Αν βαριέμαι κάτι αφόρητα αυτό είναι οι ομογενοποιημένες λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς – κι ας μην πιάσουμε καν την κουβέντα περί καλύτερων όταν η παραγωγή είναι απροσμέτρητα τερατώδης. Αν βαριέμαι κάτι ακόμα περισσότερο είναι το κήρυγμα περί ελιτισμού, μόλις σημειώσεις πως οι περισσότεροι διαλέγουν από ένα μπουκέτο μάξιμουμ καμιά διακοσαριά δίσκων, που κινούνται σ' ένα συγκεκριμένο αισθητικό εύρος ανάμεσα στο pop/rock και την electronica (άντε και στο hip hop). Να με συγχωράνε, μα αυτό το αποκαλώ αντικειμενικότητα της άγνοιας. Ακολουθούν, λοιπόν, δώδεκα ετερόκλητοι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τη χρονιά που φεύγει και ΔΕΝ αφορούν δέκα ανθρώπους, αλλά εν δυνάμει πολύ περισσότερους, απλά έτυχε να μην τύχουν μιας κάποιας ιδιαίτερης προβολής – ειδικά εντός των ελληνικών τειχών. Παρακάτω και εννέα φετινά τραγούδια που με βρίσκουν στον κολοφώνα της υποκειμενικότητας μου – καμιά φορά το τρίλεπτο καυλάντισμα δεν το κάνουν καλά ούτε όλα τα σεμινάρια ποιότητας του κόσμου. Καλές γιόρτες κι ότι τραβάει η ψυχή του καθενός...
Vampillia – Alchemic Heart (Important Records)
Η ανάσα της Jarboe, τα δάχτυλα του Merzbow και κάτι μιλιούνια μικροσυμβάντα ήχου γονιμοποιούν τα μαραμένα γιούλια των post-rock κλιμακώσεων. Τέτοιο λεπτεπίλεπτο άγγιγμα και τέτοιο ωστικό κύμα μονάχα οι Vampillia, η “μπρουτάλ ορχήστρα” απ' την Οσάκα.
Touche Amore – Parting the Sea Between Brightness and Me (Deathwish Records)
Τελευταία στάση της hardcore αυτοαναφορικότας στην στροφή της προς τα μέσα – απ' την επιθετικότητα στο ναρκισσισμό. Τόσα “εγώ” μαζεμένα σ' ένα άλμπουμ δε θυμάμαι, όπως επίσης δε θυμάμαι πρόσφατα και ανάλογη αίσθηση της σχέσης μελωδίας-ξελαρυγγιάσματος.
Soema Montenegro – Passionaria (Western Vinyl Records)
Άλλοι με δυο μπιμπλίκια έχουν πάρει εργολαβία της “ανανέωση” της αργεντίνικης παράδοσης, κι άλλοι απλά την αφήνουν να αναβλύσει απ' τους πόρους τους. Δεν την κυνηγάς την ανανέωση, απλά της επιτρέπεις να συμβεί τη στιγμή εκείνη που το συλλογικό μετουσιώνεται σε προσωπικό και τούμπαλιν.
Glenn Campbell – Ghost On the Canvas (Surfdog Records)
Αναχωρώντας απ' τα εγκόσμια ένας εκ των θρύλων της country μας δωρίζει τα τελευταία του ΑΣΜΑΤΑ ως παρακαταθήκη ζωής. Εντός τους συμβιώνουν η γλύκα με την πίκρα, πριν η πρώτη γίνει γλειφιτζούρι τίγκα στις γλυκαντικές και πάρα πολύ πριν η δεύτερη μεταλλαχθεί σε γεροντικό κυνισμό.
SubRosa – No Help for the Mighty Ones (Profound Lore)
Οι Fleet Foxes γυρίζουν τον κόσμο με folk αφετηρία. Τούτες οι δεσποινίδες απ' τη Γιούτα αν και ξεκινούν από παρόμοια βάση άντε να κουτσοφτάσουν μέχρι τα όρια της πολιτείας τους. Γιατί; Πολύ απλά και μόνο, διότι άλλο το ίντι σε επίπεδο αποδοχής κι άλλο το άμοιρο το σλατζογκρουβάρισμα.
Master Musicians of Bukkake – Totem III (Important Records)
Αφού έπεισα τον εαυτό μου πως δεν έχω πάθει λαλά μαζί τους μόνο και μόνο λόγω ονόματος και πορνό σημειολογίας, μπορώ να δηλώσω ελεύθερα πως οι αρχιμάγιστροι της εθνοψυχεδέλειας έφτασαν την υψηλότερη βαθμίδα με το τρίτο τοτέμ τους.
Dominik Eulberg – Diorama (Traum)
Φύση και μηχανές, οι δυο έννοιες υποτίθεται πως στέκονται απέναντι. Κι εδώ που τα λέμε η πράξη λειτουργεί ως επισφράγισμα. Είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος; Το φυσιολατρικό techno του Dominik Eulberg, όπως και άλλα παρόμοια πριν απ' αυτόν, αποτελούν ηχητικό ευχολόγιο, ή μήπως προοπτική;
Viniccio Capossela – Marinai, Profeti e Balene (WEA)
Ομολογουμένως, ο τρελλιάρης κανταδόρος εδώ τη βλέπει ολίγον καλλιτεχνίλα. Τουτέστιν, χάνει κάτι από εκείνη την ουσιαστική ελαφρότητα του, ωστόσο κερδίζει πανηγυρικά την ολoδικιά του Οδύσσεια σε μορφή διπλού άλμπουμ.
Mitochondrion – Parasignosis (Profound Lore)
Τα βάθυ τα απροσμέτρητα μια τριετία πριν έφτυσαν το Obzen των Meshuggah, πέρσι το Paracletus των Deathspell Omega και φέτος τούτο το death τέρας των Καναδών. Άντε γιατί τώρα τελευταία πήξαμε στους “μαυρομεταλλάδες”...
Fovea Hex – Here Is Where We Used to Sing (Janet Records)
Ηχογραφείς τη δεκαετία του εβομήντα, κάνεις έπειτα μια στάση δεκαετιών για να επιστρέψεις με τη νέα χιλιετία ως πιο σύγχρονη κι απ' τους σύγχρονους, χωρίς να μετακινηθείς απ' την ουσία των ιρλανδικών σου τρόπων. Απίστευτα πράματα...
Joe Lovano Us Five – Bird Songs (EMI)
Μπάσο, η κυρία Esperanza Spalding. Στα πετσιά όχι ένας, δυο άνδρες, και στο τενόρο, ουχί στο άλτο, βεβαίως ο Joe Lovano. Κι όλος ο κατάλογος του Charlie Parker να αλωνίσουν, να ιδρώσουν, να κάνουν τις στάσεις τους, να ξαποστάσουν.
Μέγας – Επικίνδυνη Ποίηση: Δια Χειρός, Μέρος 3ο (Pan Vox)
Ειδικά σε τούτα τα μέρη δεν βρίσκεις και πολλούς να ισορροπούν τόσο επιδέξια μεταξύ λόγου και ήχου.
{youtube}qkg4hys1koU{/youtube} {youtube}eY91lcDxiYU{/youtube} {youtube}ZsLUYzKGlZA{/youtube} {youtube}Ldp0Jzz-SCQ{/youtube} {youtube}t3Fy5ntJuZg{/youtube} {youtube}aqBgmU2LGWc{/youtube} {youtube}l24MRTxgvRE{/youtube} {youtube}GDjPsSSCt_Y{/youtube} {youtube}yoF0O2WWAAk{/youtube}
