Ήμουν ανάμεσα σε αυτόν το δίσκο και στο For Emma, Forever Ago από Bon Iver. Τους άκουγα και τους 2 ασταμάτητα πριν κάποια χρόνια που είχα πάει για κάμπινγκ στη Γαύδο.
Νομίζω, όμως, ότι το Paranoid Cocoon των Cotton Jones είναι ξεκάθαρα πιο καλοκαιρινός δίσκος. Είτε τον βάλεις πρωί, μεσημέρι ή βράδυ, πάντα πετυχαίνει να φτιάξει την ατμόσφαιρα. Είναι, επίσης, ένα άλμπουμ που μπορεί να παίζει στο background, χωρίς να δίνεις και πολύ σημασία, αλλά, ταυτόχρονα, λειτουργεί και ανάποδα. Μεγάλο συν για ένα δίσκο για μένα.
Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Cotton & Velvet”. Βασικά, ίσως να είναι και το “Blood Red Sentimental Blues”. Δεν μπορώ να αποφασίσω. Αυτό είναι και το κομμάτι που άκουσα και πρώτη φορά. Δε μπήκα βέβαια στη διαδικασία να τον ακούσω όλο, κάτι που δυστυχώς κάνω αρκετές φορές, αλλά δε το μετανιώνω, γιατί όλο το σκηνικό όταν τον έβαλα από την αρχή ήταν ιδανικό.
Ήλιος ζεστός, καβάτζα σε μεγάλο δέντρο και μπροστά η θάλασσα. Ένα όμορφο τοπίο έχει την τάση, βέβαια, να κάνει τα περισσότερα τραγούδια να ακούγονται όμορφα. Εδώ, όμως, είναι ισάξια τα πράγματα. Δε νικάει κάτι το άλλο. Εύκολος και αρκετά ξεκούραστος δίσκος. Δε σου δημιουργεί την ανάγκη να κάνεις skip κάποιο κομμάτι.
Νομίζω ότι είναι ένας δίσκος που δεν έχει ακουστεί πολύ και είναι μεγάλο κρίμα. Του αξίζει να βρίσκεται σε κάθε καλοκαιρινή playlist.
O Green Was Greener κυκλοφόρησε φέτος το ντεμπούτο του, Instrospective, στην Inner Ear.
