Κι όσο βαθύτερα μπαίνουμε στο lockdown, τόσο μακρύτερα φαίνεται το τέλος, τόσο περισσότερο μοιάζει η ζωή με τη Μέρα της Μαρμότας στο Upside Down του Stranger Things, τόσο το σκοτάδι τριγύρω απλώνεται και πλέον, δεν υπάρχουν μέρη να κρυφτείς, παρά μόνο το σύμπαν που έχεις φτιάξει για τον εαυτό σου. Γιατί, αλήθεια, μία ματιά εκεί έξω, χαρίζει όλων των ειδών τους εφιάλτες και η όποια ελπίδα εξατμίζεται μονομιάς. Ελπίζω το δικό σας σύμπαν να το έχετε φτιάξει όπως το θέλετε εσείς, γιατί για την κοινωνία που ζούμε, δεν υπάρχει σωτηρία.
Μιας και όλα πάνε ανάποδα, θα ξεκινήσω και εγώ έτσι αυτή τη φορά και πρώτα θα σας παραθέσω 4 λίστες που θα ήθελα να ακούσετε:
-
Τραγούδια εμπνευσμένα από την εποχή της προεδρίας του Barack Obama, κεντημένη από τα χεράκια του.
-
Σύγχρονος ελληνόφωνος στίχος από τον The Boy.
-
Ένα project ζωής από το Stereogum, που συλλέγει τα νούμερα ένα singles των αμερικανικων charts από το 1958 σε μία από τις στήλες του site και τώρα τα έφτιαξε και σε μία λίστα.
-
Η καθιερωμένη λίστα μου με όλα όσα ξεχώρισα αυτό το μήνα:
Μιας και αναφέρθηκε ο The Boy, κατάφερα αυτές τις μέρες να δω το Όντως Φιλιούνται;, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Γιάννη Κορρέ, στο οποίο ο έλληνας μουσικός/κινηματογραφιστής, συμμετέχει με ένα μικρό, αλλά αξιομνημόνευτο ρόλο ως Tesla, όπως επίσης έχει γράψει και τη μουσική του φιλμ. Η ταινία στήνεται ανάμεσα σε 3 «συνομιλητές» σε ένα αττικό διαμέρισμα και διαρκεί λίγο παραπάνω από 2 μπαμπάτσικες φούντες. Αποτυπώνει τη στιγμή που δύο άτομα -ο Ντάνυ και η Στέλλα- βρίσκονται στην αρχή μιας σχέσης και ξεκινούν μία συζήτηση χωρίς όρια και φραγμούς με τον ντίλερ του Ντάνυ, τον Αχιλλέα, πίνοντας δύο τίμια «τσιγάρα». Τα flashbacks στις πρώτες στιγμές της σχέσης τους, αλλά και μερικά ακόμη σε παλιότερες του Ντάνυ, προσφέρουν μία οπτική για να αντιληφθείς διαφορετικά (ή και όχι) τη συζήτηση που λαμβάνει χώρα στο μικρό διαμέρισμα. Είναι μία ταινία φτιαγμένη με απλά, φυσικά υλικά που δεν προσποιείται πως είναι κάτι διαφορετικό ή περισσότερο από αυτό που είναι. Και στο τέλος, σε κάνει να αναπολείς απροσδιόριστα την Αθήνα και τους ανθρώπους της, που πλέον μοιάζουν παράλυτοι στα σπίτια τους, περιμένοντας ξανά να χυθούν εκεί έξω και να την ξεζουμίσουν.
Ακόμη μία φορά σε αυτή τη στήλη θα συναντήσετε την frontwoman των Big Thief, Adrianne Lenker, αλλά τι να κάνω, της έχω αδυναμία. Αυτή τη φορά, ο λόγος είναι το βίντεο της για τη σειρά Tiny Desk Concerts, στην οποία διάφοροι καλλιτέχνες δίνουν μίνι lives, όπως καταλαβαίνει κανείς και από το όνομά της. Σε αυτό, η αμερικανίδα μουσικός ερμηνεύει με το γνωστό, σπαρακτικό και αφοπλιστικό της τρόπο, 5 τραγούδια από τη φετινή της, σόλο κυκλοφορία και μας υπενθυμίζει πόση δύναμη κρύβεται πίσω από τις πιο εύθραυστες υπάρξεις. Όπως αναγράφεται και στην περιγραφή του βίντεο, «Αυτά είναι τραγούδια που αξίζει να περάσετε χρόνο μαζί τους: ακούγονται απλά στην αρχή, αλλά χαράσσονται πολύ πιο βαθιά μόλις ζήσετε μαζί τους».
Ο πρώτος δίσκος που ανυπομονώ για το 2021 είναι το ντεμπούτο των Black Country, New Road. Μιας λονδρέζικης μπάντας-κολεκτίβας που με έχει εντυπωσιάσει με την ευρηματικότητά της στα μέχρι τώρα singles της. Μέσα στο μήνα κυκλοφόρησαν και το τελευταίο τους με τίτλο "Science Fair" και αυτό που ξεχωρίζει για ακόμη μία φορά είναι τα ιδιαίτερα φωνητικά του 22χρονου Isaac Wood, αλλά και οι εντελώς meta στίχοι της επτάδας. Σε αυτούς έχουν φιγουράρει ανά καιρούς ο Scott Walker, ο Richard Hell, η Ariana Grande και ο Kanye West με τρόπο εντελώς παλαβό και ιδιοφυή, ταυτόχρονα. Άλλο ένα μέλος του γκρουπ είναι ο Tyler Hyde στο μπάσο, γιος του Karl Hyde των Underworld, ο οποίος μάλιστα τους έπεισε να φτιάξουν τη μπάντα, όταν ο βασικός κορμός των BCNR είχε φύγει από το προηγούμενο τους γκρουπ, του Nervous Condtions, επειδή ένα μέλος είχε κατηγορηθεί για σεξουαλική βία. Ευτυχώς δεν τα παράτησαν και πλέον ως BCNR παίζουν ένα απελευθερωμένο art/post punk, με έναν εντελώς φρέσκο, πρωτότυπο, δικό τους τρόπο, που σε γραπώνει από τη πρώτη στιγμή. Αναμένοντας λοιπόν το 2021, ειδικώς και γενικώς.
