Κείμενο:Μάνος Πατεράκης

Οι κανόνες είναι απλοί. 1)Δύο δίσκοι για κάθε χρονιά της δεκαετίας που μας πέρασε. 2)Το κάθε συγκρότημα δεν εκπροσωπείται για πάνω από μία φορά. 3)Γκρίνιες του στυλ «γιατί μπήκαν οι τάδε και όχι οι δείνα» όχι μόνο επιτρέπονται, αλλά επιβάλλονται!

2000

GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR-Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven

Οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR είναι μάλλον η σημαντικότερη μπάντα στο χώρο του post-rock. Δίχως την ύπαρξη αυτής της καναδέζικης μουσικής κολεκτίβας, οι περισσότεροι δίσκοι που θα παρουσιαστούν στις αμέσως επόμενες αράδες δε θα είχαν καν τον ήχο που έχουν. Πέραν της αριστουργηματικής μουσικής τους, οι φόρμες της οποίας παραπέμπουν σε συμφωνίες κλασικής μουσικής, και πέραν του αισθήματος τραγικότητας και ανάμνησης ενός γκριζαρισμένου σκληρού παρελθόντος που μεταλαμπαδεύεται μέσω της μπουχτισμένης από έγχορδα μουσικής τους, οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR έχουν ανάψει ουκ ολίγες συζητήσεις και για την «αναρχική» φιλοσοφία τους. Κάτι πραγματικά αξιοπερίεργο για instrumental μπάντα, αφού το μόνο μέσο φραστικής επικοινωνίας με το κοινό τους είναι κάποια διάσπαρτα samples στα κομμάτια τους και μερικά κειμενάκια γραμμένα στα βινύλιά τους –όπως για παράδειγμα η συνταγή για ένα «κοκτέηλ» μολότοφ. Το “Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven” με το οποίο καλωσόρισαν τη δεκαετία που μας πέρασε είναι από τους δίσκους που δεν πρέπει να λείπουν από καμία σύγχρονη δισκοθήκη.

DIRTY THREE-Whatever You Love, You Are

Αν “είσαι αυτό που αγαπάς”, τότε το μουσικό τρίο από τη Μελβούρνη υπό το όνομα DIRTY THREE είναι μια μελαγχολική νύχτα ανασκόπησης, ή ίσως μια συμπονετική αγκαλιά. Το σήμα κατατεθέν τους είναι ο κυρίαρχος ήχος του βιολιού ενός καθόλα καταξιωμένου μουσικού, του Warren Ellis, ο οποίος, εκτός των άλλων, είναι μέλος των NICK CAVE AND THE BAD SEEDS, έχει συνεργαστεί εκτεταμένα με την MARIANNE FAITHFUL και έχει βραβευτεί πολλάκις για το soundtrack του στην ταινία “The Proposition”. Το προαναφερθέν βαρύγδουπο βιογραφικό, βέβαια, ουδόλως χρειάζεται για να σιγοντάρει τη δεδομένη αξία της πανέμορφης instrumental μουσικής των DIRTY THREE, στην οποία το ταλέντο του βρίσκει καταφύγιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

2001

EXPLOSIONS IN THE SKY-Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall live Forever

Στο εξώφυλλο του “Those Who Tell The Truth Shall Die, Those Who Tell The Truth Shall Live Forever” απεικονίζεται ένας άγγελος του Mons να προστατεύει ένα αεροπλάνο, όπως όριζε ο βρετανικός θρύλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Στο booklet υπήρχε γραμμένη η φράση “This plain will crash tomorrow”, λέξεις οι οποίες συνδυαζόμενες με το γεγονός ότι ο δίσκος κυκλοφόρησε μια βδομάδα πριν τη πτώση των δίδυμων πύργων δημιούργησαν έντονη παραφιλολογία –και ως αποτέλεσμα της σχετικής παράκρουσης, το όνομα τους ακούστηκε κάπως περισσότερο... Μουσικά, οι EXPLOSIONS IN THE SKY υπήρξαν εκ των πρωτεργατών της μεγάλης ανάπτυξης του post-rock στα 00s, έχοντας έναν χαρακτηριστικό ήχο, αποτέλεσμα της συνεργασίας των τριών κιθάρων τους. -ήχος που χρησιμοποιήθηκε από πάμπολλες μπάντες, συμβάλλοντας έτσι καθοριστικά στην ανάπτυξη του είδους. Όλα τα στοιχεία του post-rock που εξελίχθηκαν σε κλισέ, από το μοτίβο ηρεμία-ξέσπασμα, μέχρι τα επαναλαμβανόμενα ακόρντα της κιθάρας στα “μικρά” τάστα, όλα βρίσκονται στον συγκεκριμένο δίσκο. Και το σημαντικότερο; Πριν γίνουν πανάκεια…

THEE SILVER MT ZION MEMORIAL ORCHESTRA & TRA-LA-LA BAND-Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward

Οι SILVER MT ZION δημιουργήθηκαν όταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες –αν όχι η σημαντικότερη- της κολεκτίβας των GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR, ο Efrim Menuck, έκανε μια απόπειρα να μάθει να γράφει μουσική για soundtracks ταινιών. Σύντομα εγκατέλειψε αυτήν την ιδέα, καθώς η αντισυμβατική του φύση καθιστούσε αδύνατον να συμμορφωθεί με τους κανόνες που επιβάλλει ένα τέτοιο εγχείρημα. Έτσι, οι SILVER MT ZION πήραν σάρκα και οστά ως κανονικό συγκρότημα, στο οποίο συμμετείχε ο ίδιος ο Menuck και αρκετοί άλλοι μουσικοί, επίσης μέλη των GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR στην πλειοψηφία τους. Το “Born Into Trouble As The Sparks Fly Upward” είναι ο δεύτερος δίσκος της μπάντας και ο πρώτος όπου έκαναν την εμφάνισή τους κάποια φωνητικά, ως οιωνός της μετέπειτα εξέλιξης της μπάντας, όπου η φωνή θα έπαιζε κυρίαρχο ρόλο και το post-rock θα ήταν απλά μια ανάμνηση την οποία θα λοξοκοιτούσαν που και που. Αυτά στο μέλλον όμως, στο οποίο δεν πρέπει να βιαστούμε να φτάσουμε καθότι ο συγκεκριμένος δίσκος είναι επίσης σπάνιας ομορφιάς. Ο τίτλος του προέρχεται από την Παλαιά Διαθήκη και το βιβλίο του Ιώβ. Σημαίνει ότι τα προβλήματα θα μας βρουν ούτως ή άλλως, γιατί έτσι είναι η φύση του ανθρώπου. Ένα μήνυμα που εκ πρώτης όψεως μοιάζει πεσιμιστικό, μα στην πραγματικότητα είναι βαθιά αισιόδοξο, όπως και η υπέροχη μουσική των SILVER MT ZION…

2002

SIGUR ROS-( )

Οι SIGUR ROS είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες σύγχρονες μπάντες. Έχοντας έναν κατ’ εξοχήν ιδιότροπο ήχο για σήμα κατατεθέν τους, κατάφεραν να γίνουν μακράν η πιο επιτυχημένη post-rock μπάντα, απευθυνόμενοι σε ένα ευρύτερο κοινό, κυρίως ευρωπαϊκό -μα και στην άλλη όχθη του Ατλαντικού-, καλύπτοντας τη βουλιμία του για πρωτότυπη συναισθηματική μουσική, η οποία να αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα και σεβασμό ως πραγματική τέχνη από τους δημιουργούς της. Το “( )” ακολούθησε τα χνάρια του αριστουργηματικού “Ag?tis Byrjun” που έβγαλαν το 1999 και παρέμεινε στα ίδια υψηλότατα επίπεδα. Οι δύο παρενθέσεις που απαρτίζουν τον τίτλο συμβολίζουν τα δύο αντιδιαμετρικά πρόσωπα του δίσκου. Από τη μία τα πρώτα τέσσερα κομμάτια που ακτινοβολούν αισιοδοξία και ελπίδα και από την άλλη τα υπόλοιπα τέσσερα που είναι κάπως πιο σκοτεινά και λυπηρά. Στο ενδιάμεσο, παρεμβάλλεται ένα κενό 36 δευτερολέπτων να επιτελεί και αυτό το σκοπό του. ΟJonsi Birgisson με τα υπερβολικά υψίφωνα, αιθέρια φωνητικά του, προφέρει καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου 4-5 λέξεις από μια γλώσσα που επινόησε η ίδια η μπάντα, τα hopelandic, η οποία δεν επιδέχεται κάποιας μετάφρασης και ηχητικά μοιάζει με τα ισλανδικά, τη μητρική τους γλώσσα. Το booklet του CD έχει μέσα κενά σημεία ώστε να γράφει ο ακροατής τις ίδιες του τις σκέψεις για το τι θεωρεί ότι περιγράφει το κάθε τραγούδι. Πολύ καλύτερο από τους κλισέ στίχους που γράφουν άλλες μπάντες και επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες (sic), ενώ στην ουσία και αυτοί δε σημαίνουν απολύτως τίποτα, δε βρίσκετε;

LOGH-Every Time A Bell Rings An Angel Gets His Wings

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το “Every Time A Bell Rings An Angel Gets His Wings” ΔΕΝ είναι ένας post-rock δίσκος υπό καμία έννοια. Έχει πολύ συμβατικές δομές για να ισχυριστεί κανείς κάτι τέτοιο. Είναι υποτονικό, μελαγχολικό rock. Είναι μια κατάθεση ψυχής από τους Σουηδούς LOGH, οι οποίοι δε δίστασαν να μας την παραδώσουν με την πρώτη δισκογραφική δουλειά τους. Βέβαια, ανά τακτά διαστήματα, οι μουσικές πίσω από την αδυσώπητα συναισθηματική φωνή του Mattias Friberg δεν κρύβουν τις post-rock καταβολές τους, ισχυρά επηρεασμένες από μπάντες όπως οι MOGWAI. Όμως, αυτό είναι το άλλοθι και όχι ο λόγος που μπήκε ο συγκεκριμένος δίσκος στη λίστα. Όπως επίσης άλλοθι είναι και το ότι οι LOGH στη συνέχεια βάδισαν σε ακόμα πιο post-rock μονοπάτια. Ο πραγματικός λόγος που κέρδισαν επάξια τη θέση τους εδώ, είναι η αύρα που αποπνέει η μουσική τους. Είναι ο τρόπος που διεισδύει στην ψυχή κάμπτοντας φραγμούς και αντιστάσεις. Είναι το προσκάλεσμα –αρχικά- και στη συνέχεια η ανάγκη να ταυτιστείς μαζί της…

2003

MOGWAI-Happy Songs For Happy People

Αν ρωτούσε κάποιος τι είναι post-rock, δίχως τις προσμίξεις με κλασική μουσική, δίχως τα indie κατάλοιπα και τα trip-hop περάσματα, δίχως τα math rock σημεία και τις prog rock αναφορές, απλά αγνό post-rock όπως αυτό ανδρώθηκε (και παρήκμασε με τους δεκάδες αντιγραφείς) τη δεκαετία που μας πέρασε, τότε το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να ακούσει ένα δίσκο των MOGWAI, οι οποίοι εν μέρει ευθύνονται γι’ αυτόν. Η επιδραστικότατη σκωτσέζικη μπάντα είχε ταράξει τα νερά με το ντεμπούτο της, το “Mogwai Young Team” το 1997 και συνέχισε για να εξερευνήσει πιο πειραματικούς δρόμους με τις επόμενες δύο κυκλοφορίες της. Όχι για πολύ όμως, αφού το “Happy Songs For Happy People” σήμανε την οριστική επιστροφή τους στον ήχο με τον οποίο τελικά έγιναν γνωστοί και μεγαλούργησαν από εκείνη τη στιγμή και έπειτα. Οι MOGWAI είχαν πάντα ένα τεράστιο ατού έναντι των συνδαιτυμόνων τους στο post-rock τραπέζι: μπορούσαν να γράφουν τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα ξεσπάσματα. Και με έναν τέτοιον άσσο στο μανίκι τους, άσσο που κερδίζει την παρτίδα σε αυτό το είδος μουσικής, δε θα μπορούσαν παρά να στρογγυλοκαθίσουν σε μία από τις θέσεις της λίστας των κορυφαίων post-rock συγκροτημάτων.

GRAILS-The Burden Of Hope

Ο δίσκος των GRAILS που ταιριάζει καλύτερα σε ένα τέτοιο αφιέρωμα είναι, δίχως αμφιβολία, το εκπληκτικό ντεμπούτο τους, “The Burden Of Hope”. Όχι από άποψη αξίας, καθώς η συνέχεια υπήρξε εξίσου εξαιρετική, μα από άποψη ήχου. Οι LAUREL CANYON, όπως αρχικά ονομάζονταν πριν υπογράψουν στη Neurot recordings (δισκογραφική των NEUROSIS που ειδικεύεται σε οτιδήποτε πειραματικό) και βγάλουν τον πρώτο τους δίσκο, ξεκίνησαν ως ήταν φυσικό θαυμάζοντας μπάντες όπως οι DIRTY THREE και οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR. Η διαφορά ήταν ότι οι GRAILS κατάφεραν, έχοντας ως αρωγό μία αψεγάδιαστη παραγωγή και ως όπλο τη μοναδική τους έμπνευση, να ξεχωρίσουν και να δημιουργήσουν έναν απίστευτο ήχο που κατά έναν περίεργο τρόπο ξέφευγε από τα έως τότε δεδομένα –και που, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, θα έδινε έναν ανανεωτικό αέρα στο χώρο του instrumental rock. Ως μετά-Χριστόν προφήτες, μπορούμε να διακρίνουμε ήδη από το “The Burden Of Hope” τα ψυχεδελικά στοιχεία τα οποία θα ανέπτυσσαν οι GRAILS στο εγγύς μέλλον. Τα εντοπίζουμε στο υπνωτιστικό, οργανικό drumming με την υποψία ηχούς αλλά και στην υπέροχη διασκευή στο “Space Prophet Dogon” των SUN CITY GIRLS. Οι μετέπειτα δίσκοι των GRAILS γνώρισαν πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση από το κοινό και ελάχιστοι έστρεψαν το βλέμμα στο ντεμπούτο της μπάντας, το οποίο όμως παραμένει ένα παραγνωρισμένο κόσμημα για το post-rock.

2004

MAGYAR POSSE-Kings Of Time

Γεμίζεις τελετουργικά το ποτήρι σου με κρασί. Έξω ο αέρας λυσσομανάει μέρες τώρα. Βγαίνεις στο μπαλκόνι και αντικρίζεις το πάλλευκο φινλανδικό τοπίο. Και βαθιά μέσα σου πονάς… Αβάσταχτα… Κάπως έτσι, φαντάζομαι, πρέπει να ακούγεται το “Kings Of Time” των MAGYAR POSSE, ούτως ώστε ο ακροατής να υποκύψει στο σύνολο των συναισθημάτων που αδυσώπητα εισχωρούν στην καρδιά και δύσκολα φεύγουν αν δε φτάσει η στιγμή της κάθαρσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι MAGYAR POSSE “έκλεψαν” το όνομά τους από την ομώνυμη μάρκα λευκού κρασιού. Τα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου δεν έχουν τίτλους. Και ποιο το νόημα άλλωστε, αφού χάνεται η ουσία τους αν ακουστούν αποσπασματικά. Ο δίσκος αποτελεί μια ολότητα, με ένα συγκεκριμένο σκοπό. Μετά από πολλές ακροάσεις του, ο τρίλεπτος θόρυβος στην αρχή του πρώτου κομματιού στέκεται από μόνος του ικανός να δημιουργήσει ένα μεγάλο πλάκωμα στην καρδιά, αφού αυτόματα πλέον φέρνει στο νου τις συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που θα ακολουθήσουν –και ειδικότερα το μεγαλειώδες δεύτερο κομμάτι. Τα λόγια περιττεύουν. Το “Kings Of Time” είναι ένα άκουσμα για τις μικρές ώρες και για τους μεγάλους καημούς. Με άλλα λόγια, μεγάλος δίσκος…

DESTROYALLDREAMERS-A Coeur Leger Sommeil Sanglant

Οι DESTROYALLDREAMERS δεν είναι Γάλλοι, όπως θα υποθέσει κανείς διαβάζοντας τον τίτλο του δίσκου τους. Προέρχονται από το γαλλόφωνο Καναδά –και συγκεκριμένα από το Montreal. Η χώρα προέλευσής τους καθιστά σαφές από πού αντλούν τις post-rock επιρροές τους. Αυτό, όμως, που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι ότι αναμόχλευσαν αυτές τις επιρροές με την αγάπη τους για το shoegaze και το dream pop για να προκύψει τελικά το συγκεκριμένο αποτέλεσμα όπου οι GODSPEED YOU! BLACK EMPEROR συναντούν τους SLOWDIVE και οι αιθεροβάμονες ακροατές βρίσκουν μια μουσική για να κοιτούν το ταβάνι και να ονειρεύονται. Φυσικά, το όνομα του συγκροτήματος επελέχθη κατ’ ευφημισμόν, αφού ο σκοπός της μπάντας είναι μάλλον το ακριβώς αντίθετο από αυτό που δηλώνει. Ένας αιματηρός ύπνος με ανάλαφρη καρδιά…

2005

GOD IS AN ASTRONAUT-All Is Violent, All Is Bright

Το “All Is Violent, All Is Bright” πάντα μου άρεσε πολύ. Πάντα τον θεωρούσα έναν από τους καλύτερους post-rock δίσκους. Κάτι οι πιασάρικες μελωδίες του που σπάνια συναντάς σε αυτόν τον ήχο, κάτι οι δυνατές του κιθάρες ανά σημεία, κάτι τα SIGUR ROS περάσματα… Έπαιζε συχνά-πυκνά στην playlist του δωματίου μου όταν είχα ανάγκη από ένα τέτοιο άκουσμα. Ώσπου δυο χρόνια πριν, τέλη Αυγούστου και ενώ η γλυκιά ζέστη της νύχτας σηματοδοτούσε το κύκνειο άσμα των διακοπών μου, ήταν αδύνατον να με πάρει ο ύπνος. Θα ήταν 3 η ώρα όταν είχα τη φαεινή ιδέα να βγω στην αυλή παρέα με το CD player και να ακούσω το συγκεκριμένο δίσκο, μάλλον ασυναίσθητα και όχι επειδή προσδοκούσα κάτι από αυτή μου την κίνηση. Τότε, μέσα στην απόλυτη ησυχία, το σκοτάδι και την όμορφη μελαγχολία, ήταν που μου αποκαλύφθηκε το μεγαλείο του “All Is Violent, All Is Bright”. Έκτοτε, όποτε τον ακούω μου αγγίζει την ψυχή. Δεν ξέρω αν φταίει ότι τώρα πια έχω καταλάβει “τι θέλει να πει ο ποιητής” ή αν απλά μου υπενθυμίζει ασυναίσθητα τη συγκεκριμένη αυτή βραδιά… Δεν έχει καμία σημασία. Η απήχηση που έχει το συγκεκριμένο τρίο από την Ιρλανδία στο post-rock συνάφι -παρόλο που οι μετέπειτα δίσκοι του δεν έφταναν σε καμία περίπτωση τον συγκεκριμένο- με κάνει σίγουρο ότι και άλλοι είχαν κάπου, κάποτε παρόμοια εμπειρία με μένα. Αυτό αρκεί.

SHORA-Malval

Τέσσερα τραγούδια συνολικής διάρκειας που δεν ξεπερνά τα 35 λεπτά είναι αρκετά για να κάνουν τους SHORA αναπόσπαστους από ένα τέτοιο αφιέρωμα. Οι εν λόγω Γενοβέζοι ξεκίνησαν την καριέρα τους με την κυκλοφορία του 2000, “Shaping The Random”, όπου η μουσική τους ήταν μια μίξη hardcore με noise. Πέντε χρόνια και ένα split με τους MERZBOW μετά, έκαναν μια στροφή 180 μοιρών στον ήχο τους, αφού ελάχιστοι λάτρεις του “Shaping The Random” θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν τον καινούριο τους δίσκο –και τούμπαλιν. Το “Malval” ξεφεύγει από τα στεγανά του post-rock και αποτελεί μετεξέλιξή του. Ο ήχος του είναι βαριά ηλεκτρισμένος και ψυχεδελικός. Σε αυτό συμβάλλει η εκτεταμένη και πειραματική χρήση των πλήκτρων, τα οποία προσδίδουν μια σκληράδα, μακριά από τη ζεστασιά των βιολιών και λοιπών εγχόρδων που χρησιμοποιούν οι περισσότερες post-rock μπάντες. Ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα μυστικιστικό trip-άρισμα που χρωστάει πολλά στα 70s και ταυτόχρονα είναι στην ουσία του εξαιρετικά μοντέρνος. Κοιτώντας το “Malval” αποστασιοποιημένα, είναι ό,τι ακριβώς χρειαζόταν να “πάθει” ο χώρος του instrumental rock. Να σημειωθεί, επίσης, ότι οι διαδικτυακές πληροφορίες για το πότε βγήκε ο δίσκος διίστανται, μεταξύ 2005 και αρχές 2006. Σε αυτό το κείμενο χρησιμοποιήθηκε η χρονολογία που …βόλευε περισσότερο. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι μικρές μπροστά στην ευφυή μουσική των SHORA.

2006

RED SPAROWES-Every Red Heart Shines Towards The Red Sun

Οι RED SPAROWES απασχόλησαν το μουσικό κοινό από τη ίδια τη στιγμή της δημιουργίας τους, έχοντας στις τάξεις τους δύο μέλη των μεγάλων ISIS. Ο Jeff Caxide, όμως, έμεινε μόνο μέχρι την ηχογράφηση του εξαιρετικού ντεμπούτου τους, “At The Soundless Dawn”, ενώ ο Bryant Clifford Meyer, ο keyboard-ίστας των ISIS συνεχίζει μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του “At The Soundless Dawn”, όταν και βγήκε το περί ου ο λόγος “Every Red Heart Shines Towards The Red Dawn”, είχε να υπερπηδήσει τον υψηλότατο πήχη που είχε θέσει ο προκάτοχός του. Αυτό, βέβαια, όχι μόνο τα κατάφερε, μα έφτασε και σε δυσθεώρητα ύψη. Κάθε μελαγχολική μελωδία, κάθε επαναλαμβανόμενο drumming που χτίζει ένα επικό ξέσπασμα, κάθε βαθύς ήχος των πλήκτρων, κάθε δευτερόλεπτο φτάνει σε αναπάντεχα επίπεδα ομορφιάς και καθιστά αδύνατο να σταματήσεις την ακρόαση πριν τελειώσει ολόκληρος ο δίσκος. Οι τίτλοι των τραγουδιών είναι εξίσου ιδιαίτεροι με τη μουσική της μπάντας και –κατά έναν περίεργο τρόπο- ταιριάζουν απόλυτα με αυτήν. Πολλές φορές φτάνουν τις δύο ή και τρεις σειρές ο καθένας και περιγράφουν πως η δολοφονία των σπουργιτιών, ένα από τα μέτρα του Μαο Τσε-Τουνγκ για την εκβιομηχανοποίηση της Κίνας, οδήγησαν σε έναν από τους μεγαλύτερους λιμούς της ανθρώπινης ιστορίας και το θάνατο 30 εκατομμυρίων ανθρώπων από το 1959 έως το 1961. Θα μπορούσαμε άνετα να συνεχίσουμε να εξαίρουμε τη μουσική των RED SPAROWES μα η δεξαμενή των κοσμητικών επιθέτων ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα τελειώσει. Αν γενικά αρέσκεστε στης βαριές κιθάρες και οι επιδερμικές σχέσεις σας με το post-rock δε σας έχουν αφήσει και με τις καλύτερες εντυπώσεις, τότε αυτός είναι ο δίσκος που πρέπει να μελετήσετε πρώτα. Το αποτέλεσμα θα ανταμείψει αφειδώς.

MONO-You Are There

Οι MONO είναι ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια για την post-rock σκηνή. Ήδη από το ξεκίνημά τους κατέστη σαφές ότι αυτοί οι Γιαπωνέζοι είχαν το ταλέντο να ξεχωρίσουν. Δεν είναι, άλλωστε, πολλές οι μπάντες που μπορούν να υπερηφανεύονται ότι ξεκίνησαν υπό τις ευλογίες του μεγάλου John Zorn, ο οποίος και χρηματοδότησε το ντεμπούτο τους! Στο “You Are There”, τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, οι MONO έχουν πια βρει τον ήχο τους και έχουν καταφέρει να αποκτήσουν πολλούς die-hard οπαδούς ανά τον κόσμο. Οι κιθάρες του ιθύνοντα νου της μπάντας, Takaakira Goto, εξακολουθούν να παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο καθ’ όλη τη ροή του δίσκου, μα τώρα πια οι ενορχηστρώσεις έχουν αποκτήσει εξέχουσα σημασία, συμβάλλοντας στην όλη γλυκόπικρη ατμόσφαιρα και στο συναίσθημα χαρμολύπης, το οποίο για να βγει προς τα έξω έβαλε το χεράκι του και ο μάστορας Steve Albini που επιμελήθηκε της παραγωγής. Το “You Are There” δεν αποτελείται από τραγούδια. Αποτελείται από εικόνες, ηχοτοπία, που αν τα αναπαριστούσαμε, ίσως να έμοιαζαν κάπως στο εξώφυλλό του όπου απεικονίζονται οι “Flames Beyond The Cold Mountain”, όπως είναι και ο τίτλος του πρώτου κομματιού. Και το χιόνι, απλά να πέφτει εν μέσω μιας γαλήνιας άπνοιας… Και το “Moonlight” με το οποίο κλείνει ο δίσκος να σου τσακίζει την ψυχή…

2007

65DAYSOFSTATIC-The Destruction Of Small Ideas

Δεν ξέρω ποιο ποσοστό της μουσικής των 65DAYSOFSTATIC ανήκει στον ευρύτερο χώρο της electronica και ποιο στο post-rock, ώστε να τους κατατάξω κάπου. Η αλήθεια, ως συνήθως, κρύβεται κάπου στη μέση, οπότε εμείς θα πάρουμε τους 65DAYSOFSTATIC με το μέρος μας αφού είναι πολύ ταλαντούχα και ξεχωριστή μπάντα για να την αφήσουμε να μας ξεφύγει. Ακούγοντας το “The Destruction Of Small Ideas” είναι πρακτικά αδύνατο να φανταστεί οποιοσδήποτε ότι η μπάντα έκανε τα πρώτα της βήματα κάνοντας remixes σε τραγούδια mainstream καλλιτεχνών όπως ο Justin Timberlake! Βέβαια, η μουσική την οποία φαντασιώνονταν και εντέλει κατάφεραν να υλοποιήσουν απείχε παρασάγγας από κάτι τέτοιο. Βαριές κιθάρες, πολλά πιάνα, συνεχής χρήση ηλεκτρονικών ήχων και samples, γρήγοροι και δαιδαλώδεις ρυθμοί από φυσικά ή programmed τύμπανα και –εννοείται- μερικές νησίδες συναισθηματισμού όπως το πανέμορφο “Music Is Music As Devices Are Kisses Is Everything”. Σύμφωνα με πειράματα τις δεκαετίας του ’50, 65 μέρες έκθεσης σε συχνότητες στατικού ήχου είναι ικανές να κάνουν έναν άνθρωπο να χάσει τα λογικά του. Η μόνη, όμως, επίπτωση που προκαλεί η έκθεση στις μουσικές εξερευνήσεις των 65DAYSOFSTATIC είναι η διαπλάτυνση μουσικών οριζόντων.

A WHISPER IN THE NOISE-Dry Land

I want all of these to be gone/I want all of these to die/I want hope to ring as virtue/Not as final compromise. Οι στίχοι προέρχονται από το “Armament”, ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κομμάτια της δεκαετίας που μας πέρασε, δίχως την παραμικρή δόση υπερβολής. Είναι κάπως άχαρη η απόπειρα να περιγράψεις ένα δίσκο που τον θεωρείς από τους καλύτερους που έχεις ακούσει και που σε έχει αγγίξει όσο ελάχιστοι. Πάντοτε είναι άχαρη η προσπάθεια να προσπαθείς να εκλογικεύσεις συναισθήματα, γι’ αυτό θα επιλέξω απλά να περιγράψω τις πτυχές της μουσικής που έγραψε ο χαρισματικός mastermind των A WHISPER IN THE NOISE, West Thordson. Μα μη ξεγελαστείτε, το “Dry Land” είναι κάτι πολύ ανώτερο από τα εξ’ ων συνετέθη. Θα αρχίσουμε λέγοντας ότι είναι απ’ όλους τους δίσκους του συγκεκριμένου αφιερώματος, είναι αυτός που απέχει περισσότερο από το post-rock. Τα φωνητικά παίζουν κυρίαρχο λόγο με τις απίστευτες μελωδικές γραμμές τους και τους υπέροχους στίχους που πολλές φορές πλημμυρίζουν από απόγνωση. Οι επαναλαμβανόμενες μελωδίες στο πιάνο εκφράζουν μια άκρατη μελαγχολία και παρέα με το μπάσο δημιουργούν αφόρητα δυσκίνητους ρυθμούς. Τα βιολιά και τα τσέλα που υπάρχουν διάσπαρτα στολίζουν το δίσκο με έναν art rock αέρα. Ο δίσκος κλείνει με το κομμάτι “True Love Will Find You In The End”. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Μέσα από την κλειστοφοβία του δίσκου, επέρχεται η λύτρωση, η αγάπη, η ψύχωση…

2008

MUTYUMU-Ilya

Άλλη μια περίπτωση εξαιρετικής και συνάμα αδικημένης μπάντας είναι οι MUTYUMU. Τα ψηλά, οπερατικά φωνητικά της Hatis Noit στη μητρική της γλώσσα, τα Ιαπωνικά, φέρνουν στο νου τους SIGUR ROS. Μόνο ως εκεί, όμως, αφού η ηχητική extravaganza που τα πλαισιώνει κάνει το αποτέλεσμα να ξεφεύγει από κάθε συνηθισμένη post-rock νόρμα. Οι MUTYUMU διόλου ενδιαφέρονται για ambient περάσματα και ήρεμες στιγμές που να χτίζουν σιγά-σιγά την ατμόσφαιρα. Χρησιμοποιούν την εξαίσια πανδαισία ενός γρήγορου και τεχνικότατου ηλεκτρικού πιάνου που δεν κάνει την παραμικρή παύση πουθενά και συνδυαζόμενο με τα έγχορδα και τις επιθετικές παραμορφώσεις στην ηλεκτρική κιθάρα δε ρίχνει τις ταχύτητες παρά σε ελάχιστα σημεία. Το εκπληκτικό είναι ότι ο πλούσιος ήχος του “Ilya” δύναται να είναι ταυτόχρονα αιθέριος μα και οργισμένος, πειραματικός μα και με επικό συναίσθημα. Όσο προχωράει ο δίσκος, τόσο καλυτερεύει, με τις βέλτιστες στιγμές του να είναι τα δύο απίστευτα τελευταία κομμάτια, των οποίων το όνομα είναι μάλλον δύσκολο να γραφτεί! Το “Ilya”υπό μία έννοια είναι η ηχητική υπόκρουση που θα περιμέναμε σε μια ταινία ενός μετατομοντέρνου Kurosawa. Ένας συνολικά πανέμορφος δίσκος.

MAMIFFER-Hirror Enniffer

Οι MAMIFFER είναι το πνευματικό τέκνο της Faith Coloccia, όταν εκείνη έψαχνε να βρει μια μπάντα να επιστεγάσει τις συνθέσεις της για το αγαπημένο της όργανο, το πιάνο, έπειτα από τη διάλυση της προηγούμενής της μπάντας, EVERLOVELY LIGHTNINGHEART. Για την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου των MAMIFFER, “Hirror Enniffer”, η Faith Coloccia στάθηκε τυχερή να έχει κάποιους φοβερούς μουσικούς για να ντύσουν τις μελαγχολικές μελωδίες της, ανάμεσα στους οποίους ήταν μέλη των THESE ARMES ARE SNAKES, αλλά και ο ίδιος ο frontman των ISIS, Aaron Turner. Η ακρόαση του “Hirror Enniffer” είναι περισσότερο εμπειρία, παρά απλή ακρόαση. Το πιάνο είναι ραχοκοκαλιά της μουσικής που ακούγεται, εξάλλου σε πιάνο γράφτηκε, αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τα drone σημεία, τις κιθάρες και τα πλήκτρα του synth είναι που εξυψώνει το αποτέλεσμα. Η επιτυχία των MAMIFFER στα μουσικά δρώμενα είναι αντιστρόφως ανάλογη της ομορφιάς που ενέχει η μουσική τους. Μία και μόνο ακρόαση του προτελευταίου κομματιού του δίσκου, του εξαιρετικού “Suckling A Dead Litter”, είναι από μόνη της αρκετή για να κερδίσει και τον πιο απαιτητικό ακροατή.

2009

CRIPPLED BLACK PHOENIX-The Resurrectionists/Night Raider

Η διπλή κυκλοφορία που έβγαλε η κολεκτίβα των CRIPPLED BLACK PHOENIX το 2009 –η οποία εκτός των άλλων συμπεριελάμβανε μέλη των MOGWAI, ELECTRIC WIZARD, IRON MONKEY και τον “δικό μας” Κώστα Παναγιώτου- έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός μεγάλου δίσκου και ως τέτοιον τον αντιμετωπίζω. Οι συνθέσεις είναι πολυσυλλεκτικές μα την ίδια στιγμή υπάρχει μια παροιμιώδης συνοχή μεταξύ τους. Μέσα στον δίσκο μπορεί να διακρίνει κανείς από 70s progressive rock μέχρι σύγχρονο folk και από TOM WAITS μέχρι A SILVER MT ZION. Η αγάπη για τη ζωή, ο έρωτας, η απώλεια, η απογοήτευση, η ελπίδα, το αναπόφευκτο… Αντιστάσεις να κάμπτονται με την ακρόαση μιας αρχικής μελωδίας… Το 18λεπτο εναρκτήριο κομμάτι του “Night Raider” σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ο μόνος λόγος που γεννήθηκε αυτό το μουσικό είδος που λέγεται post-rock, ήταν για να ενωθεί κάποια στιγμή με τις εμπνεύσεις που είχε πριν μερικές δεκαετίες ένας άνθρωπος ονόματι Roger Waters. “Αν σε αγαπούν, παραμένεις νέος” ισχυρίζονται στην εισαγωγή του αριστουργηματικού “Song For The Loved”. Το γεγονός ότι κάθε ακρόαση αυτής της διπλής κυκλοφορίας είναι σαν να ήταν η πρώτη φορά αποδεικνύει το λόγου το αληθές.

BLUENECK-The Fallen Host

Οι BLUENECK είναι οι τέλειοι εκφραστές του σύγχρονου σκοτεινού post-rock που έχει ένα και μοναδικό στόχο: να σε ραγίσει, να σε κάνει “κομμάτια”. Η πρώτη τους δουλειά, το “Scars Of The Midwest” ήταν ένας απίστευτα εσωστρεφής δίσκος γεγονός που, σε συνδυασμό με την ποιότητα της δουλειάς της βρετανικής αυτής μπάντας, τους έκανε να ξεχωρίσουν από τον κυκεώνα νέων post-rock συγκροτημάτων που ξεπηδούσαν δίχως σταματημό –πράγμα διόλου εύκολο. Το “The Fallen Host” είναι τρανή απόδειξη ότι οι BLUENECK δεν ήταν διάττοντες αστέρες, όπως θα περίμεναν αρκετοί. Έκαναν τον ήχο τους πιο ευπρόσιτο, κάτι στο οποίο συνέβαλλαν τα απόμακρα μελωδικά φωνητικά του Duncan Attwood, τα οποία σε κομμάτια όπως το “Lilitu” παίρνουν υπέροχες διαστάσεις. Ο πόνος, βέβαια, εξακολουθεί να είναι εδώ. Το ίδιο και το σκοτάδι. Οι BLUENECK δηλώνουν ότι η μουσική τους απευθύνεται σε άτομα που αρέσκονται να χάνονται στον εσώτερο ψυχικό τους κόσμο και δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε…