Το ότι όλα πια μπορούν να έχουν εμπορευματική αξία το έχουμε καταλάβει για τα καλά. Ακόμα και το νερό μπορεί να είναι ιδιοκτησία μιας μονής από τον καιρό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και να το ανταλλάσσει με ένα λαχταριστό κτίριο – φιλέτο για να μας έχει καλά η Παναγία. Το τραγικό είναι ότι ακόμα και τα πιο ασήμαντα και φυσιολογικά πράγματα στη ζωή μπορούν να έχουν την ίδια τύχη ή να μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βγει κέρδος. Για να εξηγούμαστε: Βλέπεις αμέριμνα τον αγώνα μπάσκετ της ομάδας που συμπαθείς και στο πίσω μέρος της μπασκέτας, στις δοκούς που στηρίζουν το ταμπλό, υπάρχει μια τοσοδούλα διαφήμιση, ένα τοσοδούλι λογότυπο. Ο πονηρός επιχειρηματίας κι ο ακόμα πιο πονηρός ιδιοκτήτης του γηπέδου έχουν βρει το μόνο ανεκμετάλλευτο σημείο όπου μπορεί να ανά πάσα στιγμή να ζουμάρει η κάμερα. Γιατί να χαθεί τέτοιο κελεπούρι; Αναλόγως μπαίνεις στο τρόλεϊ, δεν έχει καμιά θέση κενή και αναγκάζεσαι να κάτσεις όρθιος. Κοιτάς πάνω να πιαστείς από τη χειρολαβή και στη βάση της έχει άλλη μια τοσοδούλα διαφήμιση! Γιατί να πάει χαμένο το αθώο γύρισμα των ματιών; Γιατί να πάει χαμένη η φυσιολογική ανθρώπινη ανάγκη; Κατ’ αναλογία μιας παλιάς κεφαλαιοκρατικής ρήσης, «το ασήμαντο είναι χρήμα»!
Νίκος Σβέρκος
