Περίμενα το comeback της Λένας Πλάτωνος στο Ηρώδειο με την ίδια προσμονή που οι Χριστιανοί περιμένουν το Χριστός Ανέστη στις 12 τα μεσάνυχτα κάθε Μεγάλο Σάββατο. Με είχε συνεπάρει και μένα –μαζί με πολύ άλλο κόσμο, όπως αποδείχτηκε– το γεγονός της μακρόχρονης απουσίας της συνθέτριας από τα μουσικά πράγματα. «Είναι καλά;», «Ραγισμένη ακούγεται η φωνή της», «Επιμένει ακόμη ηλεκτρονικά» ήταν τα σχόλια που άρχισαν ν' ακούγονται ύστερα από εκείνο το CD-single που είχε δοθεί ως premium με την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, τον Μάρτιο του 2008. Ένα κομμάτι μόνο, το ''Σ' Αγάπησα'', με τη σπαραξικάρδια επίκληση της Πλάτωνος στον μεγάλο χαμένο έρωτα: «You're my last hope»!
Στη συναυλία του Ηρωδείου τη συνοδεύσαμε όλοι καθώς τραγουδούσε ''Είμαι Ευτυχισμένη'' και απ' τα μάτια άρχισαν να τρέχουν δάκρυα συγκίνησης και χαράς. Απ' τα μάτια νέων παιδιών ως επί το πλείστον, αγέννητα όταν είχαν βγει ο Καρυωτάκης και το Σαμποτάζ της. Πώς γίνεται αυτό; Μετά συνειδητοποίησα πως η Πλάτωνος είναι η μοναδική δημιουργός που συγκεντρώνει το πιο ετερόκλητο κοινό: ροκάδες με μαλλιά αλογοουρές, φαν της κλασικής μουσικής, αμιγώς έντεχνους και νεαρούς χιπστεράδες. Το καταφέρνει μάλλον με τη φύση της μουσικής της, κάτω απ' το ηλεκτρονικό περίβλημα της οποίας συχνά βρίσκεις κλασικές αρμονίες, επιρροές από προοδευτικό ροκ, μέχρι και λαϊκότροπους ελληνικούς ρυθμούς.
Καθώς η Λένα Πλάτωνος σηκώθηκε από το πιάνο της για να υποκλιθεί, θυμάμαι πως κοίταξα ψηλά και είδα ένα μεγάλο αστέρι ακριβώς από πάνω της: σαν να ήταν ο προβολέας που της έριξε ο θεός της Μουσικής, με την ευλογία του για δημιουργικά επόμενα χρόνια. Ήταν Δευτέρα, 28 Ιουλίου 2008, και μέχρι σήμερα σηματοδοτεί για μένα τη σημαντικότερη συναυλία που ευτύχησα να παρακολουθήσω επί ελληνικού εδάφους.
Αντώνης Μποσκοΐτης
Κινηματογραφιστής - Κειμενογράφος
