Η ζωή είναι πλέον πάλι εκεί έξω και ούτε ο ανυπόφορος, παρατεταμένος καύσωνας, ο οποίος μέσα στην επιμονή του δημιουργεί μία σχεδόν παραμορφωτική, ζαλιστική εμπειρία (συν)ύπαρξης στην πόλη, δεν μπορεί να αναχαιτίσει τη δίψα για όλα όσα μας πήραν τους περασμένους μήνες.
Η δεύτερη προβολή ταινίας σε θερινό κινηματογράφο για φέτος, ήταν το πολυαναμενόμενο και πολυσυζητημένο Monday, το τέταρτο φιλμ του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, μετά τα Bank Bang, Wasted Youth, και Suntan. Το Monday, η πρώτη, ξενόγλωσση σκηνοθετική απόπειρα του έλληνα δημιουργού, αποτυπώνει τον έρωτα δύο Αμερικανών που γνωρίζονται στην καλοκαιρινή Αθήνα, του Mickey (Sebastian Stan) και της Chloe (Denise Gough). Ο πρώτος είναι ένας DJ που έχει «κολλήσει» με τη θέληση του στην Ελλάδα, ενώ η Chloe είναι μία δικηγόρος που επιλέγει να μείνει στη χώρα μετά τον κεραυνοβόλο της έρωτα με τον Mickey για να συζήσουν τελικά στο διαμέρισμα του στην Κυψέλη. Η ταινία μας βάζει στον μικρόκοσμο και τη δυναμική του ζευγαριού μέσα από έναν συμβολισμό για την ίδια τους τη σχέση: οι Παρασκευές ξεκινούν πάντα σε μία κατάσταση ερωτικής κάψας, ευφορίας, ανυπομονησίας και κατάκτησης του κόσμου, αλλά όσο πλησιάζει η Δευτέρα, τόσο η αλήθεια αναδύεται στην επιφάνεια και η πραγματικότητα της ζωής έρχεται να αναδείξει το κούφιο περιεχόμενο της σχέσης. Ωστόσο, το χτίσιμο αυτής, μέσα από τα πάρτι, τις τρυφερές τους στιγμές και τις σεξουαλικές σκηνές, δεν πείθει τόσο για να βγάλει νόημα η ένταση της αποκαθήλωσής της, ενώ παράλληλα κάτι άλλο που ξενίζει είναι ίσως οι ρόλοι καρικατούρες που έχουν οι υπόλοιποι (έλληνες) ηθοποιοί μέσα στην ταινία, όπως γενικά και ο κλισεδιάρικος και στερεοτυπικός τρόπος με τον οποίο αποτυπώνονται διάφορες εκφάνσεις της αττικής πραγματικότητας. Βέβαια, σκηνές σαν αυτή που ακούγεται η «Συννεφούλα» του Σαββόπουλου, όπως και η χριστουγεννιάτικη κρεπάλη πριν την απόλυτη πτώση στο κέντρο της πόλης, θα βρουν τον τρόπο τους να σφηνώσουν στο ελληνικό, κινηματογραφικό ασυνείδητο.
Ο τρίτος κύκλος του Master Of None του κωμικού Aziz Ansari, είναι πολύ πιο διαφορετικός και βαρύς από τους πρώτους δύο, και αφηγείται (κι αυτός) την ιστορία χωρισμού ενός ζευγαριού που λυγίζει από τον κυνισμό της ζωής και τις διαφορετικές επιθυμίες που εμφανίζονται με την πάροδο των χρόνων. H Denise, μία επιτυχημένη συγγραφέας, ζει με την γυναίκα της Alicia σε ένα ονειρικό σπίτι στην επαρχία της Νέας Υόρκης. Εκεί τα έχουν όλα, αλλά μετά την επίσκεψη του φίλου τους Dev, ο οποίος ουσιαστικά ήταν ο πρωταγωνιστής των δύο πρώτων κύκλων, αρχίζουν να μπαίνουν ερωτηματικά στη σχέση τους, ενώ τελικά η διαχείριση μιας αποτυχημένης εγκυμοσύνης φέρνει στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί μεταξύ τους. Τα πλάνα σε άδειους χώρους, το νατουραλιστικό στοιχείο και ο νοσταλγικός φακός στην σκηνοθεσία, δημιουργούν ένα πολύ μελαγχολικό πορτρέτο μιας σύγχρονης ανθρώπινης σχέσης που σε κρατάει σε συναισθηματική εγρήγορση από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
https://www.youtube.com/watch?v=BQqh6yZaRNI
Την Κυριακή αποφάσισα να ξεκολλήσω από την βολικότητα του ιδιωτικού μου A/C κα να επισκεφθώ για πρώτη φορά την Εθνική Πινακοθήκη. Ήταν εξαιρετική ιδέα, μιας και εκείνο το μεσημέρι ο κόσμος μέσα στον χώρο ήταν αραιός, ενώ επίσης η σκέψη πως στις τριγύρω παραλίες θα γινόταν πανικός, μου επικύρωνε την αίσθηση πως αξιοποιώ ουσιαστικά τον χρόνο μου. Καλύτερη ιδέα απ’ όλες, όμως, ήταν να βάλω να παίζει στα ακουστικά μου και το BBC Radio app η δίωρη εκπομπή του Stuart Maconie με τίτλο Freak Zone και συγκεκριμένα το επεισόδιο που ήταν αφιερωμένο στην μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Ο συνδυασμός επιλογών από John Barry, Tangerine Dream, Meredith Monk και Floating Points ήρθε με έναν σουρεαλαστικό τρόπο να δέσει με τα εκθέματα και κυρίως με τον ψυχεδελικό κυβισμό του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, αναγάγοντας την δίωρη παραμονή μου στην Πινακοθήκη, σε μία μοναχική, απελευθερωτική εμπειρία εσωτερικής βύθισης.
Η λίστα με τα καλύτερα του Ιουνίου, του μήνα με μερικές από τις πιο δυνατές κυκλοφορίες της χρονιάς μέχρι στιγμής.
