά του και όχι στη μουσική του...Άλλο ένα δείγμα διενοσαυρισμού του heavy metal…

Τα παραπάνω μπορεί να ισχύουν, μπορεί και όχι. Μπορεί να ισχύουν ολοκληρωτικά, μπορεί μερικώς. Είναι κακοπροαίρετες σκέψεις πάντως, πλήν όμως συγκροτημένες. Επομένως, ο καθένας από εσάς ας τις αξιολογήσει και ας προσθέσει και τις δικές του, πριν «τα ακουμπήσει» για το νέο δίσκο-επιστροφή των Warlord. Αν και κανονικά η απόφαση «τα ακουμπάω ή όχι» πρέπει να βασίζεται σε μουσικά κριτίρια. Άρα λοιπόν...

Έννέα κομμάτια, 50 λεπτά διάρκεια. Προσοχή όμως, διότι τέσσερα από αυτά έχουν ξανακυκλοφορήσει κάτω από το σήμα των Lordian Guard, και ένα είναι το γνωστό “Lucifer’s hammer” (συν το “Lost and lonely days” στην ιαπωνική έκδοση). Συνεπώς έχουμε μόνο τέσσερα νέα κομμάτια.

Αρχή με το “Battle of the living dead”, το οποίο διανθίστηκε αρκετά από την original εκδοχή του, να κινείται σε γνωστά power μονοπάτια και θα μπορούσε να ήταν και σύνθεση των Hammerfall πολύ άνετα.. Συνέχεια με το “Enemy Mind” οπού έχουμε να κάνουμε με μια Warlord meets Candlemass κατάσταση με αργόσυρτη αίσθηση και εν τέλει με μια μέτρια σύνθεση. Το τρίτο κομμάτι ονομάζεται “Invaders” και αποτελεί μια πραγματικά δυνατή καινούργια σύνθεση. Πέρα από το «διαστημικό» στίχο, το κομμάτι είναι πολύ δουλεμένο από κιθαριστικής απόψεως, με πληθώρα διαφορετικών θεμάτων και lead guitar μερών. Συν τοίς άλλοις θα αποδειχθεί αρκετά συναυλιακό. Ξενίζουν ελαφρώς τα φωνητικά στο chorus όπου κρύβουν και άλλες φωνές από πίσω τους.

Στις θέσεις 4,5,6 βρίσκονται οι υπόλοιπες τρεις επανεκτελέσεις των Lordian Guard. Έτσι λοιπόν, το “Winds of Thor” αποτελεί μια κορυφαία στιγμή του δίσκου, όπου ο Joacim Cans δίνει ρέστα. Ο άνθρωπος δεν πιάνει τις νότες του Geoff Tate αλλά έχει ένα άκρως εντυπωσιακό εύρος. Οι δε κιθάρες σχεδόν μιλάνε από μόνες τους. To “War in heaven’ που ακολουθεί είναι αρκούντως βαρύ, αλλά τα μονόπλευρα drums κουράζουν, ειδικότερα όταν έχει ακούσει κανείς τα ίδια μέρη στο “Invaders”. Και μια που αναφέρθηκα στα drums, ας γραφτεί ότι ο Mark Zonder δείνει μαθήματα τεχνικής και σταθερότητας, όχι όμως ταχύτητας και (κυρίως) πρωτοτυπίας. Και σε αυτό το κομμάτι, η αλλαγή γύρω στα 3μισι λεπτά με το lead guitar μέρος είναι μαγευτική. Αντιθέτως, κουραστική είναι η αρκετά αλλαγμένη επανεκτέλεση του “My name is man” το οποίο δεν έχει ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, εκτός και αν θέλει να κοιμηθεί κάποιος.

Και πάνω που θα κοιμηθεί, θα πέσει πάνω του ένα “Lucifer’s hammer” και θα ξυπνήσει στο άψε σβήσε. Όλα καλά, αλλά η μάχη με τον Damien King II στα φωνητικά είναι μάλλον άνιση. Το παράξενο είναι ότι εν αντιθέσει με το υπόλοιπο δίσκο, τα keyboards χρησιμοποιούνται σε αυτό το κομμάτι. Όμάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις...Πράγματι πάντως, η απουσία keyborads όπως τα είχαμε συνηθίσει είναι προς τιμήν του σχήματος καθώς μας προσφέρει κάτι λιγότερο εμπορικό και βαρύτερο.

Εξαιρετικά ευχάριστο στο άκουσμα χαρακτηρίζεται, στο οποίο ακούγεται και το τρίξιμο από τις χορδές τις κιθάρας. Αυτό μάλιστα! Αν και όλο το κομμάτι βασίζεται σε μια μελωδία, με τις κατάλληλες αρμονίες εμπλουτίζεται και προκύπτει κάτι πολύ ενδιαφέρον και εξυψωτικό. Καμμία σχέση με το “new dark power epic” που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο. Όχι και dark…

Το φινάλε επιφυλάσσει την τέταρτη νέα σύνθεση υπό το τίτλο “Achilles revenge”, το οποίο ξεκινάει εμβατηριακά και καταλήγει σε ένα μεγαλοπρεπές επικό κομμάτι, από το οποίο ίσως λείπει λίγο όγκος. Η ατμόσφαιρα φλερτάρει με το progressive χωρίς όμως να παίζουν τίποτε φοβερά πολύπλοκο (βλ. Fates Warning). Αυτό ναι, είναι dark και epic. Hail to the one!

William Tsamis, Mark Zonder, Joacim Cans…Warlord 2002. Ποιός το περίμενε...Η ουσία είναι ότι το δισκάκι ακούγεται πολύ ευχάριστα αν και τέσσερα νέα κομμάτια δείχνουν αδυναμίες. Θα περίμενε κανείς νέο δίσκο με 7-8 καινούρια κομμάτια και ένα bonus disc με 4-5 επανεκτελέσεις. Το γεγονός ότι μπαίνουν όλα ανακατεμένα και δεν αναφέρεται πουθενά τίποτα, είναι ελαφρώς απάτη. Η μουσική πάντως δεν είναι καθόλου απάτη. Χρειάζονται όμως και άλλες βροντερές συνθέσεις στο άμεσο μέλλον για να μιλήσουμε για σοβαρή επιστροφή.


7