Φαίνεται πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για τον μεγάλο Bruce Dickinson να συνοψίσει τη προσωπική του σταδιοδρομία. Μια σταδιοδρομία στο χώρο του metal που μετράει πάνω από 10 χρόνια και που αρχικά τουλάχιστον επισκιαζόταν από τα μεγαλεία των Iron Maiden. H αποχώρησή του Dickinson από το βρετανικό κολοσσό της σύγχρονης μουσικής απογείωσε αναλογικά τη καρριέρα του.
Κορυφαίες στιγμές του προσωπικού σχήματος του κορυφαίου ερμηνευτή και συνθέτη αποτελούν χωρίς αμφιβολία τα “Accident of Birth” και “The Chemical Wedding” τα οποία και τάραξαν τα νερά τη περίοδο 1997-98. Συνολικά πάντως ο Dickinson έχει συνδέσει το όνομά του με ποιοτικές κυκλοφορίες, οι οποίες αντιπροσωπεύονται από τα κομμάτια που απαρτίζουν το βασικό κομμάτι του “The Best of Bruce Dickinson”. Και λέμε «βασικό κομμάτι» διότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία αποτελείται από δύο cd’s. Το πρώτο πρόκειται περί ενός κλασσικού best of δίσκου, ενώ το δεύτερο περιέχει κυρίως σπάνιο ή ακυκλοφόρητο υλικό.
Όσον αφορά στο πρώτο cd, το tracklisting έχει ως εξής: “Broken”, “Tattooed Millionaire”, “Laughing in the hiding bush (live εκτέλεση)”, “Tears of the dragon”, “The tower”, “Born in ‘58”, “Accident of birth”, “Silver wings”, “Darkside of Aquarius”, “Chemical wedding”, “Back from the edge”, “Road to hell” και “Book of Thel (live εκτέλεση)”.
“Broken”…ναι είναι καινούργιο κομμάτι. Πρόκεται για ένα τρομερά καλοφτιαγένο puzzle από ιδέες τέλεια ταιριασμένες μεταξύ τους. Δουλειά, πολύ δουλειά στις κιθάρες από τον συνήθη ύποπτο Roy Z, κοψίματα, εναλλαγές. Τέλος πάντως η καλή μουσική δεν περιγράφεται με λόγια. Εξαιρετικό κομμάτι που χαρακτηρίζεται από την πλήρη ενορχήστρωση και τη σιθυρμαβική χροιά του Dickinson. “Silver wings”…ναι και αυτό είναι καινούργιο κομμάτι. Χαλαρά μπορεί να παρουσιαστεί ως φόρος τιμής στους Iron Maiden καθώς κατακλίζεται από δισολίες και συναυλιακή ατμόσφαιρα. Και ειδικότερα το μπάσο είναι πρακτική εξάσκηση παιξίματος Harris.
Από κεί και έπειτα, μια ματία στα περιεχόμενα κομμάτια είναι ικανή να δώσει το στίγμα της κυκλοφορίας. Δεν θα σχολιαστούν ελλείψεις ή λανθασμένες επίλογες κομματιών γιατί το θέμα είναι υποκειμενικό και εν πάσει περιπτώσει αφήστε τον Bruce να κάνει ό,τι θέλει...
Το δεύτερο cd περιλαμβάνει διάφορες εκτελέσεις γνωστών και αγνώστων κομματιών, οι οποίες είναι όμως μέτριες. Ξεκινάμε με μια soundtrack εκτέλεση του “Bring your daughter…to the slaughter”, η οποία είναι απλώς κάτι διαφορέτικό (βασικά παιγμένο σε αργότερο tempo και με διαφορές στο drumming πέρα της ταχύτητας) χωρίς να ξεχωρίζει. Ολίγον βαρετό ακουστικό κομμάτι το “Darkeness be my friend” με το φλάουτο να δίνει πόντους. “Wicker Man” ονομάζεται το τρίτο κομμάτι και μάλλον είναι απομεινάρι από το Accident of Birth. Καμμία σχέση με το ομώνυμο των Iron Maiden, ξεκινάει καλά αλλά το chorus είναι «πατάτα». Συμπαθές το “Real World”, ένα από το «χαμένα» κομμάτια της καρριέρας του Dickinson αλλά μέχρι εκεί. Παρακάτω έχουμε το “Acoustic song” του οποίου ο τίτλος μαρτυράει πολλά αλλά το ίδιο το κομμάτι δεν έχει πολλά να πει. Εκνευριστικά τα προγραμματισμένα drums στο “No way out…continued” το οποίο θυμίζει πολύ αμυδρά Sisters of Mercy. Η σύνθεση είναι καλή. Τα keyboards με ήχο βιολιού είναι πολύ πετυχυμένα και το κομμάτι θα μπορούσε να γίνει τεράστιο αλλά δεν το έχουν(ει) εκμεταλλευτεί. Το μυστριώδες και καλά κουλτουριάρικο “Midnight jam” για τη συνέχεια απλώς μεσολαβεί πριν από μια demo εκτέλεση του “Man of sorrows” χωρίς κιθάρες. Στην ένατη θέση φιγουράρει μια προσπάθεια του Bruce σε country καταστάσεις ονόματι “Ballad of mutt” αλλά ας την αφήσουμε και ας αφήσουμε και το “Re-entry” που είναι παντελώς αδιάφορο παρά τις ηλεκτροακουστικές κιθάρες. Καπάκι “I’m in a band with an Italian drummer” το οποίο απαιτεί ακροατές με αρκετό humour και τυφλή εμπιστοσύνη στον Dickinson. Καλά, ας μην τα πέρνουμε όλα τόσο σοβαρά. Το συνοδευτικό cd του best of είναι μάλλον ένα αστειάκι. Αστειάκι και το “va fa un cullo” που ακούγεται στο τέλος μεταξύ άλλων. Αρκετά σοβαρή πάντως η live εκτέλλεση του “Jerusalem” που δεν προέρχεται από το Scream fo me Brazil. Ακούστε και τη «φωνή του Crube» (αναγραμματισμός του “bruce”) εξηγεί διάφορα πριν κλείσει το συνοδευτικό cd με το γνωστό και μη εξαιρεταίο «έπος» “Dracula”.
Γενικότερα, η πάγια άποψη του υπογράφοντος περί περιφρόνησης των “best of” ταιριάζει και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Χίλιες φορές να πάρετε 2-3 καλά studio albums του Dickinson ή του οποιουδήποτε Dickinson παρά να επαναπαυθείτε σε μια συλλογή. Οι συλλογές θυμίζουν καταστάσεις “Now ##”. Προτιμήστε τις τίμιες στουντιακές δουλειές όπως ταιριάζει στους σοβαρούς μουσικόφιλους. Τώρα, αν ξυπνάτε το πρωί και κάνετε δεήσεις στο όνομα του Bruce και θέλετε ο,τιδήποτε έχει επάνω το όνομά του, τούτη η κυκλοφορία δε θα σας γλυτώσει. Δεν χρειαζόταν άλλωστε να διαβάσετε τη κριτική. Όσο για τους υπόλοιπους, μάλλον προσπεράστε το και στραφείτε στα studio albums καθώς και το συνοδευτικό cd καταντάει κομματάκι βαρετό μετά από 2-3 ακροάσεις.
5
