8:30 στο Ροδον και ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς. Ευτυχώς η καθυστέρηση είναι μικρή και το support των Angra εμφανίζεται γύρω στις 9 παρά. Αυτό ήταν… οι Dragonforce μετέτρεψαν το χώρο σε ένα ατελείωτο πάρτι με δυο κιθαρίστες να οργώνουν τη σκηνή ασταμάτητα, τον τραγουδιστή να τους ακολουθεί και έναν drummer που έμοιαζε με καλοκουρδισμένο μηχανάκι. Η απουσία κόσμου (ήταν μόνο γύρω στα 500 και κάτι άτομα) δεν έδειξε να τους πτοεί. Το ακριβώς αντίθετο! Όλο το συγκρότημα βγήκε έξω με άγριες διαθέσεις και έδειξε στον κόσμο τις δυνατότητες του αλλά και την όρεξη του πράγμα που ανταμείφθηκε από το κοινό. Από κομμάτια ξεχώρισαν το “My spirit will go on” και το “Warriors of the wasteland” από τον καινούριο δίσκο τους όπου η μπάντα ξεδίπλωσε τις τρομερές δυνατότητες των κιθαριστών της οι οποίοι είχαν επιδωθεί (και ιδαίτερα ο Κινέζος) σε ένα απίστευτο σόου με τις κιθάρες τους. Όμορφη στιγμή και το slow κομμάτι “Dawn over a new world” πάλι από το νέο δίσκο. Δυστυχώς από το ντεμπούτο τους “Valley of the damned” έπαιξαν δυο μόνο κομμάτια με κορυφαίο το ομώνυμο κομμάτι με το οποίο και έκλεισαν το live. Συνολικά οι Dragonforce είχαν μια πολύ καλή παρουσία, δεμένοι σαν μπάντα και με δυνατό playlist που ικανοποίησε όχι μόνο τους οπαδούς της μπάντας (γύρω στα 200 άτομα) αλλά πιστεύω ότι εντυπωσίασε και αρκετούς που δεν τους ήξεραν. Μοναδικό ίσως μελανό σημείο, ο ήχος, όπου αρκετές φορές παρατηρήθηκαν αυξομειώσεις των εντάσεων, κυρίως στα πλήκτρα και τη φωνή, αλλά και το ότι ο τραγουδιστής από η μέση και μετά φαινόταν κουρασμένος με αποτέλεσμα να χάνει κάποιες ψηλές νότες.

Είχε έρθει η ώρα των Angra και οι Βραζιλιάνοι μάλλον βγήκαν λίγο απογοητευμένοι λόγω της μικρής προσέλευσης του κόσμου. Η εμφάνιση των Angra στο ελληνικό σανίδι αναμενόταν με αγωνία απο τους Έλληνες οπαδούς τους και τους οπαδούς του power/progressive ήχου και λόγω των 6 χρόνων απο την προηγούμενη εμφάνισή τους και λόγω της «περιέργειας» να δούν τη μπάντα αλλαγμένη κατα τα 3/5.

Η μπάντα έδωσε βάρος στο τελευταίο της πολύ καλό άλμπουμ “Temple Of Shadows” και στο “Rebirth” απο τα οποία έπαιξαν 10 κομμάτια όπως τα “No Pain For The Dead”, “Rebirth” και “Millenium Sun”. Αντιθέτως αγνόησαν παντελώς το “Fireworks”, ενώ κι απο το (για πολλούς) καλύτερο δίσκο τους, το “Holy Land”, έπαιξαν μόνο τα “Nothing To Say” και “Carolina The IV”. Το set-list περιείχε και 4 κομμάτια απο το “Angels Cry” όπως το φοβερό “Never Understand” και το κλασικό πλέον “Angels Cry”.

Η απόδοση της μπάντας ήταν ιδιαίτερα καλή και φανέρωνε το δέσιμο μεταξύ νέων και παλιών μελών, αλλά και την άρτια δεξιοτεχνία τους. Όμως ο τραγουδιστής της μπάντας και συμπαθέστατος Edu Falaschi ήταν το πιο αμφισβητούμενο πρόσωπο. Μερικοί τον βρήκαν άψογο, άλλοι μέτριο... η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Γιατί το παλιότερο υλικό δεν το απέδωσε και τόσο καλά, ενώ στα καινούργια τα οποία έχει ηχογραφήσει κιόλας ήταν εκπληκτικός. Συμβολή στην μέτρια απόδοσή του στα παλιότερα είχε και ο ήχος στα ορχηστρικά κυρίως μέρη που επειδή ήταν αποδωμένα μέσω των πλήκτρων ακούγονταν με δυσκολία και αρκετά ψεύτικα, αλλοιώνοντας την ακουστική των Βραζιλιάνων.

Τα ethnic στοιχεία τους, τα παρουσίασαν κυρίως με τα “Carolina The IV” και “The Shadow Hunter” όπου η χρήση τυμπάνων και ακουστικών κιθάρων (εύγε Rafael!!!) έδινε το κάτι παραπάνω. Η εμφάνιση είχε κι ένα αξιόλογο drum solo και έκλεισε με 2 διασκευές στο “Reign In Blood” των Slayer το οποίο ερμήνευσε ο μπασίστας της μπάντας και ένα instrumental (για ευνόητους λόγους) medley με κομμάτια των Pantera!

Δυστυχώς το κιθαριστικό ντουέτο δε μας χάρισε κάτι ιδιαίτερο όπως το 1999 που είχαν τζαμάρει, στερώντας έτσι απο τη μπάντα ένα απο τα μεγαλύτερα ατού της. Παρά τη μικρή σχετικά προσέλευση, οι οπαδοί έδειξαν να το απολαμβάνουν και ειδικά οι πρώτες σειρές που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και χειροκρότησαν τη μπάντα! Σε γενικές γραμμές ένα αξιόλογο live που άφησε όμως μια αίσθηση ανικανοποίησης...