Όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για τα 18 χρόνια του avopolis.gr –για ένα μουσικό γεγονός που να με έκανε να νιώσω «αλλιώς» εν πάση περιπτώσει– το μυαλό μου πήγε κατ’ ευθείαν στα live… και όχι στους δίσκους ας πούμε. Έτσι, μεταξύ των δύο live που με συγκλόνισαν αυτήν την τελευταία σχεδόν εικοσαετία στέκομαι σ’ εκείνο του Ennio Morricone στο Ηρώδειο (4 & 5 Ιουλίου 2005), ανακαλώντας στη μνήμη μου κάτι που είχα γράψει εκείνη την εποχή…
Ποτέ μια συναυλία δεν είναι ό,τι βλέπω και ό,τι ακούω στη στιγμή, αλλά, πολύ περισσότερο, ένα σύστημα αξιών που σχετίζεται με το χθες και προβάλλεται στο αύριο. Κάτω απ’ αυτό το σκεπτικό, σχεδόν πάντα, παρακολουθώ live που γνωρίζω εκ των προτέρων το εκτόπισμά τους, αδιαφορώντας για το κοινώς λεγόμενο «ρίσκο» και την «έκπληξη». Έτσι, ποτέ, απ’ όσο μπορώ να θυμηθώ, δεν έχω φύγει από συναυλία με ξινισμένα μούτρα ή ανικανοποίητος. Είμαι πάντα χαλαρός, πλέοντας σ’ ένα σύστημα χαζής/χαρούμενης πνευματικότητας, περίπου αεροβατώντας. Το ίδιο και όταν προσέρχομαι και βεβαίως κατά τη διάρκεια, όπου συμμετέχω, συνήθως, έχοντας κλειστά τα μάτια. Έτσι αυτοσυγκεντρώνομαι…
Ο Ennio Morricone ήταν ακριβώς εκείνο που περίμενα ν’ ακούσω και να δω. Ό,τι είχα απορροφήσει χρόνια τώρα από τις ταινίες και τους δίσκους. Αυστηρός, τελειομανής, με διδακτορικό στο φινίρισμα, μέγας γνώστης του αρμονικού σχεδιασμού, σπάνιος μελωδός. Ακόμη, ένας άνθρωπος με υψηλή αισθητική, αλλά δίχως αισθητικές παρωπίδες, σχεδόν μ’ έναν άγιο ψυχισμό, από τον οποίον αποδρούσαν όλες οι φάσεις της Σελήνης. Ίσως, δε, να είναι μοναδικός συνθέτης (και) σήμερα στον κόσμο, που μπορεί να εμφανίσει το έργο του μπροστά σ’ ένα οποιοδήποτε κοινό, κάνοντάς το να πετάξει. (Ο Νταλί θα ζωγράφιζε Ίκαρους, γαλάζιους, να εγκαταλείπουν τις κερκίδες…).
Όσον αφορά εμένα; Άνοιξα τα μάτια μου ελάχιστες φορές κατά τη διάρκεια του live και η μία ήταν στα… κύματα του στυλ, στην «Οικογένεια Σικελών». Ήθελα να δω την πλάτη του «θεού», πίσω από τα νοτισμένα τζάμια…
Φώντας Τρούσας
{youtube}GwmdscZNTQU{/youtube}
