Thrash metal…ένα παρακλάδι του metal με τεράστια σημασία. Destruction…ένα σχήμα που έχει συνδέσει το όνομά του με αυτό το μουσικό ιδίωμα. Γενικότερα, η Γερμανία έχει να λέει ότι έβγαλε πολλά σημαντικά συγκροτήματα του χώρου. Kreator, Sodom είναι τα πιο γνωστά, αλλά για τους μυημένους, το όνομα Destruction λέει πολλά. Παράξενη ιστορία η κυκλοφορία του “All hell brakes loose”. Εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια δεν κουνιόταν φύλλο στο στρατόπεδο του συγκροτήματος, ώσπου πριν από δύο χρόνια, άρχισαν κάποιες mini-περιοδείες (πέρασαν και από Ελλάδα) που είχαν σκοπό να δούν αν ο κόσμος θυμάται και ανταποκρίνεται στο όνομα Destruction. Η κυκλοφορία νέου δίσκου δείχνει ότι όλα πήγαν καλά. Και όταν μπαίνει το cd στο στερεοφωνικό, όλα μοιάζουν καλύτερα.
Γεγονός είναι ότι η «σατανιστική» θεματολογία δεν πουλάει πλέον. Και αντίθετα από αυτό που μαρτυράει ο τίτλος, οι Destruction έχουν ηρεμήσει λίγο σε αυτόν το τομέα. Πάντως το cd περιλαμβάνει το γνωστό E.P. “Mad Butcher” και θυμίζει σε όλους το παρελθόν του. Ο βασικός λόγος για το bonus cd έιναι ότι στο “All hell brakes loose” περιλαμβάνεται μια επανεκτέλεση του “Total desaster” από το Ε.P. με τίτλο ‘Total desaster 2000”.
Το line-up έχει δεχτεί αρκετές αλλαγές από τον εποχή του “Infernal overkill” και έχει καταλήξει στους Schmier (φωνητικά, μπάσσο), Mike Sifringer (κιθάρα) και Sven Vormann (drums). Ο πιο ταιριαστός χαρακτηρισμός για τα riffs είναι «διαολεμένα», ενώ ο Sven έχει βαλθεί να τρελλάνει κόσμο. Και περνάμε στον Schmier ο οποίος φαίνεται γεμάτος έμπνευση. Οι σκληροπυρηνικοί θα πουν πάντως ότι έχει γεράσει και έχουν πέσει οι ταχύτητες, οι φιλόσοφοι θα μιλήσουν για εξέλιξη. Εγώ πάντως θα μιλήσω για μια ορατή πρόοδο στο τεχνολογικό τομέα, που κάνει τα τραγούδια να ακούγονται επίκαιρα αλλά και 80’s. To “Total desaster” αποτελεί το ιδανικό πεδίο σύγκρισης, με πιο ορατή τη διαφορά στα drums, όπου το διπλοπέταλο δίνει άλλο αέρα. Αντίστοιχα, οι κιθάρες είναι πιο ογκώδεις και τελικά το αποτέλεσμα καλυτερο.
Για τις νέες συνθέσεις τα “X-treme measures” και το ομώνυμο “All hell brakes loose” είναι μάλλον τα χειρότερα, και το υπόλοιπο album δεν έχει ψεγάδια στα αυτιά του thrash ακροατή. Ξεχώρισα τα “ Machinery of lies”, “Tears of blood”, “World domination of pain”. Τα υπόλοιπα έχουν ως εξής: “The final curtain”, “Devastation of your soul”, “The butcher strikes back”, “Visual prostitution” και “Kingdom of damnation”. Η παραγωγή του Peter Tagtgren είναι πολύ καλή για το είδος της μουσικής και αρκετά καθαρή ώστε τα πάντα να είναι ευδιάκριτα. Σα συνολικό άκουσμα δεν έχει τη φρεσκάδα του “Eternal devastation” για παράδειγμα, αλλά ο ήχος (τεχνολογία γαρ) είναι κλάσεις ανώτερος. Και για κάποιον που δεν έχει ξανακούσει Destruction, ο καινούργιος δίσκος μπορεί να θεωρηθεί ο πιο πολιτισμένος και ευκολοάκουστος.
Παρ’όλα αυτά, γεγονός έιναι ότι η κυκλοφορία δεν είναι επίκαιρη καθ’ότι το thrash ως κίνημα είναι νεκρό και το ερώτημα είναι αν αξίζει κανείς να ασχοληθεί με τέτοιες κυκλοφορίες μουσιακού περιεχομένου. Και η απάντηση είναι ναι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση δέκα φορές ναι. Διότι πρόκειται για δουλείες από ανθρώπους που ξέρουν και πάνω απ’όλα αγαπούν αυτό που κάνουν και δεν πρέπει να πέφτουν οι προσπάθειές τους στο κενό. Και ας λένε μερικοί για τα reunions και τα χρήματα...Δέκα χρόνια πως ζούσε ο Schmier; Βέβαια καλό είναι να αρχίσει κάποιος από τις παλαιότερες και κλασσικές κυκλοφορίες των Destruction για να εκτιμήσει ακόμα περισσότερο το “All hell brakes loose”. Το thrash αξίζει της προσοχής σας, περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός και τελικά το μόνο που μένει να πούμε ειναι “just keep your head banging”.
7
