Tις πρώτες μέρες του φετινού φθινοπώρου, η είδηση της συναυλιακής επιστροφής των Mogwai στην Ελλάδα έδωσε καλή αφορμή ακόμα και στους πλέον αμετανόητους εραστές του καλοκαιριού να περιμένουν πώς και πώς τον χειμώνα. Αρκεί βέβαια να γουστάραν έστω και λίγο τα ηχητικά highlands των Σκωτσέζων βασιλιάδων του post-rock. Το Σάββατο, λοιπόν, στην κεκλιμένη αρένα του Piraeus Academy, οι Mogwai έκαναν ποδαρικό στον Δεκέμβρη με τον ιδανικότερο τρόπο· προσθέτοντας ένα ακόμα λιθαράκι στο οικοδόμημα της αίγλης που συνοδεύει το όνομά τους.
Υπήρχαν αρκετές συνθήκες πρόθυμες να συνωμοτήσουν για την επιτυχία αυτής της εμφάνισης. Το πρώτο βράδυ του χειμώνα, η μεγάλη αναμονή του κοινού (έχουν περάσει κιόλας 6 χρόνια από την τελευταία ευκαιρία του να δει τους Mogwai σε ελληνική σκηνή), το άνοιγμα της συναυλίας από τους εξαιρετικούς Afformance, οι οποίοι απέδειξαν ξανά ότι κρατάνε ψηλά και με αξιώσεις τη σημαία του post-rock στα καθ’ ημάς. Όμως εκείνο που πραγματικά σάρωσε όσους κατέκλυσαν το 117 της Πειραιώς, πέρα και πάνω από κάθε προσδοκία, ήταν ο ήχος των Mogwai: πανίσχυρος και καθηλωτικός, πεντακάθαρος και αψεγάδιαστος, άξιος καθολικού σεβασμού σε όλες του τις συντεταγμένες.
Με αυτήν τους την ποιότητα, αλλά και με τις εθιστικές τους ενορχηστρώσεις, οι Mogwai δικαίωσαν σε μεγάλο βαθμό το αμφιλεγόμενο Every Country’s Sun του 2017, παραδίδοντας μια σοφά διαλεγμένη setlist, στην οποία βρήκε εκπροσώπηση το σύνολο σχεδόν της δισκογραφίας τους. Απ' το "Hunted By A Freak” και το "Don’t Believe The Fife" στον χείμαρρο του "Rano Pano" και στο φετινό soundtrack του ΚΙΝ (δείτε εδώ) κι από εκεί πάλι πίσω στο "Auto Rock" και στο "Old Poisons", το γκρουπ ελίχθηκε με θαυμάσια άνεση μεταξύ ambient παρυφών και μεταλλικών υψομέτρων, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των σχεδόν 30 χρόνων ύπαρξης που μετρούν στους μουσικούς χάρτες.
Και μπορεί να μη μας φιλοδώρησαν με τη χαρά του μαζικά αγαπημένου ταξιδιού του "Take Me Somewhere Nice" –το οποίο χάρισαν εντούτοις στους Θεσσαλονικείς– με την αριστουργηματική όμως εκτέλεση του "Remurdered" και με ένα διπλό γάζωμα από το Young Team (1997) στο encore με το "Mogwai Fear Satan" και το "Like Herod", σε έκαναν να θες να φύγεις από το Piraeus Academy τρέχοντας, μεταφέροντας τη μαγεία αυτής της πολύτιμης ακροαστικής εμπειρίας σε ασφαλές μέρος, μήπως διαλυθεί από τη συνήθη βαβούρα που συνοδεύει τη λήξη κάθε συναυλίας.
Ο χρόνος έχει φερθεί όμορφα στους Mogwai κι εκείνοι του το ανταποδίδουν. Πάντοτε κάτι παραπάνω από τίμιοι στη συναυλιακή τους έκφανση και επαρκώς ανήσυχοι, με ακριβοθώρητη συνέπεια και μια αξιοσημείωτη για το είδος που εκπροσωπούν εξωστρέφεια, ανταμείβουν το κοινό με αυτό που βρίσκεται άφθονο στη μουσική τους: μικρές στιγμής αποκάλυψης και ευτυχίας.
{youtube}y-1RROI3MO8{/youtube}
