Από που να ξεκινήσει κανείς για τους Guns N’ Roses? ‘Ενα συγκρότημα το οποίο έγινε διάσημο τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά εξαφανίστηκε. Όταν ξεπήδησε από το πουθενά το Appetite for destruction, οι φίλοι του rock, του punk αλλά και του metal, σάστισαν. Κανείς δε περίμενε ότι η χημεία μεταξύ ενός υπερενεργητικού και ταλαντούχου τραγουδιστή (Rose), ενός hard rock κιθαρίστα (Stadlin) και ενός punk μπασσίστα (McKaggan) θα ήταν τόσο τέλεια. Χαρακτηριστικά του σχήματος, ο βρώμικος ήχος αλλά και οι καταπληκτικές μπαλάντες που το έφεραν ποιό κοντά στο ευρύ κοινό.

Το συγκρότημα έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του με την αποχώρηση του κορυφαίου μέλους του, Izzy Stadlin, κατά τη διάρκεια της (τεράστιας) περιοδείας για τα μνημιώδη Use your Illusion I&II. Σημειώνουμε ότι στη συναυλία στο ΟΑΚΑ το Μάιο του 1993, οι Gn’R (χωρίς τον Stadlin) είχαν το θράσσος να εμφανιστούν στη σκηνή περίπου μιάμιση ώρα αργοπορημένοι, εκνευρίζοντας απίστευτα το κοινό ( και τον γράφοντα). Η συλλογή διασκευών “The spaghetti incident?”, που ακολούθησε, αποτελεί μια κακή παρένθεση.

Έτσι λοιπόν, και ενώ οι φήμες για νέα κυκλοφορία από τα εναπομείναντα μέλη Rose και Reed (keyboards) δίνουν και παίρνουν, η δισκογραφική τους εταιρεία αποφασίζει να φέρει το όνομα Guns N’ Roses ξανά στην επιφάνεια. Δεν ήταν και δύσκολο. Μάζεψε ζωντανές ηχογραφήσεις απο το 1987 μέχρι το 1993, τις έντυσε με ένα εξώφυλλο (που το συνθέτουν αφίσες ζωντανών εμφανίσεων) , και ιδού το Live Era ’87-’93.

Διπλό CD, 22 τραγούδια, ηχογραφημένα σε μικρά clubs αλλά και τεράστιες αρένες. Οι ψαγμένοι θα καταλάβουν πάνω-κάτω τί έχει ηχογραφηθεί πού. Χαρακτηριστική η στιγμή που διακόπτεται ένα show και γίνεται έκληση να οπισθοχωρίσει το κοινό προς τα πίσω. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι γίνεται σε εκτελέσεις “Nightrain” “So easy” “You could be mine” etc. Ο ήχος είναι πραγματικά καλός σε όλα τα κομμάτια. Και λέω καλός για live, διότι θεωρώ ότι σε τέτοιο δίσκο πρέπει να χάνονται που και που οι κιθάρες, να φτάνει στον ακροατή η ατμόσφαιρα της ζωντανής εμφάνισης τέλος πάντων. Θα εκπλαγώ πολύ αν μάθω ότι έχουν γίνει overdubs.

Έτσι ή αλλιώς η ακρόαση του album είναι ευχάριστη, ενώ η επιλογή τραγουδιών χαρακτηρίζεται συμπαθητική. Αδικαιολόγητη η απουσία του “Coma” όπως και των “Dead horse” “Bad obsession”. Δε χωράνε όλα αλλά τα παραπάνω είναι 10 φορές προτιμότερα απο τη μέτρια διασκευή στο “It’s alright” των Black Sabbath. Κορυφαίες στιγμές αποτελούν, εκτός απο τα «φωνακλάδικα» που αναφέρονται προηγουμένως, τα “Welcome to the Jungle”, “You could be mine” και όλο το δεύτερο CD από το 7 και μετά. Πραγματικά δεν είναι συνατόν να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Είναι σαφής η ηπεροχή του 2ου δίσκου, καθώς ο πρώτος περιλαμβάνει κομμάτια απο το Lies, τα οποία δε συγκρίνονται με τα υπόλοιπα.

Ενδιαφέρουσα αλλά τελικά κουράστική η εισαγωγή πιάνου πριν από το “November rain”, του οποίου βέβαια η εκτέλεση είναι πολύ καλή, με τον Slash να διαφοροποιεί ελαφρώς το solo του. Με αυτό κλείνει το πρώτο CD, με το “Paradise city” δεύτερο. Το οποίο έρχεται μετά από “Knockin’ on heaven’s door”, “Don’t cry” και “Estranged” και δείχνει το βεληνεκές αυτού του συγκροτήματος.

Γενικότερα, δε πρόκειται για μια κυκλοφορία που σκοπό έχει να εκμεταλλευτεί τους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος οι οποίοι και θα σπεύσουν να το αποκτήσουν. Και αυτό γιατί οι εκτελλέσεις έχουν διαφορές με τις αυθεντικές. Από την άλλη δεν είναι το live που έχει να προσφέρει πολλά σε όποιον έχει μεν την υπόλοιπη δισκογραφία, αλλά δεν είναι «κολλημένος» με το συγκρότημα. Πρόκειται πάντως για μια συλλογή από ζωντανές εκτελλέσεις, στις οποίες η συμμετοχή του κοινού δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, πιθανότατα λόγω παραγωγής. Το “Live Era ’87-‘93” είναι όμως απολύτως απαραίτητο για όσους στο άκουσμα Guns N’ Roses, θυμούνται μόνο τα “Don’t cry” και “ November rain”.



7