Οι περισσότεροι αναγνώστες αυτού του κειμένου μάλλον θα έλεγαν καλά λόγια αν τους ζητούσαμε σχόλια για τους Sepultura, τουλάχιστον μέχρι μία χρονική περίοδο. Για τους Soulfly, σχήμα του Max Cavalera, πρώην κιθαρίστα των Sepultura, όμως; Η ιστορία είναι γνωστή. Ξεκίνημα πριν πάνω από δέκα χρόνια για το σχήμα των Βραζιλιάνων Igor και Max Cavalera με το όνομα Sepultura, σταθερά ανοδική πορεία, αποκορύφωση με το Chaos A.D. το 1993, αμφισβήτηση για το Roots το 1996 και παρ’ολίγο διάλυση στη συνέχεια λόγω προσωπικών προβλημάτων του Max. Τελικά, o Max αποχώρησε και λίγο αργότερα δημιούργησε τους Soulfly.

Δεύτερος δίσκος για το σχήμα το Primitive, το οποίο επιβεβαιώνει τη στροφή του Max Cavalera προς το nu metal. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η λέξη «κρίμα». Κρίμα, γιατί ο εν λόγω κιθαρίστας παρουσίασε εξαιρετικά δείγματα μια φορά και έναν καιρό αλλά ήδη έχει καταφέρει να καταστρέψει την εικόνα του απέναντι στον metalhead που σέβεται τον εαυτό του.br>
Nu metal λοιπόν και χονδρικά ξέρετε τι να περιμένετε: απλοικούς ρυθμούς στα drums, ή μάλλον ρυθμούς που παραπέμπουν μέχρι και σε hip-hop, σαφής έλλειψη μελωδίας και τελικά ένα σύνολο που ζωντανά προκαλεί τα πιτσιρίκια που συνήθως παρεβρίσκονται να χοροπηδάνε πάνω-κάτω χωρίς να παρατηρούν πότε τελειώνει το ένα τραγούδι και πότε το άλλο. Το Avopolis μισεί τις ταμπέλες, ο Τζαρδής στο .metal κάνει όμως το διαχωρισμό γιατί πολύ απλά η ταυτότητα ενός δίσκου προσδιορίζεται πιο εύκολα σε κάποιον που δεν τον έχει ακούσει. Και πραγματικά ελπίζω το Primitive να ακουστεί από όσο γίνεται λιγότερους, γιατί τέτοιοι δίσκοι αποτελούν κατά πολλούς το μέλλον του metal, για κάποιους άλλους όμως δεν είναι τίποτα άλλο από τη καταστροφή του.

12 συνθέσεις, χωρίς καμία έμπνευση, με πληθώρα επιρροών που ξεκινούν από τον ήχο των Sepultura, περνούν από σύγχρονους Slayer και καταλήγουν σε Deftones και Kill II This. Τα όποια thrash στοιχεία ισοπεδώνονται από την κούφια παραγωγή αν και τελικά το μόνο αξιοπρεπές κομμάτι είναι το “Terrorist” στο οποίο συμμετέχει ο Tom Araya.

Έχουμε και το περίφημο “Son song” στο οποίο συμμετέχει εκείνη η μορφή της σύγχρονης μουσικής με το όνομα Sean Lennon (ναι, είναι γιός του) το οποίο προσβάλλει τους Beatles. Αυτά τα δύο ξεχωρίζουν θετικά η αρνητικά λόγω συμμετοχών κάποιων γνωστών ονομάτων. Είναι και ένα τρίτο το οποίο ξεχωρίζει λόγω εξωτερικών συμμετοχών, με τη διαφορά ότι δεν ξέρω ποιοί είναι οι κύριοι Babatunde(!) Rabouin, Justus Oliver και Deonte Perry. Αυτό το τρίτο κομμάτι ονομάζεται “In memory of..” και είναι σίγουρα ότι χειρότερο έχει ακουστεί από τα ηχέια του στερεοφωνικού μου. Αυτό το έκτρωμα δεν είναι καν rap metal, αυτό είναι rap με τα χαρακτηριστικά εκνευριστικότατα φωνητικά και κάποιες κιθάρες.

Βλέπω στο booklet πριν ακούσω το δίσκο “drum programming” αλλά που να φανταστώ τί θα ακολουθούσε μέσα. Διάφορα κρουστά ακούγονται σε δίαφορα κομμάτια. Η «Βραζιλιάνικη ατμόσφαιρα» επιτυγχάνεται με drum programming ή μήπως με τα κατσαρολικά της κυρίας Cavalera; Όσο για τις υπόλοιπες συνθέσεις δεν υπάρχει απολύτως τίποτα το αξιόλογο, τόσο που δεν μπήκα στο κόπο ούτε να ακούσω τα 4 bonus tracks που «ευγενικά» μας προσφέρει η Roadrunner. Ναι, αυτή η εταιρεία που έχει μαζέψει όλη την αφρόκρεμα (εμένα για φρουτόκρεμα μου φαίνεται) του nu metal και θέλει να μας τρελάνει.

Και το κερασάκι είναι η εικόνα του Max Cavalera που εμφανίζεται ως ο πιο πιστός Χριστιανός (πάλι καλά με όλους του μαυρομέταλους που έχουμε μπλέξει) αλλά φροντίζει να ξεφτιλίσει τη θρησκεία με τις «αγιογραφίες» στο booklet. “Fuck, fuck, fuck” στους στίχους, και κατά τα άλλα “dedicated to God” ο δίσκος. Κύριε Cavalera, για το καλό όλων πάρε τη παρέα σου (η μάλλον τη φυλή σου, κατά το SoulflyTribe) και πίσω στο κλουβί σου.



2