Ηχογραφήσεις, Μηχανήματα και Φιλοσοφία Αμφότερων

 

 

Όταν πληροφορήθηκα εξ αντανακλάσεως (βλέπε ανάρτηση fb σε φίλο του φίλου, ω φίλε!) ότι διοργανώνεται Φεστιβάλ Ακουστικών στο ξενοδοχείο Caravel έκανα μια ανάρτηση του επίσημου logo του fest με λεζάντα που έδειχνε σαφώς ότι γούσταρα τρελά που θα δοκίμαζα καλά ακουστικά από καλές εταιρείες και από καλούς αντιπροσώπους στην Ελλάδα. 

 

Δεν είναι τυχαίο ότι σε λιγότερο από 3 λεπτά ήρθε σχόλιο από γνωστό μουσικό και μηχανάκια με τη φράση «Ωραία, θα συναντηθούμε πολλοί κωφοί». Και ασχέτως αν οι διοργανωτές, το AVClub (Σύλλογος φίλων εικόνας, ήχου και μουσικής, όπως είναι το ακαδημαϊκό του όνομα –στην ουσία πρόκειται για ένα διαδικτυακό φόρουμ ανταλλαγής απόψεων πάνω στην εικόνα, τον ήχο, τη φωτογραφία, τη μουσική και τον κινηματογράφο), δεν είχαν σε καμία περίπτωση τη διάθεση να ξυρίσουν αυτιά με τη διοργάνωση του φεστιβάλ, το σίγουρο είναι ότι στο 1ο Φεστιβάλ Ακουστικών το Σάββατο 4 Οκτωβρίου βρεθήκαμε και γνωριστήκαμε εκεί διάφοροι χτυπημένοι από τη νόσο της σωστής προσωπικής ακρόασης.

 

Η προσωπική τώρα ακρόαση, είτε στο σπίτι, είτε στον δρόμο (η δεύτερη από την εποχή που το πρώτο walkman γαντζώθηκε σε ζώνη περιπατητή στους δρόμους του Τόκυο το 1981) έχει αποκτήσει ξεχωριστή οντότητα στη χώρα της απόλαυσης της μουσικής. Και βέβαια, ας μην ξεχνάμε και το territory των studio, όπου και εκεί τα ακουστικά χρειάζονται για να ξεδιαλύνει η ήρα από το στάρι (δεν φτάνουν μόνο κάποια καλά μονιτόρια).

 

 

Αλλά μιας και πιάσαμε τα studio, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στο θαυμάσιο LCD-3 της Audeze που με άφησε άναυδο, προσφέροντάς μου μια πτυχή του You Should Me All Night Long την οποία πολύ απλά δεν είχα ξανακούσει. Διαφορετική version. Ίσως, εφόσον μιλάμε για ένα ακουστικό το οποίο σου δείχνει πού στεκόταν ο Angus Young και πού ακριβώς είναι το echo του (απελθόντα πια από την μπάντα αδελφού) του Malcolm. Αποκάλυψη, απλά! Φλατίλα που χρειάζεται κάποιος λίγoς χρόνος για να εκτιμήσεις τη λογική της, αλλά από εκεί και πέρα απογειώνεσαι. Βάλτε στα συν και τον σχεδόν 1970s σχεδιασμό του (αλλά με σημερινά υλικά). 

 

{youtube}Lo2qQmj0_h4{/youtube}

 

Η Shure πρότεινε τα ακουστικά της ως προμαχώνα ποιότητας απέναντι στον βόρβορο των κακών μεσαίων, λ.χ. τo SRH154D με θαυμάσιες χαμηλές (ένα καταπληκτικό ταμπούρο να ξεχωρίζει στις ηχογραφήσεις των Toto) και το SRH750DJ με τις θαυμάσιες μεσαίες. 

 

 

Πώς σε είπαμε εσένα, παιδί μου; Blue; Εσύ δεν είσαι που μοιάζεις λες και σου έκλεψαν τα σχέδια από cyberpunk βοσκοτόπια; Θαυμάσιο μοχλικό σύστημα για τη στερέωση επί κεφαλής και très bien απόδοση σε ένα ακουστικό που έρχεται με πρόθεση να ικανοποιήσει και σε προσωπικές, αλλά και σε επαγγελματικές χρήσεις του. Σε σύνδεση μάλιστα με τον ενισχυτή ακουστικών Grace Design m920 δίνει ακόμα πιο θαυμαστά αποτελέσματα.

 

Οι άνθρωποι που εκπροσωπούσαν τις εταιρίες του χώρου (ανάμεσά τους ονόματα όπως Amarra, Beyer −mon amour, δικό μου αυτό− Mytek) ήταν ευγενικότατοι και με καμία διάθεση υπεροψίας. 

 

 

Να υποσημειώσω δε το πολύ ωραίο κόλπο που λανσάρει η Apogee (μιας και είπαμε για Apple και το συγκεκριμένο είναι συμβατό και με Mac και με Ipad), το Apogee ONE: ένα μικρόφωνο χειρός με ενσωματωμένο και εντυπωσιακό audio interface. Ιδανικό για field recordings, αλλά ακόμα και για καλές ηχογραφήσεις, οι οποίες θα αφήσουν με το στόμα ανοιχτό πολλούς στουντιάδες που θα σας κουνηθούν.

 

{youtube}slR5VsOtGc4{/youtube}

 

Πάντα τέτοια. Να μαζευόμαστε και να μαθαίνουμε. Και ακόμα καλύτερα να γνωριζόμαστε.

 

 

*Παραμένει απορία μου για ποιον λόγο ο ηχητικός σχεδιασμός σε μεγάλο μέρος του ελληνικού θεάτρου παραμένει σε συντεταγμένες όχι απλά πεπερασμένες, μα (σχετικά με τα σημερινά κριτήρια) μάλλον εκνευριστικές. Τουτέστιν, δεν μπορεί να βαρεί κινητό από τσέπη σακακιού και να ακούγεται στον ηχοθόλο του θεάτρου λες κι έρχεται η άκατος μεταφοράς προσωπικού του Star Trek... Δεν μπορεί επίσης να βλέπουμε την πρωταγωνίστρια να επιλέγει τραγούδι από το ραδιόφωνο κι αυτό να κατακλύζει από παντού τη σκηνή, λες κι έχει τετραφωνία το έρμο το τρανζιστοράκι. Αμφότερα σημειώθηκαν στην κατά τα άλλα αξιόλογη παράσταση του Αντώνη Τσιπιανίτη Η Πόρνη Από Πάνω (θέατρο «Βρετάνια»), με την Κατερίνα Διδασκάλου σε έναν απολαυστικό μονόλογο. Eίναι η πολλοστή φορά που συναντάμε τέτοιες παθογένειες.

 

*Ήταν ευχής έργο ότι στα extras του προσφάτως εκδοθέντα στην blu-ray και DVD χώρα Godzilla (Gareth Edwards/2014) υπήρχε ένα, έστω μικρό, σημείο περί του sound design της ταινίας. Οπότε απολαύσαμε τη μεθοδολογία ειδημόνων του χώρου, όπως ο Erik Aadahl και ο Ethan Van der Ryn (που έχουν την εξειδικευμένη σε τέτοια ζητήματα εταιρεία E Squared) στο πώς κατασκεύασαν τους ήχους των τεράτων, χρησιμοποιώντας κλασικά τρικ και field recordings. 

 

{youtube}iXKKvgg-L6g{/youtube}

 

Eίδαμε λοιπόν μερικά πλάνα από τις ηχογραφήσεις, όπου παπούτσια (σνίκερς, παρακαλώ) συμπιέζονταν μέσα σε ένα μπολ με μικρόφωνα κάτω από τη διαφανή βάση του δοχείου, όπως και την περιστρεφόμενη κορυφή ενός καλόγερου να παράγει τριξίματα και ήχους χρήσιμους για να γκοντζιλοποιηθούν αργότερα. 

 

 

 

>Μάλλον βρήκαμε το καλό mastering της χρονιάς στο Strut του Lenny Kravitz. Δεν είναι τυχαίο ότι το υπογράφει ο Bob Ludwig. Περισσότερα για τον δίσκο σε επερχόμενη κριτική στο Avopolis.