Να'μαι λοιπόν ενώπιον της οθόνης του υπολογιστή και γράφω για κάτι που αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό από αρκετούς: ζωντανή εμφάνιση των WASP το σωτήριον έτος 2004. Κάθε φορά δε που βλέπω κάποιο μεγαθήριο του παρελθόντος νιώθω μια νοσταλγία στην ατμόσφαιρα. Νοσταλγία πραγματική για τους έχοντας ζήσει τα 80's, πλασματική για παρελθοντολάγνους σαν τον υπογράφωντα. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...

Και ξαφνικά, "On your knees", "Electric Circus", "Hellion" και "Chainsaw Charlie". Έτσι, πάρτε ένα medley όλοι εσείς που τολμάτε να μιλάτε για αρπαχτή, για δεινόσαυρους, για τελειωμένους, για περασμένα μεγαλεία. Ό,τι πρέπει για ξεκίνημα, καθώς το μεγάλο κενό ανάμεσα στο support Dragonforce (το οποίο έχασα στο τσάκ), είχε κουράσει το κόσμο του τιγκαρισμένου London Astoria.

O Blackie Lawless μπορεί να χαρακτηριστεί απλά ως προσωπικότητα, χωρίς την ανάγκη προσθήκης επίθετου. Ευτυχώς δηλαδή, διότι πως μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει έναν άνθρωπο που κατά καιρούς έχει πετάξει ωμό κρέας στο ανά την υφήλιο κοινό του, το έχει λούσει με πούπουλα, το έχει...σκανδαλίσει με διάφορα "πονηρά", πλήν όμως αιματηρά. Με απλά λόγια το έχει "σοκάρει". Οι WASP και ο Alice Cooper είναι το shock rock. Τελεία και παύλα. Η διαφορά όμως είναι ότι ο κύριος Lawless δεν "σοκάρει" μόνο με τα αποθέματα κέτσαπ που χρησιμοποιεί κατάλληλα. Το κάνει και στιχουργικά. Προκαλεί κριτική σκέψη. Και σε μια κοινωνία μαζικού λήθαργου, μια τέτοια πρόκληση είναι ένα shock. Γι'αυτό, όταν περιοδεύει για να προωθήσει το πρώτο μέρος του project 'Neon God', είμαστε εκεί μπορστά του και δηλώνουμε παρόν.

Βέβαια τα δύο μόνο κομμάτια που εκτελέστηκαν από το νέο δίσκο είναι λίγα, άλλα με τέτοιο back catalogue, τα κλασσικά υπερισχύουν. Το θετικό είναι πως εκτελέστηκε το άπιαστο 7λεπτο "Sister Sadie", το καλύτερο κομμάτι του νέου δίσκου, και από τις πιο πλήρεις συνθέσεις που έχει παρουσιάσει ποτέ ο Blackie.

Σε ότι αφορά το θέαμα, δεν είχαμε "μαγικά" επί σκηνής, με εξαίρεση το υπερυψωμένο stand με την απεικόνιση σκελετού κρεμασμένου στο τοίχο, το οποίο αποτελούσε τη "βάση" του Blackie. Αρκετά εντυπωσιακό, ειδικότερα όταν ανέβηκε πάνω του και απέδωσε το "My tortured eyes" υπό το εφέ του blacklight πάνω στην φωσφορούχα μπογιά που κάλυπτε το πρόσωπό του. Σχεδόν θεατρικό το θέαμα, με μοναδικό μελανό σημείο τα playback backing vocals "πάνω" από εκείνα της υπόλοιπης μπάντας που έκανε πως τα ερμήνευε.

Την παράσταση έκλεψε βέβαια όταν παράτησε την τυπική κιθάρα-Raiders και άρπαξε την Warlock για να εκτελέσει ένα medley μόνος του. "The idol", "Gypsy meets the boy" και "Sleeping in the fire", συνοδεία κιθάρας μόνο. Κάποια φαλτσάκια δεν έλειψαν πάντως, και γενικότερα το συγκρότημα δεν ήταν ιδιαίτερα δεμένο. Ο Stret Howland (σαν απομίμηση Gene Simmons έμοιαζε) πίσω από τα τύμπανα ήταν ανεπαρκής και ανώριμος, κάνοντας την απουσία του Frankie Banalli αισθητή. Στις πρώτες σειρές τα υπερβολικά δυνατά monitors και το PA έκαναν το ήχο τραγικό, ειδικά στην αρχή. Προσωπικά δεν άκουσα σχεδόν τίποτα από τον έτερο κιθαρίστα Darrell Robets ενώ φυσικά το μπάσο το εκλάμβανα ως βαβούρα. Αυτά παθαίνει όποιος στήνεται μπροστά.

Διασκέδαση; Στο κατακόρυφο. Γιατί; "Love machine", "I wanna be somebody", "Wild Child", "Animal". Γι'αυτό. Δεν έλειψαν τα "Real me" (διασκευή The Who), και "What I'll never find", ενώ το encore με "Blind in Texas" μας έστειλε για βρούβες. Παράξενο setlist βέβαια, υπερβολικά βασισμένο στα πρώτα albums και αδιαφορία για δίσκους διαμάντια, και ποτέ δε κατάλαβα γιατί τα 90 λεπτά έχουν γίνει για όλους (σχεδόν) το όριο. Αυτό που κατάλαβα είναι πως άνετα έβγαινε συναυλιάρα αν έπαιζαν τίποτα παραπάνω. Με άλλα λόγια, ναι, εν έτει 2004 ο Blackie έχει πολλά να δώσει ακόμα. Χαλαρή η μπάντα μεν, αλλά το σκηνικό τραβάει, όπως και να το κάνουμε. Κάτι μου λέει ότι ακολουθήσουν μεγάλα πράγματα της κυκλοφορίας το δεύτερου μέρους του 'Neon God'...

Πλασματικής νοσταλγίας συνέχεια, μετά το πέρας της συναυλίας, αλλά και σκέψεις για την γιορτή που θα στηθεί στο Rockwave 2004. Αν δείτε το βλέμμα του Blackie πάνω στη σκηνή πίσω από το "άρμα" του, θα καταλάβετε την έννοια του "γυαλίζει". Και πως να είναι διαφορετικά. Ακούστε τη δισκογραφία, διαβάστε το βιογραφικό, και συνειδητοποιείστε. Κομμάτι της metal ιστορίας παίζει μπροστά σας. Άντε γιατί έχει παραγίνει το κακό με τις απομυθοποιήσεις...