Ειλικρινά, κανένας άλλος metal δίσκος δεν μας πρoβλημάτισε τόσο πολύ ως προς την κριτική που θα τον συνoδεύει στις σελίδες του Avopolis όσο το "The Dark Ride" των Helloween... Αλλεπάληλες ακροάσεις, σημειώσεις, αναδρομή σε παλαιότερες δουλειές, και ακόμα και τελικά η κατάσταση φαίνεται να έχει ώς εξής. Το σχήμα δείχνει να βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση ώς προς τον ήχο που πρέπει να ακολουθήσει, αλλά μέσα από τους πειραματισμούς και τις διαφορετικές απόψεις των μελών του ξεπήδησε ένας δίσκος που τραβάει τη προσοχή.
Τραβάει τη προσοχή ας πούμε επειδή οι δύο συνθέσεις του Weikath είναι οι χειρότερες στο δίσκο. Ειδικότερα το "All over the nations" αποτελεί κλασσικό παράδειγμα χαζο-χαρούμενου Γερμανικού power metal με ανησυχητικές αναφορές σε Stratovarius (απουσία σοβαρού riff, φωνητικά ala Kottipelto, εύκολη λύση του διπλοπέταλου) στο οποίο δεν θα επεκταθώ. Η έτερη σύνθεση του βετεράνου κιθαρίστα του συγκροτήματος "Salvation" είναι κάπως καλύτερη με συμπαθητικό κιθαριστικό μέρος στην αρχή και ένα καλό solo, αλλά τίποτα περισσότερο. Ξεκινάμε λοιπόν παρατηρώντας ότι ο φοβερός και τρομερός Michael Weikath έχει στερέψει από ιδέες.
Το γεγονός ότι όλα τα κομμάτια έχουν γραφτεί από κάθε μουσικό ξεχωριστά μας δείχνει ποιος κάνει παιχνίδι στο σχήμα. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Andi Deris, ο οποίος εκμεταλλεύται τη θέση του στα φωνητικά και κάνει ότι θέλει με το πρόσωπο που παρουσιάζουν οι Helloween του 2000. Πράγμα το οποίο λειτουργεί θετικά για το σχήμα! Βλέπετε, είναι σαφές ότι στιγμές power metal πανδαισίας του τύπου Keepers of the seven keys δεν θα ξανακούσουμε από αυτό το συγκρότημα. Ενώ λοιπόν το σχήμα "ψάχνεται", ο Deris παρουσιάζει κάποιες αξιόλογες συνθέσεις όπως τα "Mirror Mirror" (εκ διαμέτρου αντίθετο και πολύ καλύτερο από ομώνυμο "στρουμφοτράγουδο" των Blind Guardian) και "I live for your pain" (ώπ, του έφυγε ένα πόντος από το καλσόν). Το πρώτο κερδίζει τις εντυπώσεις με το άριστο riff του, το συνδυασμό με lead guitar μέρη και τη γενικότερη heavy ατμόσφαιρα. Όχι και το πιo μελωδικό κομμάτι, αλλά το refrain μένει καρφωμένο και γεννάει όρεξη για head-banging. Το δε δεύτερο επιβεβαιώνει ότι την παραγωγή του δίσκου έχει κάνει η "μούρη" Roy Z όντας δείγμα βαρύτατου metal, με τον Deris να προσφέρει πολλά περισσότερα από όσα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Αυτά το κομμάτια, παρέα με το γνωστό single "If I could fly" αποτελούν μάλλον τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Το συγκεκριμένο κομμάτι αποδεικνύει ότι μια πολύ απλή σύνθεση στο πιάνο μπορεί να πάρει στις πλάτες τις ένα metal κομμάτι. Το κομμάτι λέει καθαρά "όλα στον Deris" ενώ οι ομοιότητες με το ύφος από το δίσκο "Crimson" των Sentenced δεν μειώνουν την αξία του.
Ο Deris είναι υπεύθυνος ακόμα για τα "We damn the night" και "Immortal", με το πρώτο να αγγίζει τα όρια του "παιδικού" power αλλά να στέκεται αξιοπρεπώς χάρη στην ωραία κιθάρα (υπεύθηνος ο Weikath φαντάζομαι) και το πιασάρικο rerain. Το "Immortal" μπορεί να χαρακτηριστεί ώς επιβλητικό και ταυτόχρονα μελωδικότατο με πανδαισία στα φωνητικά.
Κάτι πρόσφερε και ο δεύτερος κιθαρίστας Roland Grapow ο οποίος ψηφίζει όγκο δαγκωτό και το αποτέλεσμα λέγεται "Escallation666" (μη φανταστείτε τίποτα "μαύρους" στίχους- για την υποκρισία και το ψέμα μιλάει το κομμάτι). Βαρύ και ασήκωτο (ο Markus Grosskopf δηλώνει παρόν) πρωτόγνωρο για Helloween και θα έλεγα ότι κάτι θυμίζει από το "Mirror" των Dream Theater, ειδικά στο τρόπο ανάπτυξης στην αρχή. Ξερός ήχος με τα keyboards να δίνουν λίγο παραπάνω δίασταση. Αντίθετα, στο ομώνυμο "The dark ride" o Grapow θυμάται ότι παίζει στο συγκρότημα που 15 χρόνια πριν πήρε την ιδέα των Accept και κατάφερε να παρουσιάσει διάφορες πτυχές που κρυβόντουσαν. Πολυδιάστατο κομμάτι, κιθάρες, αλληλουχία στα φωνητικά, ατμοσφαιρικά διπλοπέταλα, keyboards, αλλά και ένα refrain που στοχεύει να δώσει ταυτότητα στο κομμάτι, αλλά είναι τόσο χαζό που χαρακτηρίζεται άνετα "ξεκάρφωτο".
Τρεις διαφορετικοί συνθέτες μέχρι στιγμής, τρεις διαφορετικές μουσικές ταυτότητες στις οποίες έρχεται να προστεθεί και μια τέταρτη, εκείνη του ταλαντούχου drummer Uli Kusch. Το δευτερο single ονόματι "Mr.Torture" είναι δική του σύνθεση και χαρακτηρίζεται από τον άψογο συνδυασμό κιθάρας με μπότα που φανερώνει πολύ δουλεία στο mixing του δίσκου. Εμπορικό κομμάτι, χαρακτηριστικό refrain, ουσιαστικά πρόκεται για ένα ευχάριστο power-μεταλλάκι το οποίο περιλαμβάνει και έναν πανικό στο solo. Τίποτα το συγκλονιστικό πάντως. Όσο για το "The departed/ The sun is going down", οι νύξεις με industrial ήχο ισοροπούν στην ίδια πλάστιγγα με τον ήχο των Helloween. Πειραγμένες κιθάρες, πειραγμένα drums (ηχητικά, όχι εκτελιστικά) ενώ ουσιαστικά ο Deris είναι αυτός που υλοποιεί τις ιδέες του Kusch με εξαιρετικό τρόπο.
Πολλά γράφτηκαν, θα μπορούσαν να γραφτούν περισσότερα, η ουσία είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τυπικό Helloween δίσκο. Όταν ο Deris άφησε τη σφραγίδα του στο "Better Than Raw", οι περισσότεροι γκρίνιαζαν - μέλη του σχήματος και κοινό. Τώρα και οι μεν συνειδητοποίησαν ότι πρέπει να πάνε με τα νερά του, ακόμα και αν αυτό σημάινει βαρύς ήχος αλλά και πιο ώριμες μελωδίες. Το μόνο που μένει είναι να το καταλάβουν και οι δε (το κοινό δηλαδή) γιατί αλλιώς οι Helloween θα γίνουν Iron Savior, Edguy κλπ. Από την άλλη, λείπει από το δίσκο αυτό που θα κάνει τον ακροατή να αρπάξει το "air guitar" και να "χαίρεται", αλλά λείπουν και αυτές οι μελωδίες που τις ακούς και ταξιδεύεις. Δεν πειράζει. Ας αλλάξουν και λίγο τον ήχο τους να χτυπηθούμε λιγάκι. Αρκεί να μην αρχίσει η καραμέλα του "προόδευσαν" "ωρίμασαν" και τελικά απομακρυνθούν από το power metal πιο πολύ απ'όσο πρέπει.
