Πραγματικά, οι κυκλοφορίες των Φινλανδών power metallers Stratovarius με έχουν κάνει πολλές φορές να αναρωτιέμαι γιατί ασχολούμαστε μαζί τους. Ακούγεται αρκετά βαρύ αυτό που λέω, ειδικά στα αυτιά του αφοσιωμένου power metal ακροατή, αλλά μια σύντομη βόλτα από τη δισκογραφία τους δίνει την εξής εικόνα: κομμάτια μελωδικά αλλά τόσο πρόχειρα δουλεμένα που θα μπορούσαν άνετα να εκτελεστούν από τον τραδουδιστή Timo Kotipelto και τον drummer Jorg Michael, χωρίς καμμιά περαιτέρω βοήθεια.

Η προσφορά του κατά τα άλλα ηγέτη του σχήματος Timo Tolκki είναι αστεία καθώς στο 90% των συνθέσεων το μόνο riff που ακούγεται είναι στην αρχή κάθε κομματιού (κατά τα «πρότυπα» των Hammerfall στο “Legacy of the kings”). Στη συνέχεια το διπλοπέταλο παίρνει φωτιά, ο Kotipelto τραγουδάει μελωδικά, και άμα λάχει, κάποιο solo από τα keyboards του Jens Johansson προσθέτει μιά επιπλέον διάσταση στα κομμάτια. Η κιθάρα είναι ταπεινωτικά διακριτική, εκτός και αν αποφασίσει να προσδώσει μία «βαβούρα» στο κομμάτι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκεται για σοβαρό riff).

Με όλα τα παραπάνω, αναρωτιέται κανείς τί βαθμός θα απονεμηθεί στη κανούργια δουλεία των Stratovarius, που φέρει το τίτλο “Infinite”. Ας αρχίσω λέγοντας ότι πρόκεται για ανώτερη κυκλοφορία από το προηγούμενο (και τρισάθλιο) “Destiny” και μάλλον πιο δουλεμένο μουσικά, αλλά τελικά ισάξιο με το “Visions”. Οι ακόμα παλαιότερες κυκλοφορίες είναι πιο αξιόλογες, χωρίς βέβαια να (προσωπικά ή και γενικά) εντυπωσιάζουν.

Συμπαθητικές οι μελωδίες στο “Hunting high and low”, από το οποίο γίνεται και αισθητή η καλή παραγωγή που έχει γίνει (από τον Timo Tolκki), την οποία και θα εκτιμήσετε ακόμη περισσότερο όταν βάλετε ότι bass boost έχετε και δεν έχετε στο στερεοφωνικό σας. Μια τέτοια κίνηση θα φέρει στην επιφάνεια την πραγματικά πολύ καλή δουλειά του drummer, ο οποίος καταφέρνει να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους power metal drummers, με τα σπασίματα και τις συγχρονισμένες διπλομποτίες του.

Το “Millenium” είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με άψογο συνδυασμό Tolkκi-Michael. Και είναι το καλύτερο ακριβώς επειδή έχει σχετικά δουλεμένες κιθάρες. Είναι τόσο απλό το θέμα στο power metal. Γρήγορους drummers και υψίφωνους τραγουδιστές έχουν όλοι. Μελωδίες συνθέτουν όλοι, αλλά η διαφορά γίνεται στα riffs.

Η μπαλάντα “Mother Gaia” στην αρχή δεν εμπνέει, δίνοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για album filler, και οι κάποιες εναλλαγές και η μεγάλη διάρκεια της, δεν αλλάζουν πολύ αυτή την εικόνα. Το υπόλοιπό tracklisting είναι ώς εξής: “Phoenix” (κλασσικό Stratovarius-ωραία drums), “Glory of the world” (ελεεινό), “A million light years away” (τραγουδάκι), “Freedom” (ακόμα πιο τραγουδάκι), “Infinity”(σχετικά πρωτότυπο, πολύ απλό) και “Celestial dream” (για να σοβαρευτούμε λιγάκι).

Τελικά, αν είναι κάτι στο οποίο έχει προοδεύσει το power metal τα τελευταία χρόνια, είναι οι καλύτερες παράγωγές, που φέρνουν τα drums εκεί που τους αρμόζουν. Η πρωτοτυπία των συνθέσεων όμως επιτυγχάνεται από λίγα σχήματα, στα οποία δεν συγκαταλέγονται πλέον οι Stratovarius. Γι’ αυτό το λόγο δε πρόκεται να αγοράσω το Infinite, όπως επίσης και επειδή το αυτί μου έχει κορεστεί από τη φωνή του κυρίου Kotipelto. Αν θέλετε υψίφωνα, ακούστε Queensryche (ή μάλλον ακούστε έτσι και αλλιώς) και θα δείτε πως θα σταματήσετε να ασχολείστε και εσείς με το σορό του Ευρωπαικού power metal, που διανύει περίοδο παρακμής.



6