Αυτές τις μέρες, λόγω και της κυκλοφορίας του νέου εκπληκτικού δίσκου των AMORPHIS, με έχει πιάσει μια τάση αναπόλησης και θύμησης συγκροτημάτων που με έβαλαν για τα καλά στα πιο... "περιφερειακά" παρακλάδια του metal. Στο ατμοσφαιρικό λοιπόν, 2 μπάντες με σημάδεψαν όσο ελάχιστες. Οι THEATRE OF TRAGEDY φυσικά και οι THE GATHERING. Με την ευκαιρία της νέας έκδοσης του κλασικού "Mandylion" και της κυκλοφορίας του "Accesories" μπορούμε να κάνουμε ένα μικρό "αφιέρωμα" στη δισκογραφία αυτής της μπάντας.

H ιστορία είναι απλή... 1989, και τα αδέρφια Hans και René Rutten μαζί με τους Bart Smits (drums) αρχικά και Hugo Prinsen Geerligs (μπάσο), Jelmer Wiersma (κιθάρα) και Frank Boeijen (πλήκτρα) μαζεύονται και σχηματίζουν μια μπάντα με το όνομα THE GATHERING.
Το 1992, οι Ολλανδοί κυκλοφορούν το πρώτο τους άλμπουμ, "Always...", στο οποίο τα brutal φωνητικά του Bart συνοδεύονται απο τα γυναικεία της Marike Groot, προσφέροντας ένα μέτριο doom/death δίσκο, που άφησε το στίγμα του όμως στο χώρο και έδωσε ώθηση σε αρκετές μπάντες.
Η συνέχεια όμως δεν είναι καλύτερη... το αντίθετο. Το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, "Almost A Dance" (1993) είναι κακό! Και ειρωνία... κύρια ευθύνη για την κακή ποιότητά του είχε ο τομέας που μετά τους απογείωσε... τα φωνητικά. Το δίδυμο Bart-Marike είχε αντικατασταθεί απο εκείνο των Niels Duffhues και Martine van Loon, ένα δίδυμο του οποίου οι φωνές μαζί απλά δεν ταίριαζαν και χαντάκωναν το όλο σύνολο (πόσο χαμένο πήγε το "Like Fountains" σ΄αυτό το δίσκο). Αυτό όμως βγήκε σε καλό για τους GATHERING. Η ανάγκη για νέο/α τραγουδιστή/ρια ήταν αναγκαία. Και μετά απο ακροάσεις επι ακροάσεων, βρέθηκε η κατάλληλη στο πρόσωπο της Anneke van Giersbergen. Όλα έδειχναν καλά, και το 1994 η Century Media προσφέρει συμβόλαιο στους Ολλανδούς. Και πώς το ανταπέδωσαν αυτοί;


MANDYLION (1995, Century Media)

Ο δίσκος-ορόσημο των GATHERING και ο σημαντικότερος δίσκος του ατμοσφαιρικού/gothic metal ήχου μαζί με το "Velvet Darkness They Fear" των THEATRE OF TRAGEDY. Η αλλαγή και η πρόοδος της μπάντας συνθετικά είναι τρομακτική. Ο τρίτος δίσκος των Ολλανδών ήταν γραφτό να είναι και ο σημαντικότερός τους. Μια παραγωγή πεντακάθαρη και δυνατή, με τα πάντα στις σωστές εντάσεις. Συνθέσεις που ξεχείλιζαν απο συναισθήματα και ρυθμό δημιουργούν ένα σκοτεινό συναισθηματικό άλμπουμ που σε καμία περίπτωση όμως δεν καταντάει το (δυστυχώς) γραφικό πράγμα που παράγεται στις μέρες μας με τους τόνους. Τα κομμάτια του παραμένουν hit της μπάντας μέχρι και σήμερα. Απο το εναρκτήριο κλασικό πλέον "Strange Machines", στο must για live της μπάντας και προσωπικό αγαπημένο "Eleanor", απο εκεί στο μελωδικό "In Motion #1" για να έρθει με τη σειρά του το χαοτικό "Leaves", με τα "Fear The Sea" και "Mandylion" να συνεχίζουν και να μεγενθύνουν την ατμόσφαιρα που ήδη έχει δημιουργηθεί και την οποία γιγαντώνει το "Sand And Mercury" που αφήνειμε τη σειρά του χώρο στο "In Motion #2" απλά να ταξιδέψει τα όποια κομμάτια της ψυχής σου έχουν μείνει, σε έναν κόσμο διαφορετικό... έξω απο την πραγματικότητα. Όλα αυτά όμως δεν οφείλονται σε αυτές καθεαυτές τις συνθέσεις του άλμπουμ.
Το μεγάλο όπλο και πλεονέκτημα της μπάντας ειναι πλέον η Anneke. Η γυναίκα είναι απλά η ΚΑΛΥΤΕΡΗ φωνή που έχει περάσει απο το ατμοσφαιρικό/doom/gothic metal. Η έκφρασή της, ο τρόπος που χειρίζεται τη φωνή της, η χροιά της, η εμφάνισή της... το όλο πακέτο ήταν το απόλυτο. Η Anneke στο "Mandylion" έχει δημιουργήσει σχολή για τις frontwomen του χώρου. Ο δίσκος είναι εκπληκτικός και απαιτείται η απόκτησή του και κατοχή του απο οποιονδήποτε οπαδό του χώρου που σέβεται τον ευατό του. Η αρχή είχε γίνει και ο δρόμος είχε ανοίξει διάπλατα για τους THE GATHERING...

10


NIGHTTIME BIRDS (1997, Century Media)

Ο διάδοχος του "Mandylion". Οι προσδοκίες ήταν ήδη μεγάλες. Τόσο η αξία όσο και η επιτυχία του προκατόχου του, δεν άφηναν περιθώρια στους GATHERING για κάτι μέτριο ή απλά καλό. Έπρεπε να συνεχίσουν απο εκεί που σταμάτησαν και να δώσουν κάτι αντάξιο. Και τα κατάφεραν με το "Nighttime Birds". Ο δίσκος έδειξε κάποια σημάδια αλλαγής. Πιο γρήγοροι ρυθμοί, πιο rock-oriented συνθέσεις, λιγότερα metal στοιχεία και μια πιο εύθυμη διάθεση απο αυτή του "Mandylion". Όμως ένα σύνολο εξίσου εντυπωσιακό. Τα κομμάτια μπορεί να μην ήταν ως μονάδές όλα τους εκπληκτικά, αλλά όταν σε ένα άλμπουμ περιέχονται συνθέσεις όπως το μοναδικό "Nighttime Birds" και τα "Kevin's Telescope" και "Shrink", με τα υπόλοιπα να είναι πολύ καλά και να ακολουθούν σε αξία, τότε δε μπορούμε παρά να μιλάμε για ένα εξαιρετικό επίσης άλμπουμ. Η Anneke ξανά στο προσκήνιο και αυτή τη φορά πιο "άνετη" ακόμα δοκιμάζει κι άλλο τα όριά της και αυξάνει το θαυμασμό μας. Το "Nighttime Birds" προσωπικά δεν ξεπερνάει το "Mandylion", όμως στέκεται επάξια ένα μικρό σκαλάκι απο κάτω του και δείχνει ότι το φαινόμενο THE GATHERING δεν είναι μια φούσκα. Και έχει έρθει για να μείνει...

9


HOW TO MEASURE A PLANET? (1998, Century Media)

Η πρώτη πραγματικά μεγάλη αλλαγή. Ο δίσκος που πολύ απλά κανείς δεν περίμενε ότι θα ακολουθήσει τα 2 προηγούμενα άκρως επιτυχημένα άλμπουμ. Ακόμα και η φυγή του Jelmer Wiersma (κιθάρα) δεν έδειχνε κάτι το τρομερό. Όμως η κυκλοφορία του διπλού (!) "How To Measure A Planet?" ήρθε να εκπλήξει τον μεταλλικό κόσμο, ή τουλάχιστον το μέρος του που ασχολείται με αυτο το είδος. Μέσα σε ένα μόλις χρόνο απο την κυκλοφορία του "Nighttime Birds", τέρμα οι κιθάρες και τα πολλά riffs, βάση στα πλήκτρα και τα samplers και δημιουργούν μουσική που ξίνισε τους πιο μεταλλάδες οπαδούς της μπάντας. Τουλάχιστον αρχικά. Ο πειραματισμός των Ολλανδών σ' αυτό το άλμπουμ είναι μοναδικός. Και στα συν αυτής της κίνησης είναι κατα τη γνώμη μου η αντιεμπορικότητά της. Γιατί δε συνέχισαν στην "σίγουρη οδό", αλλά δοκίμασαν και όπως αποδείχθηκε αργότερα καλά έκαναν. Σαν δίσκο τώρα, το "How To Measure..." το εκτίμησα μετά απο αρκετές ακροάσεις. Και σ' αυτό βοήθησαν κομμάτια όπως τα "Frail", "My Electricity", "Red Is A Slow Colour" και "Marooned". Το πιο εντυπωσιακό είναι η αλλαγή που υπάρχει απο το πρώτο στο δεύτερο δισκάκι. Γιατί αν καταφέρεις και ξεπεράσεις το πρώτο σοκ της μουσικής αλλαγής, το δεύτερο δισκάκι σε φέρνει μπροστά σε μια πιο παρανοϊκή κατάσταση με τρανό παράδειγμα το "South American Ghost Ride". Πραγματικά το "How To Measure..." είναι ένας καλός δίσκος που όποιος ξεπεράσει το σοκ θα τον εκτιμήσει.


7.5


IF_THEN-ELSE (2000, Century Media)

Η συνέχεια ευτυχώς ομαλοποίησε κάπως την κατάσταση. Αυτό δεν έγινε απλά όμως. Το "If_Then_Else" ήταν ο δίσκος που έπρεπε να βγεί μετά το "How To Measure...". Oι GATHERING συνεχίζουν τους πειραματισμούς, αυτή τη φορά όμως σε πιο normal επίπεδα και με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία. Με τα "Rollercoaster" και "Shot To Pieces" που ανοίγουν το άλμπουμ, σου δίνεται η εντύπωση ότι οι Ολλανδοί ναι μεν έχουν αποκηρύξει το metal απο πάνω τους, αλλά επέστρεψαν στις πιο κιθαριστικές, γρήγορες και δυνατές στιγμές τους. Όμως το "Amity" αρχικά και τα υπόλοιπα κομάτια έρχονται να γκρεμίσουν κάθε τέτοιες σκέψεις. Αυτό όμως αποδεικνύεται καλό τελικά. Το "If_Then_Else" είναι ένας πολύ ωραίος δίσκος. Πιο συμπαγής απο τον προκάτοχό του και συγχρόνως γεμάτος με έντονα συναισθηματικά κομμάτια που ποικίλουν με έναν κοινό παρανομαστή... την ποιότητα. Στην πρώτη γραμμή τα "Colorado Incident", "Analog Park", "Saturnine" (ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου... σίγουρα το καλύτερο κουπλέ πάντως!) και ακολουθούν τα υπόλοιπα. Οι GATHERING πειραματίζονται ξανά και αυτή τη φορά δικαιώνονται απόλυτα με έναν πιο βατό ποιοτικό δίσκο!

8.5


SOUVENIRS (2003, Psychonaut)

Εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Πραγματικά αυτός ο δίσκος δεν μπορώ να καταλάβω πόσο μ' αρέσει. Ότι μ' αρέσει είναι σίγουρο, αλλά ειδικά για GATHERING πόσο; Με νέα εταιρία πλεόν, την... δική τους (Psychonaut Records) το τρένο έχει μπεί στις ράγες και δε λέει να σταματήσει. Χαρατηριστικό του δίσκου; Ο πειραματισμός! Αυτή τη φορά περνώντας σε περισσότερο μελαγχολικά μονοπάτια, εμπλουτισμένα όμως με λίγο jazz-οειδή πινελιές που καταλήγουν σε ένα ambient-oriented μείγμα. Οι THE GATHERING έπαψαν να είναι μια heavy metal μπάντα, όμως έχουν ακόμα αυτό το ωραίο σκοτεινό συναίσθημα του heavy metal. Δημιουργούν πλέον μια δικιά τους μουσική, δύσκολη να περιγραφεί ικανοποιητικά. Καλύτερα μπορούν να περιγράψουν τα τραγούδια στην προκειμένη περίπτωση. Καλύτερη (μακράν) στιγμή του άλμπουμ είναι το εκπληκτικό "You Learn About It", ένα απο τα καλύτερα κομμάτια των Ολλανδών με φωνητικές γραμμές απο την Anneke (που οι jazz καταβολες της σ' αυτό το δίσκο είναι ξεκάθαρες) και μελωδίες που μένουν στο κεφάλι σου. Δυστυχώς ακόμα δύο κομμάτια ξεχωρίζουν απο τα υπόλοιπα και αυτά είναι τα "Monsters" (υπέροχο ρεφρέν) και "Even The Spirits Are Afraid" (φωνητικά και drumming σε πρώτο πλάνο). Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι απλά καλά. Τίποτα παραπάνω. Ο δίσκος μπερδεύει... και για μένα είναι ίσως η πιο αδύναμη στιγμή της μπάντας στην εποχή της Anneke...

7