Κάποιοι είναι τυχεροί και κάποιοι άτυχοι. Μπορεί να γεννηθείς βοσκός στο Αφγανιστάν ή τραπεζίτης στην Ελβετία. Μια από τις "καλύτερες" ατυχίες είναι να γεννηθείς καλλιτέχνης στην συγχρονη Ελλάδα. Εάν μάλιστα υπηρετείς την τέχνη από την πλευρά της "ασχήμιας", φασκέλωσε τα...Ο Mouldbreath είναι ένας απίστευτα ταλαντούχος "άτυχος", που οδηγεί το όχημα των Dirty Granny Tales στα ρυχά νερά της ελληνικής πραγματικότητας. Τα λόγια του με γέμισαν με αισιοδοξία για το μέλλον τους, το οποίο ευχόμαστε να είναι λαμπρό.

Αν και αρχικά είχαν ανακοινωθεί ημερομηνίες για τον χώρο του Badminton, και την παρουσίαση του “Rejection”, τελικά θα εμφανιστείτε σε άλλο θέατρο. Αφού μας ενημερώσεις για τις λεπτομέρειες, θα ήθελα να μου πεις πώς θυμάστε τις περσινές σας εμφανίσεις στο Badminton και τι διαφορετικό ετοιμάζετε για τις φετινές;

Ναι, τελικά αλλάζουμε χώρο φέτος και θα εμφανιστούμε στο Θέατρο Δίπυλον, από 20 Απριλίου μέχρι 6 Μαΐου, για 10 παραστάσεις. Οι διαφορές από πέρσι δεν είναι πολλές. Βασικά έχουμε αντικαταστήσει ένα χορευτικό με κουκλοθέατρο και ίσως προσθέσουμε και κάποια ηχητικά εφέ.  Βέβαια το σημαντικότερο είναι πως η παράσταση θα ανέβει σε ένα εντελώς διαφορετικό stage με καινούριο στήσιμο φωτισμού, που θα δώσει μια εικόνα στο θεατή, θα έλεγα πιο άμεση. Το Δίπυλον είναι ένας πολύ ατμοσφαιρικός χώρος που μας ταιριάζει απόλυτα. Είχαμε παίξει ξανά εκεί το 2008 με το «Inversed World» και για πολύ κόσμο θεωρείται η   καλύτερή μας εμφάνιση.

Ο κεντρικός ήρωας των στίχων των τραγουδιών σας, είναι ουσιαστικά ένα θύμα μιας αρρωστημένης κατάστασης. Δηλαδή, δεν έχει την πραγματική ευθύνη των πράξεων του, μιας και το περιβάλλον που μεγάλωσε, είναι φυσικό να τον τραυμάτισε ψυχολογικά. Είσαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο άνθρωπος δεν έχει προσωπικές ευθύνες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτών που πράττει είναι αποτέλεσμα συνισταμένων που δεν ορίζει ο ίδιος, αλλά το περιβάλλον του;

Όχι δεν είμαι αυτής της άποψης. Πιστεύω πως παίζουν πολλά ρόλο στη διαμόρφωση ενός χαρακτήρα. Πολύ σημαντικό βέβαια το οικογενειακό περιβάλλον, ιδίως στα πρώτα χρόνια ενός παιδιού και οι κοινωνικές συναναστροφές του, αλλά κάποια βασικά χαρακτηριστικά υπάρχουν από τη γέννηση του. Αν προσέξουμε τον τρόπο που διεκδικούν τις θηλές μιας μητέρας τα νεογέννητα δίδυμα, θα δούμε πολλές διαφορές στον χαρακτήρα τους.

Φέτος, βγήκε στις αίθουσες το “Woman In Black”, το οποίο αποτελεί μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας. Στιγμιαία αισθάνθηκα στο cinema, ότι ένα έργο σαν και αυτό θα άρμοζε να ντυθεί μουσικά από ένα group σαν και εσάς. Πόσο σε ενδιαφέρει το cinema και πόσο περισσότερο λατρεύεις το θέατρο;

Δεν τη γνωρίζω αυτή την ταινία…βέβαια με αυτά που λες μου κέντρισες το ενδιαφέρον.  Εγώ προσωπικά έχω κλίση περισσότερο στο cinema. Είναι μια βασική οπτικοακουστική επιρροή. Έχω γράψει και το soundtrack μιας ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου με τίτλο “Tungsten”.  Απλά τονίζω πως αυτό ισχύει για μένα, άλλα μέλη της μπάντας ασχολούνται περισσότερο με το θέατρο.

Οι Dirty Granny Tales ενώ δεν είναι ένα άκουσμα “εμπορικό”, έχει καταφέρει να γίνει αντικείμενο θαυμασμού από άτομα με διαφορετικά χαρακτηριστικά. Στις εμφανίσεις σας θα βρεις από τον κλασικό νεαρό metalhead, μέχρι την κυρία που άκουγε Ξαρχάκο στα νιάτα της. Πιστεύεις ότι εάν η μουσική σας είχε ηλεκτρικές κιθάρες και όχι ακουστικές θα υπήρχε η αντίστοιχη σύνθεση του κοινού σας; 

Η αλήθεια είναι πως στην πρώτη μας εμφάνιση δεν περιμέναμε να έχουμε αποδοχή από τόσο μεγάλο target group. Μας ευχαριστεί που χωρίς να βάλουμε καθόλου νερό στο κρασί μας έχουμε αυτή την αντιμετώπιση.  Το να αλλάξει η ενορχήστρωση θα μετατρέψει την Dirty Granny σε κάτι άλλο. Ναι πιστεύω πως θα χάσουμε μια μερίδα του κοινού μας, ίσως βέβαια να μας ακούσουν κάποιοι που προς το παρόν δεν ανήκουμε στα ακούσματά τους. Πάντως δεν σου κρύβω πως μας έχει περάσει από το μυαλό να κάνουμε ένα τέτοιο live μια μέρα, νομίζω σε κάποια κομμάτια μας ταιριάζει ο ηλεκτρικός ήχος.

Όσο και εάν σου φαίνεται περίεργο, ενώ γνωρίζω ότι είναι μια από τις επιρροές σας, δεν βρίσκω πολλές εμφανείς ομοιότητες με το έργο των Tiger Lilies. Η δική μου εντύπωση για την μουσική σας είναι ότι αποτελεί ένα πείραμα κατά κυριολεξία, όπου στο αφρίζον διάλυμα κάθε φορά θέλετε να αναμιγνύετε και ένα νέο συστατικό. Τι σκέψεις έχετε για την επόμενη δουλειά σας; 

Δεν είναι ο στόχος μας ο πειραματισμός. Για μένα τα πειράματα δεν γίνονται όταν εκτίθεσαι. Είναι κίνηση που μας βοηθάει να βρούμε το δρόμο που θα καταλήξει σε ένα έργο που θα επικοινωνεί με το κοινό μας. Για να το δούμε και από την άλλη πλευρά, σε καμία περίπτωση οι Dirty Granny Tales δεν θα επιχειρούσαν να αντιγράψουν τη μουσική κάποιου άλλου, ή να ενταχθούν σε κάτι κλασσικό. Θα φανώ λίγο σκληρός και απόλυτος, αλλά η προσωπική μου άποψη είναι πως  ο καλλιτέχνης έχει την υποχρέωση να χτίζει δικές του προτάσεις αν θέλει να θεωρείται δημιουργός. Η επόμενη δουλειά μας όσον αφορά μουσική και concept, είναι σχεδόν έτοιμη. Με λίγα λόγια τη μουσική θα την περιέγραφα περισσότερο πολύπλοκη και θεατρική, φυσικά πάντα με την υπογραφή της Βρώμικης Γριάς.

Οι συντελεστές των παραστάσεων σας είναι πάρα πολλοί. Αυτόματα αυτό σημαίνει έξοδα και δυσκολίες. Πώς χαρακτηρίζετε τις προσπάθειες σας να βρίσκεστε στο προσκήνιο; Παρατήρησα ότι βγάζετε τους Dirty Granny Tales και εκτός Ελλάδας. Σε ποιο σημείο πρέπει να φτάσει το group, ώστε να κάνει ας πούμε, μια ευρωπαϊκή περιοδεία; 

Έχουμε παρουσιάσει τη δουλειά μας στο εξωτερικό, και η ανταπόκριση του κοινού είναι τόσο καλή που μας δίνει σήμα πως το έργο μας ταιριάζει περισσότερο εκτός Ελλάδος. Μιας και έθιξες το ερώτημα, είναι μια ευκαιρία να ανακοινώσουμε δημοσίως το επόμενο πλάνο μας. Οι Dirty Granny Tales το Σεπτέμβρη μεταφέρουν την έδρα τους στο Βερολίνο, με στόχο να προωθήσουν την δουλειά τους στην Ευρώπη.  

Εν μέσω κρίσης, παρατηρώ ότι η Ελληνική σκηνή της εναλλακτικής και σκληρής μουσικής όχι μόνο έχει πάρει τα πάνω της, αλλά μπορώ πλέον να βρω πάρα πολλές και καλές κυκλοφορίες, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια. Εάν προσπαθήσω να θυμηθώ άλλη μια πεφωτισμένη περίοδο τεχνών και γραμμάτων, φτάνω στις δεκαετίες των 60 κ 70. Πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να ξεφύγουμε από τον πνευματικό μεσαίωνα των τελευταίων δεκαετιών; 

Το έχω παρατηρήσει κι εγώ αυτό που λες. Σίγουρα η κρίση είναι μια καλή πηγή έμπνευσης. Ο πόνος και η οργή είναι δύο πολύ καλά όπλα για την τέχνη. Επιτέλους βλέπουμε καλλιτέχνες που τολμάνε, και μάλιστα αφοσιώνονται στη δουλειά τους. Η περίοδος ‘60 και ‘70 δεν νομίζω πως θα αναγεννηθεί. Η τεχνολογία έχει δώσει την ευκαιρία να εκφραστεί μέσω της τέχνης ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων σε σχέση με εκείνες τις περιόδους. Μέσα από αυτή την εξέλιξη έχουν γεννηθεί πολλά αριστουργήματα αλλά και ακόμα περισσότερες σαβούρες. Αυτό κάνει πολλές ωραίες δουλειές να θάβονται μέσα στα σκατά. Ο ακροατής δεν έχει πια την αγνότητα  που θα του δώσει τον ενθουσιασμό εκείνης της εποχής. Από την άλλη έχει πολλές επιλογές. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς την ύπαρξη του άλλου.

Πριν 2 χρόνια, έτυχε να παρακολουθήσω στο Bergen της Νορβηγίας (και μάλιστα στο Εθνικό τους Θέατρο, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού τους και στα πλαίσια του ετήσιου διεθνούς festival της πόλης, την black metal opera Svartediket. Η περσινή εμφάνιση σας στο Badminton ήρθε να προστεθεί στην εκτίμηση μου ότι οι δημόσιοι φορείς δειλά-δειλά εξοικειώνονται με την “αλλόκοτη” μουσική ή τη σκοτεινή θεματολογία. Από που πιστεύεις ότι πηγάζει αυτό το ενδιαφέρον; Κινδυνεύει η rock μουσική να γίνει ένα bizzare έκθεμα, που πολλοί θα παρατηρούν και λίγοι θα καταλαβαίνουν; 

Nαι, οι δημόσιοι φορείς δειλά-δειλά εντάσσουν στο πρόγραμμά τους και πιο rock θεάματα, αλλά όχι στην Ελλάδα. Αν εξαιρέσουμε κάτι σχολικές εκδηλώσεις, είμαστε στο μηδέν. Όλοι αυτοί οι κύριοι που έχουν βολευτεί στο Υπουργείο Πολιτισμού, δεν έχουν καμία καλλιτεχνική άποψη και αποφασίζουν και κρίνουν. Έχουμε κάνει πολλές προτάσεις σε Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα και έχουμε πάρει αρνητικές απαντήσεις. Μάλιστα κάποιοι δεν μας ήθελαν στο θέατρο τους γιατί δεν μπορούσαν να μας εντάξουν σε κάποιο γνώριμο είδος για αυτούς. Δυστυχώς αν δε φορέσουμε χλαμύδες δεν πρόκειται να ασχοληθούν μαζί μας. Το Badminton ευτυχώς δεν είναι δημόσιος φορέας…  Όσον αφορά τα bizarre θεάματα, μακάρι να γίνει κι ας είναι λίγοι αυτοί που θα τα κατανοούν. Καλύτερα να  παρακολουθούν τέτοια έργα, από το να μένουν αποχαυνωμένοι στα mainstream.   

Ευχαριστώ για τον χρόνο σου και ελπίζω να μην σε κούρασα με τις μακροσκελείς ερωτήσεις μου. Να'στε καλά.

Αλέξανδρε σε ευχαριστούμε κι εμείς για την συνέντευξη. Καλή συνέχεια, ευχαριστώ και πάλι…