Το ασφυκτικά γεμάτο Fuzz αποθέωσε την πολεμική μηχανή των «βάρβαρων» Σουηδών, που υπό τα παραγγέλματα του αρχιστράτηγου Johan Hegg δούλεψε στα κόκκινα, σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα της...

Από τη στιγμή που έφτιαξε ο ήχος και άρχισε η μεταλλική επίθεση, οι Αμερικανοί υπήρξαν καταιγιστικοί, παρασέρνοντας το (μπόλικο) κοινό σε mosh pits και ασταμάτητο crowd surfing...

Καταιγιστικοί από το πρώτο σκάσιμο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, οι Ιταλοί άρπαξαν από το σβέρκο όσους ήρθαν για χάρη τους στο An Club, βουλιάζοντάς τους βαθιά μέσα στη μουσική τους...

Συγκέντρωσαν και πάλι ένα ευμεγέθες πλήθος στο Fuzz, όπου τα πράγματα μπορεί να ξεκίνησαν μουδιασμένα, μα βρήκαν παλμό στη συνέχεια, για να ανανεώσουν εν τέλει τη live φήμη των Βρετανών και τον δεσμό που έχουν φτιάξει με το ελληνικό κοινό...

Μια ανεπιτήδευτη παράσταση κλασικότροπης ομορφιάς έδωσε η Αμερικανίδα τσελίστρια στην Αγγλικανική Εκκλησία, με ήχους που συχνά ακούγονταν σαν 10 βιολιά που πλέουν επάνω σε μια θάλασσα από μέλι...

Το τοτέμ της stoner/sludge σκηνής αντιμετώπισε αναπάντεχα ηχητικά προβλήματα, που στέρησαν την ευκαιρία για ένα ιστορικό live. Ακόμα κι έτσι πάντως, δεν έμεινε κανείς παραπονεμένος...

Μαζεύτηκε κόσμος στο Six d.o.g.s. για τον Νεοϋορκέζο παραγωγό, που έδωσε με τη θάλασσα των εκλεκτικών του beats μια πολύ «ζωντανή» απόδειξη για το γιατί στις μέρες μας βρίσκεται στην αφρόκρεμα του ήχου του...

Μια υψηλής ποιότητας εμφάνιση στην κατάμεστη Death Disco, ξέχειλη από goth ποίηση και υποβλητικό post ήχο...

Σεμινάρια επαγγελματισμού, χαλαρότητας, εμπειρίας, χιούμορ και καλής διάθεσης, από ένα σχήμα που απέδειξε στο Fuzz ότι δεν είναι «greatest hits cover band», αλλά μια άξια συνέχεια των θρυλικών Morphine του αξέχαστου Mark Sandman...

Οι μνήμες από τις ένδοξες Sepultura ημέρες ήταν αρκετές για να γίνει sold-out το Gagarin, σε μια βραδιά με πολλή πώρωση, που δεν άργησε να μεταβληθεί σε ατέλειωτο μέταλ πάρτυ...