Τί σχόλια περιμένετε δηλαδή από ένα δίσκο που τιτλοφορείται We are Motorhead; Διότι όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο και δεν έχει ακούσει Motorhead (ανεξάρτητα από το αν δηλώνει «μεταλλάς» ή όχι), του προτείνω να πάει αμέσως στη διεύθυνση www.aqua-britney-rickymartin.flor (ος) και να μας πεί τι καιρό έχει.
Χμμμ...κάπως απότομα ξεκίνησα. Το ίδιο απότομα ήρθε και το νέο album του Ian Fraiser Kilmister (κοινώς Lemmy) και της παρέας του. Δε πρόλαβε να ολοκληρώσει τη περιοδεία (στα ευρύτερα πλαίσια της προώθησης του Snake bite love) του, και μας πετάει στα μούτρα ένα δίσκο, ανώτερο από το προηγούμενο και όχι μόνο. Πρόκειται ασφαλώς για μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες των Motorhead, η οποία όπως μαρτυράει και ο τίτλος, δεν ήρθε για να φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές. Τέλεια...
Σαν ηφαίστειο που εκρήγνυται μοιάζει το “See me burning”, με «σφαιράτα» drums και φοβερό solo. Υπέυθηνοι για αυτά τα δύο στοιχεία είναι ο Ελληνικής καταγωγής drummer Mikkey Dee (μεταξύ άλλων έχει δουλέψει και με τον King Diamond, γραφικό το head-banging που κάνει στις συναυλίες όταν ταλαιπωρεί το διπλοπέταλο) και ο κιθαρίστας Phil Campbell, ο οποίος φαίνεται να ταιριάζει γάντι στο ύφος του σχήματος.
Αρκετά φρέσκο ακούγεται το “Slow dance” στη συνέχεια, ενώ το “Stay out of jail” έχει στίχους με ομοιοκαταληξία, οι οποίοι βέβαια δίνουν και μια ευδιάκριτη συμβουλή προς ναυτιλομένους. Ευχάριστο dirty rock’n’roll, δουλεμένο riff και μια ωραία αλλαγή στο rhythm section κατά τη διάρκεια του solo. Όσο για τη διασκευή στο “God save the queen”, προσωπικά τη προτιμώ από την αυθεντική εκτέλεση, πολύ απλά επειδή είναι Motorhead. Motorhead είναι βέβαια και το “Out to lunch”, που θυμίζει παλαιότερες κυκλοφορίες.
Και φτάνουμε στο “Wake the dead”, το οποίο μάλλον είναι το κομμάτι που ξεχωρίζει, όντας τρομερά ατμοσφαιρικό και εμπνευσμένο. Δεν είναι το πιο heavy, ούτε το πιο συναυλιακό, είναι όμως πολυδιάστατο. Σκοτεινό ( when you see the devil, then you’re looking for relief, and there is no justice, keep your tongue between your teeth), με ξεσπάσματα και τρομερά lead guitar μερη. Αν ρωτήσω αν θυμάται κανείς τις μπαλάντες που έχει κατα καιρούς ξεφουρνίσει ο Lemmy, μάλλον θα εισπράξω μια αρνητική απάντηση. Βρε μελωδικές είναι, αλλά δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που λέει ο Lemmy στο τελευταίο κομμάτι “We are Motorhead, born to kick your ass”. Έτσι έχουν τα πράγματα στο “One more fucking time”.
«Ροκάδικο», συναυλιακό, heavy f**ing metal (αυτά παθαίνει το λεξιλόγιο όποιου ακόυει Motorhead) εν τέλει το “Stagefright/ Crash&Burn”, ενώ πανικός είναι η λέξη που ταιριάζει στο “Wearing your heart on your sleeve”. Το drumming είναι καταπληκτικό, και προσωπικά οι στίχοι μου έφεραν κάτι από Manowar.
Το ίδιο ισχύει και στο “We are Motorhead”, μόνο που οι Motorhead τυχαίνει να είναι λίγο πιο σοβαροί (αφήνωντας έξω το τομέα μουσική) από τους “brothers of metal”. Τελικά μας πετάνε και ένα “we are Motorhead, and we don’t have no class” πλαισιωμένο από το κλασσικό ήχο του «μπάσσου» (μόνο σαν μπάσσο δεν ακούγεται) του κυρίου Killmister και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πως πέρασαν 38 λεπτά τόσο ευχάριστα.Όχι πως είναι δύσκολο να περάσουν δηλαδή, και εδώ εστιάζεται μια παρατήρηση που έχει να κάνει με τι μικρή διάρκεια του album, το οποίο όπως το βλέπω εγώ περιέχει 8 καινούργια κομμάτια (λόγω διασκευής και μπαλάντας). Δεν είναι λίγα, αλλά 1-2 ακόμα θα ήταν ευπρόσδεκτα.
Αλλά μάλλον οι Killmister Dee, Campbell σέβονται το κοινό τους και δεν το φορτώνουν album-fillers. Το μόνο που λείπει από αυτό το δίσκο είναι κάτι στο style του “Born to raise hell” (για να αναφερθώ στα σχετικά πρόσφατα). Όχι άριστα μεν, αλλά ποιός νοιάζεται για τα νούμερα όταν από τη στιγμή που θα βάλετε το cd στο στερεοφωνικό σας, θα κάνει πολύ καιρό να βγεί.
9
