Με ποιά κριτήρια θα έπρεπε άραγε να βαθμολογείται ένα album; Που βασίζεται η αξιολόγηση ενός δίσκου που εμφανίζεται στις σελίδες του .metal; Ύστερα από τόσες κριτικές μάλλον αργά το θυμήθηκα να πείτε. Η αλήθεια είναι ότι τα κείμενα που γράφονται σε αυτό το περιοδικό ξεκινάνε όλα από το ίδιο καλούπι. Το καλούπι αυτό περιλαμβάνει τυπικές αξιολογήσεις αλλά ο τελικός βαθμός, καλώς ή κακώς καθορίζεται από τη «γεύση» που αφήνει ο κάθε δίσκος ύστερα από κάθε ακρόαση. Και στη περίπτωση του The World Needs a Hero η γεύση αυτή παραπέμπει σε delicatessen καταστάσεις. Με απλά λόγια, το καινούργιο album των Megadeth έχει αποκτήσει μόνιμη θέση parking στο cd-changer του Technics.

Αρχίζουμε ανάποδα. Δεν έγινε καμμιά μουσική επανάσταση στις 12 συνθέσεις του δίσκου. Ο ψαγμένος φίλος του σχήματος είναι ικανός να βρεί αρκετές ομοιότητες με το συνθετικό παρελθόν. Παρ’όλα αυτά ο δίσκος ακούγεται φρέσκος. Το «φρέσκος» θα μπορούσε να ήταν «φρεσκότατος» διότι στοιχεία όπως η παραγωγή και η ηπιότητα των συνθέσεων σε σχέση με το Peace sells..but who’s buying? για παράδειγμα, η γενικότερη ωριμότητα εν πάσει περιπτώσει που θα περιμέναμε από συγκρότητα πατημένης 15ετίας είναι εδώ. Όμως δύο κομμάτια μας τα χαλάνε. Και το παράδοξο είναι ότι μουσικά είναι εξαιρετικές στιγμές.

‘Oπως και να το κάνουμε, ελεύθερη επανακτέλεση του “Hangar 18” πιο πολύ θα ταίριαζε σε κάποια remastered έκδοση του Rust in Peace σε 10 χρόνια από τώρα, παρά ως ισότιμη σύνθεση σε καινούργιο studio album των Megadeth. Το “Return to Hangar” είναι εξαιρετικό. Μερικοί ίσως το προτιμήσουν από τον πρόγονό του. Ας μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Απλά όταν κερδίζεις 13 λεπτά στο δίσκο, παρέα με το “When” παίζοντας τα παιγμένα, κάπου φανερώνεται μια συνθετική αδυναμία. Συνθετική αδυναμία ο Mustaine; Τρελό ακούγεται. Αλλά στο “When” πήρε αυτούσιες τις μελωδικές γραμμές του “Am I evil?” του συγκροτήματος που αποτελεί βασική επιρροή του (Diamond Head), γύρισε το riff ανάποδα, και ιδού...Ως εισαγωγή και outro χρησιμοποίησε θέμα από “Call of Ktulu” για το οποίο είχε συνησφέρει «τότε», έβαλε και κάτι δικά του, και έτοιμο. Καλό είναι, αλλά όλα αυτά που γράφονται τώρα θα ήταν ευμενή σχόλια αν ονόμαζε το κομμάτι “Diamon head” ή “A tribute to..”.

Στα υπόλοιπα τώρα, στις καθαρόαιμες συνθέσεις. Τα στοιχεία από τη μεγαλομπαρούφα Risk πήγαν να δουν αν ερχόμαστε, η αναποδία των refrains του Cryptic Writtings λάμπει δια της απουσίας της (αν και η γενική ατμόσφαιρα μοιάζει), η μελωδικότητα του Youthanasia έρχεται στη επιφάνεια, το heavy crunch του Countdown to Extinction τονίζει κάποιες στιγμές, και κάπου εκεί σταματάμε. Δεν υπάρχει λόγος να ψάξουμε συγγένειες πιο πριν.

Οι κιθάρες δεν καινοτομούν ιδιαίτερα, δίνουν όμως μαθήματα ρυθμικού παιξίματος, και σε κομμάτια όπως το κολοσσιαίο “1000 times goodbye” το συγκρότημα δείχνει να λέει «Ε..Metallica, έτσι έπρεπε να παίζατε αντί να «φορτώνατε» και να «ξαναφορτώνατε»». Συγκεκριμένα αυτό το κομμάτι είναι μάλλον η κορυφαία στιγμή του The World Needs a Hero και χαρακτηριστικά που του δίνουν αυτό το τίτλο είναι πολλά. Πρωτίστως, αποτελεί έτσι απλά εξαιρετά πρωτότυπη σύνθεση, με έξυπνο ξετύλιγμα και τη διαφορά στο παίξιμο των solos από Mustaine-Pitrelli να κάνει «μπάμ». Όσο για τους στίχους, απλά θα τους μάθετε απ΄έξω. Αριστοτεχνικά στημένη η γυναικεία φωνή και ο διάλογος με τον «προδομένο» Mustaine αποτελεί ήδη χαρακτηριστικό κομμάτι της δισκογραφίας των Megadeth. “You know what? You suck!” καπάκι πανικός από lead guitar, ενώ όπως και στον υπόλοιπο δίσκο, ο drummer Jimmy DeGrasso παραθέτει πανέξυπνο παίξιμο.

Γενικότερα, όλος ο δίσκος φωνάζει για την ευφυία των μελών του όλους τους τομείς. Τίποτα δεν δείχνει πρόχειρο, τίποτα δεν είναι «έλα μωρέ καλό είναι». Και όλα τα κομμάτια είναι ευχάριστα στο άκουσμα, πράγμα παράδοξο για Megadeth. Από το κλασσικό refrain του “Disconnect”, στο πειραματικό title track, από το ραδιοφωνικά γυαλισμένο “Moto Psycho”, στο βαρύ ασήκωτο και ήδη αγαπημένο “Burning bridges” και μετά στο “Promises”.

Λίγα λόγια για το τελευταίο απλά γιατί τα πολλά λόγια είναι φτώχεια για μια από τις καλύτερες μεταλλικές μπαλάντες που έχετε ακούσει ποτέ. Υπεροβολές; Καλά. Προσωπικά τουλάχιστον «τρελένομαι» όταν ακόυω, διότι τέτοια μελωδία δεν βρίσκει κανείς κάθε μέρα. Τεράστια βέβαια η συμβολή των “string arrangements”, όπως αναφέρεται στο βιβλιαράκι, της Suzie Katayama (ποιάς;) καθώς το βιολί και το cello είναι τα θεμέλια. Μπαλάντα μεν, αλλά ο ορκισμένος μεταλλάς δεν πιστεύει στα αυτία του όταν έρχεται το μέρος που έχει συνθέσει ο Pitrelli όπου κάτι ρυθμικές κιθάρες...χεχε...παρέα με τη μαεστρία του Pitrelli..χεχε..’Επος. Κρίμα που δεν του δώσανε άλλα 2-3 λεπτά που τα «σήκωνε» άνετα.

Βέβαια, επειδή banging our heads is their business and business is good, προσγειώνουν τους ρομαντικούς στο medley-style “Recipe for hate…Warhorse”. “Life can only be understood in reverse, but must be lived forwards” λέει ο ποιητής στο “Losing my senses”, ενώ τα κακοήθη σχόλια περί συνθετικής μπατιριάς επανέρχονται στο κατά τα άλλα άριστο “Dread and the fugitive mind”, που το συναντίσαμε στη συλλογή Capitol Punishment. Πραγματικά άριστο και αρκετά συναυλιακό, ενώ και εδώ οι στίχοι είναι απαραίτητο συνοδευτικό μιας σωστής ακρόασης. Το mini-instrumental “Silent scorn” μεσολαβεί και ο δίσκος κλείνει με τις δύο...ανασκαφές που περιγράφηκαν αρχικά.

Συνοπτικά, φαίνεται ότι ο δίσκος απλά δεν έχει απολύτως καμμιά κακή στιγμή. Και αυτό δεν σημαίνει ότι όλες είναι μέτριες. Η ακρόαση θα σας πείσει ότι έχουμε να κάνουμε με ένας από τους καλύτερους δίσκους του σχήματος, που παρά τις όποιες συγγένειες, εμφανείς ή κρυμμένες, κρατάει τον ακροατή στη μπρίζα. Δεν πρόκεται για το ακατέργαστο metal των τριών πρώτων δουλειών, ούτε για τις προ διετίας pop προδοσίες. Ούτε όμως για την χρυσή τομή του Rust in Peace.

Πρόκειται για υπερ-ώριμο, αψεγάδιαστο album, πλούσιο σε ιδέες συνθετικές και εκτελεστικές, με παρελθόν ή όχι. Πρόκειται για τον δίσκο που έπρεπε να κυκλοφορήσουν οι Megadeth. Σύμφωνα με το παρελθόν τους, τις δυνατότητές τους, το shock της φυγής Friedman. Σύμφωνα με τις τεχνολογικές δυνατότητες που οδηγούν σε άριστη παραγωγή. Σύμφωνα με την τάση που θέλει τα drums όλο και περισσότερο στο προσκήνιο. Σύμφωνα με ότι περιμένει κανείς από το σχήμα ενός κορυφαίου κιθαρίστα (συνθετικά και εκτελεστικά) του οποίου η φωνή μάλιστα πάει από το καλό στο καλύτερο. Ένα γεμάτο, χορταστικό album και κιθάρες παντού, solos παντού, μπάσο παντού, συχνά σε πρώτο πλάνο (αναλογικά πάντα, τεντώστε τα αυτιά σας πάντως), και drums που λειτουργούν ως μουσικά όργανα. “Dave, the White House is calling. They want to talk to me? Tell them I can’t be bought.”



9