Τα νούμερα έχουν αποδείξει ότι το image ενός σχήματος, και η ικανότητά του να δείχνει χαρακτήρα-όχι μόνο μουσικά- παίζουν καταλυτικό ρόλο στη πορεία του. Λίγα είναι τα συγκροτήματα που είναι τόσο «κολλημένα» σε ένα θέμα όπως οι Βρετανοί Bolt Thrower. Σε παρόμοιο μήκος κύμματος με τους Sodom, ασχολούνται αποκλειστικά με πολεμικά θέματα, παρουσιάζοντας διάφορες πτυχές του μέσα από τους στίχους τους.
Επί της ουσίας, επί της μουσικής δηλαδή, τα πράγματα είναι εξίσου «κολλημένα». Μάλλον άμεσα αναγνωρίσιμος ήχος που βασίζεται σε χαρακτηριστικό ήχο στις κιθάρες, ασταμάτητες (και κάπου ανέμπνευστες) διπλομποτιές, όγκο όγκο και όγκο. Βαρέων βαρών ήχος, ο οποίος συνοδεύει έναν «παραμορφωμένο» τραγουδιστή. Τα ίδια πράγματα εδώ και 15 χρόνια (από την εποχή των demo), με τη παραγωγή να βελτιώνεται από δουλειά σε δουλειά, με μια εξαίρεση. Εκείνη του τελευταίου τους δίσκου υπό τον πετυχημένο τίτλο “Honour-Valour-Pride”, ο οποίος μοιραία έρχεται αντιμέτωπος με το πραγματικά πολύ καλό “Mercenary”, το οποίο και διαδέχθηκε. Έρχεται αντιμέτωπος σε όλους τους τομείς, και συγκεκριμένα σε εκείνον της παραγωγής χάνει καθαρά.
Η συνταγή των εναλλαγών mid-tempo με διπλοπέταλο καλά κρατεί.. Οι ιδέες στα riffs εμφανίζονται σε αργό ρυθμό και στη συνέχεια γκαζώνουν, και επιβραδύνουν και γκαζώνουν πάλι κλπ. Death metal…τίποτα άλλο. Κρίσιμη η θέση του drummer. Πολλά κρίνονται από το ρυθμό, γιατί αλλιώς το death metal θα είχε κορεστεί από καιρό. Ξέρετε, το καθαρό death metal, το ελαφρώς κάφρικο, όχι το μελωδικό και «πριμάτο» των Σκανδιναβών. Ο Martin Kearns επιστρέφει πίσω από τα τύμπανα και περιορίζει το σχήμα. Κρίμα, γιατί ο Gavin Ward ξέρει τη τέχνη του «τεθωρακισμένου» riff, ενώ ο γνωστός μας Baz Thomson διανθίζει με τα lead guitar μερη του, τα οποία αν μη τι άλλο έχουν ταυτότητα.
Εκτός από το περισσότερο «τεχνικούρικο» παίξιμο του Alex Thomas, αυτό που λείπει σαφώς περισσότερο (σε σχέση με το “Mercenary” και όχι μόνο) είναι η φωνή του Karl Willets. Δύσκολο και σπάνιο να βρείς ερμηνευτή με ηχητική ταυτότητα, δεδομένου του περιορισμένου φωνητικού πεδίου που χρησιμοποιείται στο «ερπιστριοφόρο» death metal. Σε ορισμένα σημεία, η χροιά του Dave Ingram στο “Honour-Valour-Pride” πλησιάζει κάποιους «κακούς» σε κινούμενα σχέδια των παλαιών χρόνων («καταραμένα Ασημένια Γεράκια»)...
Καλά όλα αυτά –τα οποία μέχρι ένα σημείο για μερικούς είναι υποκειμενικά- αλλά από συνθέσεις πως πάμε; Εδώ δεν υπάρχει θέμα υποκειμενικότητας. Αν ένα κομμάτι είναι καλό, το εξασκημένο αυτί θα δώσει σήμα στα κεντρικά, και η συνέχεια για τους αυχενικούς μύες είναι γνωστή. Και δεν μιλάμε για συνθήκες συναυλίες, όπου ένα απλό διπλοπέταλο μπορεί να ανοίξει κρατήρα, αλλά για προσεκτική ακρόαση, στην οποία ο σοβαρός metalhead θα ψάξει και θα βρεί τις κιθάρες πίσω από τον επιμελώς «σκονισμένο» ήχο. Για να τις βρει, οι προυποθέσεις είναι δύο: πρωτίστως να υπάρχουν και φυσικά να διακρίνονται. Λέμε λοιπόν, ότι οι ιδέες που κολλούν στο μυαλό απουσιάζουν, καθώς λίγα κομμάτια πλησιάζουν την ευρηματικότητα προηγούμενων δουλειών του σχήματος (προσέξτε πάντως τα “7th offensive” και “Pride”). Επιπλέον, η δύναμη που θα περιμέναμε στη παραγωγή είναι παρούσα, άλλα δεν ενθουσιάζει, για λόγους που δεν μπορούν να περάσουν στην οθόνη σας. Απλά ο διαφορετικός τργουδιστής και ο αλλαγμένος ήχος στα drums, οδηγούν σε υποδεέστερο αποτέλεσμα και περιορισμένη ευκρίνεια.
Συνολικά, ο δίσκος είναι απολαυστικός, με κομμάτια όπως “Inside the wire”, “7th offensive”, “K-machine” και “Pride” να τραβούν τη προσοχή. Ταυτόχρονα όμως είναι προβλέψιμος και συνηθισμένος για όποιους έχουν επαφή με το σχήμα. ‘Oσοι δεν έχουν, καλά θα κάνουν να ξεκινήσουν με το “Mercenary, ενώ και το “Realm of chaos” αξίζει προσοχής. Το ‘Honour-Valour-Pride” είναι απλά η επόμενη κυκλοφορία των Bolt Thrower. Το πολύ καλο της εξώφυλλο θα τιμήσει τη δισκοθήκη εκείνων που αγοράζουν το δίσκο επειδή ξέρουν να απολαμβάνουν το βαρύ ήχο, καθώς και εκείνων που δεν ήξεραν, αλλά έμαθαν μέσω της παρέας απο το Coventry…
6
