Χάρης Συμβουλίδης

Πάνε περίπου 5 χρόνια από την τελευταία σας επίσκεψη στην Ελλάδα. Τι θυμάσαι πιο ζωηρά από αυτήν;

Παίξαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2005 και για δεύτερη το 2014. Και έχω σπουδαίες αναμνήσεις και από τις δύο αυτές επισκέψεις. Mπορώ μάλιστα να πω με ευκολία ότι η χώρα σας είναι η αγαπημένη μου στην Ευρώπη, όχι μόνο για συναυλίες, αλλά και για να έρχομαι. Υπάρχει ένα αρχαίο πνεύμα, το οποίο δείχνει να κινείται υπόγεια σε όλη την ελληνική κουλτούρα, που αντηχεί πολύ καλά με τη δική μου ύπαρξη: ένα μυστήριο, αλλά και μια μνήμη αρχαίων καιρών, που ναι μεν έχουν παρέλθει, μα δεν έχουν ξεχαστεί.

Περιοδεύετε τώρα υποστηρίζοντας το Trident Wolf Eclipse του 2018, έναν δίσκο με αξιοσημείωτη βιαιότητα, που όμως ταυτόχρονα είναι και αρκετά μελωδικός. Πώς σχηματοποιήθηκε αυτή η ταυτότητα, ενόσω ηχογραφούσατε;

Πήγαμε με μια πιο ευθεία προσέγγιση όταν γράψαμε το Trident Wolf Eclipse, καθώς ήμασταν γεμάτοι με μια αίσθηση του επείγοντος, αλλά και με ένα συναίσθημα οξύτητας. Δεν είχαμε λοιπόν την υπομονή να πάμε τα πράγματα πιο αργά, ούτε και κάποια τέτοια ανάγκη. Για μας, ήταν σημαντικό να μην παρασκεφτούμε τίποτα. Aπλά να στοχεύσουμε σε ό,τι οι φωτιές στις καρδιές μας έλεγαν πως ήταν το σωστό...

41cWat_4.jpg

Με το άλμπουμ αυτό, εγκαταλείψατε εντελώς τα καθαρά φωνητικά και τα πιανιστικά ή/και ακουστικά μέρη, που σόκαραν κάποιους από τους fans σας στο The Wild Hunt του 2013. Τα θεωρήσατε ως αδιέξοδη κατεύθυνση; Ή ήταν ένας πειραματισμός που απλά ολοκληρώθηκε;

Μετά τα επικά και γκράντε χρόνια του The Wild Hunt, είχαμε απλά τη διάθεση να κάνουμε κάτι πιο «βρώμικο» και πιο άσχημο: κάτι το πρωτόγονο, το ωμό, το μανιασμένο... Οπότε όχι, δεν υπήρξε κάποιο αδιέξοδο. Ίσα-ίσα, με το The Wild Hunt άνοιξε ενώπιόν μας μια εντελώς νέα ερημιά, την οποία νιώθουμε ότι μπορούμε να εξερευνήσουμε περαιτέρω, όποτε το επιθυμήσουμε. Όμως το Trident Wolf Eclipse δεν σχετιζόταν μαζί της –είχε άλλο πεπρωμένο και θέλαμε να θίξουμε με αυτό κάτι το διαφορετικό.

Πάντως παραπονιάρηδες οπαδούς θυμάμαι και σε ακόμα παλιότερες ημέρες, π.χ. πίσω στο 2007, όταν το Sworn To The Dark σας πρόσφερε μια δημοσιότητα που για ορισμένους φάνταζε αταίριαστη σε ένα black metal συγκρότημα. Είναι τελικά οι αφοσιωμένοι του black metal ένα ακροατήριο με καπρίτσια;

Όχι, οι αφοσιωμένοι του black metal δεν είμαστε ιδιότροποι, είμαστε μανιασμένοι και απλώς έχουμε τη δική μας λογική για τα πράγματα. Δεν μας λείπει η νοητική ικανότητα να προσεγγίζουμε τη μουσική με αξιοπρέπεια και με σεβασμό. Όμως αυτοί στους οποίους αναφέρεσαι, δεν είναι πραγματικοί black metal οπαδοί: είναι κάτι σπυριάρικα παιδιά της γενιάς του ίντερνετ, που απλά έπεσαν πάνω στο black metal και σχημάτισαν άποψη γι' αυτό μέσω Google. Πρέπει λοιπόν να καταλάβεις, Χάρη, ότι τέτοιες «γνώμες» δεν σημαίνουν το παραμικρό για μια μπάντα σαν τους Watain, το ιερό έργο των οποίων δεν μπορεί να δαμαστεί –και δεν θα δαμαστεί– από το ρηχό, άψυχο ποτάμι από σκατά που διαρκώς ρέει γύρω από τα ελάσσονα μυαλά. 

41cWat_2.jpg

Είναι όμως σημαντικό για μια μπάντα σαν τους Watain το γεγονός ότι η βασική σύνθεση παρέμεινε σταθερή μετά τον σχηματισμό σας, έτσι δεν είναι; Ή μετράει περισσότερο η κοινή κοσμοθεωρία;

Είναι πολύ σημαντικό, φυσικά. Το ότι δημιουργήσαμε μαζί κάτι σαν τους Watain και μπορέσαμε έπειτα να το διατηρήσουμε για περισσότερα χρόνια από το μισό της ως τώρα ζωής μας, είναι κάτι το συναρπαστικό. Και πράγματι, μοιραζόμαστε και αυτό που κάποιος μπορεί να αποκαλέσει «κοινή κοσμοθεωρία», όσον αφορά τους Watain: είναι κάτι που όχι μόνο τιμούμε, μα και το μεταχειριζόμαστε σαν κάθε τι άλλο που είναι για μας ιερό και βαθύ. Πρόκειται  μάλιστα και για έναν από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι τρεις μας παραμένουμε αχώριστοι, για τόσο μεγάλο διάστημα.

Το Wild Hunt έκανε κάποια αίσθηση στην αμερικάνικη αγορά, ενώ το Trident Wolf Eclipse σας έφερε στο #6 των γερμανικών καταλόγων επιτυχιών. Μετράνε τέτοια πράγματα για σας; Κάνουν τη ζωή της μπάντας πιο εύκολη, στο να κλείνετε λ.χ. διεθνείς εμφανίσεις;

Είμαι σίγουρος ότι το κάνουν, ναι. Αλλά, με κάθε ειλικρίνεια, δεν τα παρακολουθώ ιδιαίτερα. Έχουμε ένα management που δουλεύει πολύ σκληρά και ατζέντηδες οι οποίοι ασχολούνται με αυτά ακριβώς τα πράγματα. Κι έτσι εμείς μπορούμε απερίσπαστοι να φτιάχνουμε βόμβες, να γράφουμε μουσική, να λιώνουμε σίδερα, να βελτιώνουμε τις ζωντανές μας εμφανίσεις και να δημιουργούμε χαμούς.

41cWat_3.jpg

Και έγινε πράγματι χαμός τον Μάρτιο, όταν βρέθηκαν γύρω στα 16.000 άτομα να υπογράψουν μια αίτηση στο ίντερνετ για να απαγορευτεί μια συναυλία σας στη Σιγκαπούρη –πράγμα που όχι μόνο συνέβη, αλλά βγήκε και ο ίδιος ο Υπουργός Εσωτερικών της χώρας να σας επιτεθεί, ο Kasiviswanathan Shanmugam, λέγοντας ότι είστε «μπάντα που υποστηρίζει τη βία». Πού πηγαίνει αυτός ο κόσμος;

Ο κόσμος αυτός, πηγαίνει κατά Διαόλου... Στο οποίο δεν είμαστε και εντελώς εναντίον. Αλλά ο τρόπος με τον οποίον γίνεται, σίγουρα δεν θα φανεί και πολύ ευχάριστος σε όλους. Η υπόθεση της Σιγκαπούρης, τώρα, έχει βασικά να κάνει με μια παλιομοδίτικη Δεξιά, χριστιανική κυβέρνηση, που πολύ απλά αρνήθηκε σε μια σατανιστική μπάντα να παίξει live. Φοβήθηκαν ότι θα σπέρναμε τους σπόρους του Σατανά στις καρδιές της νεολαίας της. Και το θέμα είναι ότι είχαν δίκιο. Γιατί αυτό ακριβώς σκοπεύαμε να κάνουμε.

Και φυσικά, το αποτέλεσμα της ακύρωσης της συναυλίας ήταν ότι την επόμενη μέρα δεν υπήρχε κανείς Σιγκαπουριανός που δεν γνώριζε το όνομα Watain. Βασικά, είναι πλέον η χώρα με τις πιο πολλές παραγγελίες στο Wolf Wear κατάστημα με το merchandize μας, το οποίο δεν συνέβαινε πριν! (γέλια)

Σε μια παλιότερη συνέντευξή σου, είχες δηλώσει τα εξής: «Θεωρώ ότι οι εγκληματικές δραστηριότητες σχετίζονται φυσικά με το metal. Για μένα, το όλο γεγονός εδράζεται πολύ στις ενέργειες με τις οποίες καταπιάνεται το black metal. Σε έναν μεγάλο βαθμό, είναι δυσοίωνες ενέργειες». Είδες αλήθεια την ταινία για τους Mayhem, το Lords of Chaos; Πιστεύεις ότι κάποια τέτοια φιλοσοφία είχαν και ο Dennis Magnusson με τον Jonas Åkerlund, ως προς το σενάριο;

Είμαστε καλοί φίλοι με τον Jonas Åkerlund, κι έτσι παρακολούθησα τη δημιουργία αυτής της ταινίας από την πολύ αρχή. Και ήμουν σε κάθε φάση 50% σκεπτικός και 50% ιντριγκαρισμένος από το τι επρόκειτο να φτιάξουν, καθώς το θέμα είναι ένα από τα πλέον αγαπημένα μου. Θεωρώ ότι κατέληξε τελικά αρκετά μακριά από τη δική μου αντίληψη, τόσο ως προς την ατμόσφαιρα, όσο και ως προς το συναισθηματικό φάσμα με το οποίο εγώ προσωπικά σχετίζομαι με τα γεγονότα.

Είναι φανερό δηλαδή ότι ο Jonas είχε μια διαφορετική προσέγγιση στην όλη υπόθεση, σε σύγκριση με κάποιον που είναι βαθύτερα μπλεγμένος με το black metal και ενδιαφέρεται πρωτίστως για εκείνο. Και δεν είναι παράλογο, γιατί ο ίδιος δεν υπήρξε ποτέ μέλος της συγκεκριμένης σκηνής. Ξέρω ωστόσο ότι δούλεψε πολύ σκληρά για να αποδώσει σωστά αρκετά πράγματα, όπως ξέρω και ότι επένδυσε συναισθηματικά στο όλο εγχείρημα. Έτσι, παραμένει κάτι που είδα με ενδιαφέρον. Είχε επίσης στενή επαφή τόσο με την οικογένεια του Dead, όσο και με αυτήν του Euronymous, κάτι που για μένα μέτρησε πολύ στο πώς αποτίμησα την ταινία.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πιστεύω ότι το Lords Of Chaos κάνει κάποια ζημιά στο black metal, σε σχέση με ό,τι έχει ήδη υποστεί. Πιστεύω όμως ότι ντροπιάζει πολύ όσους για διάφορους λόγους κατακρίνουν την ταινία, ενώ δεν είχαν καν γεννηθεί όταν συνέβησαν τα όσα απεικονίζει. Προσωπικά, επίσης, ελπίζω ότι το φιλμ θα λειτουργήσει και σαν διαφημιστικό για το κάψιμο εκκλησιών.

{youtube}qGPYb2y_PDA{/youtube}

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured