Τελικά φαίνεται ότι η metal μουσική σκηνή διατηρεί έναν ικανοποιητικό ρυθμό κυκλοφορίας δίσκων, τέτοιο που αφ’ενός αποδεικνύει την ύπαρξη κοινού- το οποίο γίνεται όλο και μεγαλύτερο αφού η ταμπέλα “metal” κολλάει παντού πλέον- αλλά αφ’ετέρου προβληματίζει τον ακροατή όσον αφορά τη ποιότητα της μουσικής. Έχοντας στο νού ότι η ποιοτική μουσική είναι σπάνια εμπορική, βλέπουμε ένα μεγάλο κύμα συγκροτημάτων που ανήκουν στο λεγόμενο nu-metal να πέρνουν κεφάλι στις πωλήσεις από το κλασσικό heavy στις δύο νευραλγικές για το metal αγορές: της Αμερικής και της Αγγλίας.
Θεωρώντας προσωπικά το nu-metal, όπως και τα διάφορα παρακλάδια του (hardcore, rap metal etc.) ως μπάζα-metal (ας μου επιτραπεί η έκφραση κύριε Διευθηντά) χαίρομαι ιδιαιτέρως να βλέπω κυκλοφορίες όπως το “Clayman” των Σουηδών In Flames να αναγνωρίζεται και στις παραπάνω δύκολές αγορές, πέρα από τις υπόλοιπες Ευρωπαικές που παραδοσιακά έχουν καλό γούστο. Μια βόλτα σε ορισμένα σοβαρά US-based metal sites καθώς και στο www.inflames.com θα φανερώσει το ενδιαφέρον του κοινού παγκοσμίως για « τους εκ του Gothenburg ορμόμενους» metallers.
Πράγματι, τίποτα δεν είναι τυχαίο καθώς ο κορυφαία μπάντα του New Wave of Swedish Death Metal παρουσιάζει έναν αξιόλογο δίσκο, ικανό να συναγωνιστεί το γνωστό “Whoracle” για το τίτλο του καλύτερου δίσκου του group. Γενικότερα, τα δείγματα γραφής της Σουηδικής σκηνής τη παρουσιάζουν να έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα από το κλασσικό στύλ riff-refrain-solo-riff, χωρίς βέβαια να φτάνουμε να μιλάμε για πολύπλοκες ενορχιστρώσεις. Κάποια προγραμματισμένα drums από δώ (το πιατίνι στο “Bullet ride” στα 3μισι λεπτά), κάποιο synth από κεί, και έπειτα έχουμε μελωδικότατες γραμμές, με τους δύο κιθαρίστες-συνθέτες Bjorn Gelotte και Jesper Stromblad να δίνουν recital. Συνεχόμενα riffs, το ένα μετά το άλλο, πλαισιωμένα από άρτια lead guitar μέρη, και όλα αυτά συνοδευόμενα από τα φωνητικά(ουρλιαχτά)-σφραγίδα του Anders Friden, ο οποίος μας εξέπληξε στο Rockwave με την αντοχή του.
Και μια και μιλάμε για Rockwave, ο Daniel Svnesson είχε παρουσιάσει ένα υπερηχητικό πρόσωπο στα drums, αλλά και κάπως μονότονο. Στο Clayman κάνει πολύ καλή δουλειά, η οποία ταιριάζει γάντι με το ύφος στο σχήματος. Μόνο ο μπασσίστας μου (και πιθανόν σας) τα χαλάει, χωρίς πάντως να ευθήνεται ο ίδιος, αλλά η μέτρια παραγωγή. Ένα αδιάκοπο βουητό είναι παρόν σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, και μια ρύθμιση στο equalizer είναι απαραίτητη για λόγους καθαρότητας ήχου. Καλά διαβάσατε, μέτρια παραγωγή από τον μάστορα του συγκεκριμένου ήχου Fredrik Nordstrom. Πολύ μπάσσο, και πολύ παραμόρφωση στις κιθάρες και η δουλειά του σχήματος αδικείται και κρύβεται.
Περνώντας στα κομμάτια, κανένα δε ξεχωρίζει χτυπητά, αλλά μπορούμε να ξεχωρίσουμε αμέσως το “Satellites and Astronauts” ως στο..χειρότερο. Έτσι, έχουμε το πολύ καλό opener “Bullet Ride” καθώς και το βαρβάτο “Pinball Map” το οποίο «φορτώνει» τον ακροατή. Το “Only for the weak” είναι μελωδικότατο και έχει μια εμπορική χροιά ενώ παρακάτω το “Swim” ξεχωρίζει για το riff του. Το album έχει 11 κομμάτια ( οι υπόλοιποι τίτλοι είναι: “…As the future repeats today”, “Square nothing”, “Clay Man”, “Brush the dust away”, “Suburban me” και “Another day in quicksand”) και οι στίχοι ανήκουν στον Friden και είναι κοινωνικού-φουτουριστικού περιεχομένου, αλλά προσωπικά δεν μου τράβηξαν τη προσοχή. ‘Οσοι κάνουν τη (σωστή) κίνηση και επιλέξουν τη “special edition” θα απολαύσουν το bonus-track “World of promises”, το οποίο αποτελεί διασκευή της σύνθεσης των Treat, εν έτει 1987.
Έτσι έχουν λίγο-πολύ τα πράγματα για το Clayman το οποίο μας φανερώνει ότι δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως το σημασία του ονόματος In Flames για το metal του 2000 και πως η εμφάνιση στο Rockwave μπορεί να εκτιμηθεί ακόμα περισσότερο. Το βεληνεκές των Σουηδών μεγαλώνει με γοργούς ρυθμούς, και αν όλα πάνε καλά θα μιλήσουμε για ακόμα μεγαλύτερη απήχηση του κοινού. Προς το παρόν, μπορείτe να στηρίξετε άφοβα τη προσπάθεια και να αφήσετε το NWOSDM να σας παρασύρρει, όπως έκανε το NWOBHM μια γενιά πριν, έχοντας πάντα υπ’όψιν πως το ζητούμενο είναι η ποιοτική μουσική, και όχι οι ακρότητες σε στιχουργικό (βλ. black metal) αλλά και μουσικό επίπεδο (βλ. black metal και nu-metal).
8
