Είναι κατανοητό ότι μια κυκλοφορία από ένα συγκρότημα του βεληνεκούς των Iron Maiden συνιστά μουσικό γεγονός που δε νοήται να περάσει στο «ντούκου». ‘Οχι μόνο από τους metal ακροατές, αλλά από όλους όσους ασχολούνται με μουσική. Και όταν λέω ασχολούνται, δεν αναφέρομαι σε περιστασικά ακούσματα singles, αλλά σε ενασχόληση με ποιοτική μουσική. H λέξη «ποιότητα» είναι αυτή που ταιρίαζει για να περιγράψει το Brave new world. Ποιότητα που θα εκτιμηθεί από κάθε είδους ακροατή. Δε πρόκεται για ένα «βάρβαρο metal album με σπαθιά, δράκους και φωνές» (κλασσική μικρονοητική αντίληψη ορισμένων βαθιά νυχτωμένων), αλλά ούτε για δουλειά progressive σχήματος. Είναι απλά ένα heavy metal album τόσο δουλεμένο και προσεγμένο που διακαιολογεί το όνομα του σχήματος στο εξώφυλλο.

Τρείς κιθάρες μεν, αλλά θα αρχίσω με τα drums του Nickο McBrain. Ειλικρινά, ξαφνιάστικα τόσο που νόμιζα ότι είχε δουλέψει κάποιος guest drummer. Δε παρακολούθησα κανένα show της Edhunter περιοδείας αλλά ακούγοντας τα live bonus tracks στο single αντιλήφθηκα ότι εδώ και μερικούς μήνες ο McBrain σοβαρεύεται. Αν κάτι τέτοιο έγινε και στη συναυλία της Αθήνας, αναρωτιέμαι πόσοι πρόσεξαν τη διαφορά. Στο Brave new world πάντως η διαφορά από τις διπλομποτιές είναι τόση που ολόκληρα κομμάτια θα φάνταζαν φτωχά αν συνοδευόντουσαν από τη παραδοσιακά απλή (και ίσως μέτρια) δουλειά του McBrain.

Αρκετά με τα drums, στο ψητό τώρα. Υποθέτω ότι το “Wicker Man” το γνωρίζετε εδώ και μερικές βδομάδες. Συναυλιακό, με εύκολα riffs και από τη πρώτη στιγμή η φωνή του Dickinson (you watch the world exploding every single night) οδηγεί σε παραλλήρημα. «Φορτώνω» από τώρα σκεφτόμενος το τί θα γίνει στην εμφάνιση των Iron Maiden στο Rockwave.

Η αρχή του “Ghost of the Navigator” μου θύμιζει το “Can I play with madness”, ενώ το κομμάτι περνάει από πολλές εναλλαγές καθ’όλη τη διαρκειά του. Τα φωνητικά είναι από το υπερπέραν, και κορυφαία στιγμή είναι η συνοδεία τους από άψογα lead guitar μέρη. Από το υπερπέραν είναι και η συνθετική ευφυία του ομότιτλου κομμάτιού. Harris και McBrain συνεργάζονται άψογα (επιτέλους μετά από τόσα χρόνια) και τα lead guitar μέρη του Murray κρύβουν πίσω τους 2 δεκαετίες εμπειρίας.

Προσωπικό κομμάτι του Steve Harris, τόσο συνθετικά όσο και στιχουργικά, είναι το “Blood Brothers”. Αναφέρεται στη σχέση του Harris με τον πατέρα του, ο οποίος απεβίωσε πρόσφατα. Ο Dickinson το κάνει «δικό του» κομμάτι με την ερμεινία του. Η αρχή είναι πανομοιότυπη με εκείνη του “Don’t look into the eyes of a stranger”, και η συμβολή βιολιού είναι διακριτική μεν, απαραίτητη δεν.

“The Mercenary”, επιτέλους ένα κομμάτι γεμάτο τσαμπουκά, με τον Janick Gers να μην αφήνει αμφιβολίες για τι παρουσία του στο συγκρότημα. “Show them no fear, show them no pain” και τα μυαλά στα κάγκελα. Ο Gers συνεχίζει να μας μαγεύει με το “Dream of Mirrors” με την αψεγάδιαστη δουλειά του. Η εισαγωγή είναι κορυφαία, και το κομμάτι ξεδιπλώνεται με καταπληκτικό τρόπο. ‘Οποιος πάντως βρεί ομοιότητες του refrain “I only dream in black and white” με αντίστοιχο του κορυφαίου progressive metal σχήματος, κερδίζει ένα κοντομάνικο Queensryche-Rage for order. H αλλαγή στο tempo κάπου στα 6 λεπτά έιναι πανέξυπνη και εντελώς απρόβλεπτη, και όταν μπαίνει το solo, ο ακροατής κινδυνεύει να βρεθεί στο κόσμο του. Μπράβο!!!

Και περνάμε στο “Fallen Angel”, όπου ο χρόνια απών Adrian Smith δίνει το παρών, με πιο πειστικό τρόπο απ’ότι στο “Wicker Man”. “I am the chosen one” βροντοφωνάζει μεταξύ άλλων ο Dickinson, και έχει τόσο δίκιο, ακόμα και αν δεν εννοεί αυτό ακριβώς. Τα lead guitar μέρη είναι απίστευτα, ενώ ο McBrain δίνει ένα φοβερά metal τόνο. Σε αυτό το κομμάτι θα ανάψουν πολλές φωτοβολίδες το καλοκαίρι.

Τώρα για το “Nomad” τί να πεί κανείς. Ο ήχος είναι Iron Maiden-ελέω Harris- αλλά είναι ένα κομμάτι που δεν περιμένει κανείς από αυτό το σχήμα. Και όμως, κάνουν «ντού» στα χωράφια του progressive, και βγάζουν ένα κομμάτι που θα συζητηθεί. Ανατολίτικο πείτε το, (τσιφτετέλι οι κακεντρεχείς), εγώ το μόνο που κάνω είναι να βγάζω το καπέλο στις δυνατότητες του group, οι οποίες βέβαια δεν εκπλήσσουν ύστερα από τέτοια πολυετή σταδιοδρομία. Δε σχολιάζω άλλο. Καλώ και τους μη-metal ακροατές ή συντάκτες του Avopolis να το ακούσουν και να κάνουν εκείνοι σχόλια.

Χρειαζόταν άλλο ένα hard’n’heavy κομμάτι, και το “Out of the Silent Planet” είναι ότι πρέπει. Ακουστική κιθάρα στην αρχή, και μετά όλα ακούγονται υπέροχα. Ένα mid-tempo refrain αρχικά, και μετά μπαίνουν τα γκάζια (στα πρότυπα του “Dream of mirrors”) όπου με το γρήγορο refrain, τα lead guitar μέρη μαγεύουν τον ακροατή. Και εδώ ο Gers μας θυμίζει ποιός έχει συνθέσει το “Be quick or be dead”. Το “Thin line between love and hate” μπορώ να πω ότι είναι τρομερά ευχάριστο. Πάντως το γεγονός ότι το κομμάτι «ηρεμεί» προς το τέλος του αφαιρεί πόντους. Όμως οι κιθάρες είναι τόσο heavy που πανηγυρίζω μόνος μου και τα φωνητικά είναι «όλα τα λεφτά».

Διαβάζω το κείμενο και απορώ για το πώς έγραψα αυτά τα πράγματα για το καινούργιο album των Iron Maiden. Ο βασικός λόγος της απορίας μου είναι ότι ήμουν προκατηλημένος απέναντι σε αυτό το δίσκο από τότε που έμαθα για την επανασύνδεση του σχήματος. Γενικότερα, δεν είμαι κανένας φανατικός οπαδός των Iron Maiden καθώς τα προηγούμενα τους albums δεν μου ακούγονταν πλήρη. Ορισμένα κομμάτια του παρελθόντος είναι ολόκληροι ύμνοι (τους οποίους ερμηνεύουν στις συναυλίες τους), αλλά ακόμα και αν τρελλάνει μερικούς αυτό που θα γράψω, το Brave New World είναι μακράν πιο πλήρες ώς σύνολο από τη πλειοψηφία των προηγούμενων δίσκων. Τονίζω το «ως σύνολο» γιατί κανένα κομμάτι δεν συγκρίνεται με το “Rime of the ancient mariner”, ούτε έχει την επιθετικότητα του “Aces high”. Απλά, το Brave New World είναι καλύτερο άκουσμα σαν μεμονομένος δίσκος από το Somewhere in time, για παράδειγμα.

Επίσης το άλλο που εκτιμώ σε αυτό το δίσκο, είναι η (αναμενόμενη) ωριμότητά του, οι heavy κιθάρες και φυσικά τα (επιτέλους πολύ παραπάνω από αξιοπρεπή) drums. Τώρα για τον Dickinson, είναι εμφανές ότι ο άνθρωπος αποδίδει δέκα φορές καλύτερα πλάι στον Harris, παρά στον Roy Z. Κλείνοντας, μπορώ να πω ότι Brave New World είναι ιδανική επιλογή για να πείσετε κάποιον από τους πολλούς βαθιά νυχτωμένους ότι το heavy metal εν έτει 2000 ζεί και βασιλεύει και ότι πάνω απ’όλα είναι ποιοτική μουσική. Δε μπορώ να πιστέψω ότι εγώ βάζω τέτοιο βαθμό στο Brave New World. Μάλλον κάτι πολύ καλό συμβαίνει με αυτό το δίσκο. Το μόνο που μένει να πούμε είναι “rendez-vous στο Rockwave”, και όχι “up the irons” (ας μην επαναλαμβανόμαστε).



10