Iced Earth, που; Στην Αγγλια; Το ειδαμε και αυτο. Ολιγον σουρρεαλιστικη αυτη η διαπιστωση βεβαια, καθοτι ενα club 700 ατομων μαλλον δεν δικαιολογει μια προταση του τυπου «παιξαμε στο Λονδινο» εκ μερους του σχηματος. Απο τα 700 εισιτηρια τα οποια εξαντληθηκαν αρκετο καιρο πριν, γυρω στα 100 πρεπει να ειχαν πεσει σε Ελληνικα χερια, διαψευδοντας ετσι τις εκτιμησεις οτι «θα ειμαστε πιο πολλοι Ελληνες». Το Ελληνικο στοιχειο ηταν παρον στο βαθμο που ειναι σε ολα τα σοβαρα μεταλλικα γεγονοτα στο «Νησι».

Δυο ωρες στην ουρα περασαν σχετικα ευκολα και ευχαριστα χαρη στο κλασσικο πηγαδακι Ελληναρων, αλλα και στο αριστερο ποδι του Djodjevic. 7:30 η ωρα και ντου! Τρεχοντας σκασαμε μυτη μπροστα στη σκηνη, αλλα δεν βρηκαμε καγκελο. Δεν πειραζει. Χρειαστηκαν γυρω στα 7 δευτερολεπτα του ομωνυμου κομματιου των Iced Earth για να παραμεριστουν καποια ξωτικα (εκ των οποιων «δεσποινιδα» υψους 1.62, 80 κιλων, ντυμενη στα κοκκινα, η οποια και εφυγε «υποβρυχιως» και σκουζωντας) που ειχαν αραδιαστει στο καγκελο και να’μαστε ενα μπουλουκι μπροστα-μπροστα με 3 σημαιες κρεμασμενες. Ωραια ολα αυτα. Τα εχουμε γραψει και τοσες φορες που καταντουν γραφικα.

Αυτο που δεν εχουμε ξαναγραψει -γιατι απο ενα σημειο και μετα διαπιστωσαμε οτι επι Αγγλικου εδαφους δεν υπαρχει λογος να σχολιαζουμε το τελειο- ειναι η κακιστη ποιοτητα του ηχου. Πραγματικα, πρωτη φορα μας κοπηκαν τα ποδια στα πρωτα δευτερολεπτα. Με τα δυο πρωτα χτυπηματα του Richard Christy φανηκε η βρωμοδουλεια, ενω ο Barlow θυμιζε βουβο κινηματογραφο. Πιο αναλυτικα, τα drums μπροστα απο ολους και ολα στη μιξη. Επιπλεον, εμοιαζαν σαν να τα ακουγαμε χωρις να εχουν περασει απο τη κονσολα, οπου αφενως φιλτραρονται τα πρυμμα και αφετερου διογκωνονται τα μπασα. Οσοι παιζουν η εχουν ακουσει drums απευθειας και οχι απο μεγαφωνο καταλαβαινουν την χαωδη διαφορα. Οχι μονο ηταν πανω απ’ολα, ειχαν και αθλιο ηχο. Παραλληλα, ο Barlow αρχικα ουσιαστικα δεν ειχε καν ηχο, ενω τα riffs ακουγονταν μονο οταν τα επαιζαν ταυτοχρονα οι Schaffer-Tarnowski. Στα solos του Tarnowski, ο Schaffer, μονος του πλεον, ισα που ακουγοταν (για τα δεδομενα των Iced Earth) ενω ο πρωτος δεν ακουγοταν καθολου. Κατι νοτες πιαναμε επειδη ξεραμε τα κομματια και τα λογια, αλλα περα απο αυτο...το χαος.

Φαινονται απολυτα ολα τα παραπανω, αλλα οταν εχεις μεγαλες προσδοκιες, εισαι αυστηρος και εχεις και απαιτησεις. Τετοιο ηχο ουτε στα διαφορα support-ακια με τα οποια εχουμε γελασει κατα καιρους, δεν συνανταμε. Ευτυχως, η δραματικη κατασταση βελτιωθηκε αισθητα λιγα λεπτα μετα, χωρις βεβαια να πλησιασει ουτε στο ελαχιστο τον ηχο που ζησαμε στις ηχογραφησεις στο Ροδον και που ακουμε στο Alive in Athens.

Ως γνωστον, το setlist της συγκεκριμενης περιοδειας χωριζεται σε τρια μερη και περιλαμβανει δυο διαλειμματα. Αρχικα λοιπον, το σχημα εμφανιστηκε με 80’s image, με blue-jeans κλπ και εκτελεσε τα: Iced Earth, Pure Evil, Angel’s Holocaust, Path I Choose, Stormrider, Brainwashed και Travel In Stygian. Το κοινο προσαρμοστηκε στα δεδομενα του ηχου, και οσοι ξερανε τα κομματια, πραγματικα πρεπει να περασαν καλα. Γιατι απλουστατα, αν ξερεις τα λογια, ακους καλυτερα οτι ακουγεται απο τον Barlow. Εκτος και αν βεβαια εχεις τη ατυχια να βρισκεσαι κολλητα με Ελληναρα (κατοχο σημαιας) χαμηλου βαθμου νοημοσυνης και υψηλου αριθμου κιλων, ο οποιος τραγουδουσε στο 70% της συναυλιας και προκαλεσε ψυχικα, και οχι μονο, τραυματα στο αυτι του υπογραφοντος. Ευτυχως, οι διαφορες κραυγες του επιβλητικου frontman χτυπαγαν συχνοτητες που εφταναν τελικα στα αυτια μας. Απο το πρωτο αυτο set, ξεχωρισαν ως αρνητικες στιγμες τα “Iced Earth” (μετρια συνθεση γενικα, ηχος για τα μπαζα) και “Brainwashed” (μετριοτατη συνθεση και ανεξηγητη εμμονη του σχηματος σε αυτη). Στα υπολοιπα εγινε «της Ελλαδας» καθως ο σωστος μεταλλας και να προσαρμοζεται ξερει, και να περναει καλα. Πραγματικος χαμος απο headbanging πανω στο καγκελο (απλα πραγματα: pure evil + angel’s holocaust = δεν ξερω που να κρυφτω/να σταθω/να χτυπηθω/ποιος ειμαι, τι κανω, αααααααααρρρρρργγγγκκκκκ), ενω η σχεδον death metal εκτελεση του “Stormrider” με τον Schaffer να αναλαμβανει τα φωνητικα και να φτυνει του στιχους σαν κανονι ανεβασε τη θερμοκρασια κατακορυφα. Το “Travel In Stygian” ειναι ενα πραγματικο επος και οσοι δεν το εχουν εξερευνησει, χανουν. Το sing-along του κοσμου στις μελωδιες ηταν συγκλονιστικο. Σημειωστε οτι ο Christy επαιζε τα απιστευτα μερη των τυμπανων με εξαιρετικα χαλαρο υφακι και χρησιμοποιωντας δυο κασες, οχι διπλοπεταλλο.

Οι κουρτινες κλεινουν και ηδη φανταζομαστε τι θα γινει υστερα απο 5 λεπτα, οταν θα μπουν με “Dark Saga”. Μια ματια στη σκηνη οπου βρισκεται το χαρτι του setlist αποκαλυπτει οτι δεν υπαρχει πουθενα το κομματι. Πικρα! «Αισζντ Ερθ, Αισζντ Ερθ» οι κραυγες στα προτυπα της Ελληνικης προφορας που ακουγεται στο «δικο μας» live δινουν και παιρνουν και....”Burning Times”. Στη σκηνη εχουν μπει «πανω» με τα γνωστα αιγυπτιακα σκηνικα, ενω τα blue-jeans εχουν δωσει τη θεση τους σε δερματα και καρφακια. Το setlist ηταν το εξης: Burning Times, Vengeance Is Mine, Watching Over Me, The Hunter, Scarred, Slave To Dark, Question Of Heaven, 1776, I Died For You, Prophecy, Birth Of The Wicked, The Coming Curse. Χωρανε βεβαια καποια σχολια στις παραπανω επιλογες. Επι της ουσιας παντως, κολλησαν το κοινο στο τοιχο. Επαιξαν σερι στα δυο πρωτα και στο καπακι ζητησαν τη συμμετοχη του στη καταθεση ψυχης που ακουει στο ονομα “Watching Over Me”. Σε συνθηκες live που βασικο ρολο παιζει το κοινο, αλλα και τα backing vocals του Schaffer, η κατασταση αγγιζει τα ορια της παρανοιας. Ειναι εντυπωσιακη η δυναμη που ασκει στο κοινο η απιστευτη μελωδια του κομματιου. Προκειται για αντιστοιχη περιπτωση με το “Believe” των Sa…(οποιος δεν ξερει ποιων να φυγει τωρα απο το site). Δεν περιγραφεται με λογια.

Αφου «ανεβηκαμε» λογω του παραπανω κομματιου, στη συνεχεια κατεβηκαμε σε ρυθμους “descending from Heaven”. “The Hunter” λοιπον και η παρουσια του James McDonough στο μπασο εγινε πιο αισθητη. Το ιδιο και στο “I Died For You”, το οποιο ο υπογραφων ποτε δε συμπαθησε παντως. Επαιζε γενικα με την ταστιερα ο ανθρωπος, χαμπαρι δεν επαιρνε ο κοσμος. Ηχοληπτης για σφαλιαρες. Το King’s Cross Scala χαλαρα αναδειχθηκε ως venue καταλληλο για Σφακιανακη και κατω (βλ.Μπουγα κλπ). Και το χειροτερο ηταν οτι και η μπαντα δεν πολυκαταλαβαινε, η δεν μπορουσε να κανει τιποτα και το επαιζε «ειμαστε ψυχραιμοι». Τα νοηματα εκ μερους μας δεν επιασαν τοπο. Τοπο επιασε η τριλογια απο το Dark Saga η οποια συγκαταλαγεται στις κορυφαιες στιγμες της βραδιας, με αποκορυφωμα φυσικα, τη συμμετοχη του κοινου στο “Question of Heaven”. Τεραστιο κομματι. Μουσικη σε ολο της το μεγαλειο. Εκφραση, πανω απ’ολα. “1776” για να ακουσουμε οσο μπορουμε και τον Larry Tarnowski, ο οποιος εχει βελτιωσει κατακορυφα την εικονα του σχηματος σε οτι αφορα τα lead guitar μερη. Ο τυπος παιζει καλα και αυτοσχεδιαζει ακομη καλυτερα, οπως φαινεται και στο Alive In Athens. Ξανα στη σκηνη ο Barlow, δινει το εναυσμα για τη τριλογια του Something Wicked This Way Comes. Καλυτερο κομματι απο τα τρια ειναι το Prophecy, και στα χαρτια και στο δισκο και ζωντανα, παρολο που τα αλλα δυο ειναι πιο αμεσα και τραβανε περισσοτερο τη προσοχη. Στα κιθαριστικα μερη εγινε οτι φανταζεστε οτι εγινε, και το μεσαιο (και καλυτερο) set των Iced Earth εκλεισε με τροπο, ας τον πουμε,χμ χμ...εκρηκτικο.

Οταν ξανανοιξαν οι κουρτινες, ειχαν υψωθει απεικονησεις των θεματων του Horror Show, ενω το συγκροτημα ηταν ντυμενο πραγματικα επιβλητικα, με τις καπες-καμπαρντινες του Schaffer να του δινουν φοβερο κυρος (σημειωτεον οτι ακομα υποφερει απο αυχενικους πονους και αναρρωνει απο εγχειρηση, και ετσι επιδωθηκε σε χλυαρο μονο headbanging). Ο κυριος Barlow με το «μοβιζον» γιλλεκακι του ξενισε, αλλα ενταχθηκε στο concept. To ιδιο και οι ιστοι αραχνης πανω στο drum kit. To “Wolf” παντως ειναι ενα κακο κομματι, με μοναδικο highlight τη φυσιογνωμια του Christy και το χαρακτηριστικο smooth headbanging του οταν χτυπαγε τις δικασες σε φρενηρεις ρυθμους (που πλησιαζαν το drum machine της studio εκδοχης). Συνολικα ακουστηκαν τα: Wolf, Damien, Jeckyll&Hyde, Frankenstein, Transylvania, Jack και Dracula.

Το “Damien” εχει πολυ ωραια ρυθμικα κομματια, στα οποια το κοινο «αναμαλλιαζοταν» συγχρονισμενο και η ατμοσφαιρα του αποδωθηκε με αρκετα πιστικο τροπο. Αρκετη ενεργεια απο το “Jeckyll&Hyde”, ενω η ποικιλομορφια του “Frankenstein” μας αποζημιωσε. H διασκευη στο “Transylvania” ηταν στουντιακης ποιοτητας εκτελεστικα, αλλα το “Jack” καπως μας κουρασε. Πανικος, ξυλο, βρισιες και γελιο επικρατουσε οταν κοκκινοτριχης Αγγλος επελεξε να κανει 3 φορες crowd-surfing και εσκασε ισαριθμες φορες με τα μουτρα στο κενο αναμεσα στο καγκελο και τη σκηνη. Τελος με το δημοφιλες “Dracula” στο οποιο το κοινο τα εδωσε ολα καθως ηξερε οτι τελειωνε το set. Η ουσια ειναι οτι αφησαν εξω το μεγαλειωδες “Phantom of the Opera Ghost” (γιατι δεν εχουν γινει ακομα Queensryche βλ. Sweet Sister Mary) και το υπολοιπο Horror Show φανταζει και ειναι φτωχο σε καθε συγκριση με τα προηγουμενα κομματια. Καλη ιδεα το ολο concept, καλο το image, καλοι οι στιχοι, καλες εκτελεσεις, μετριες ομως οι συνθεσεις.

Φυσικα υπηρξε και encore, το οποιο ηταν ενα τον αριθμο. “Stand Alone” λοιπον, πανζουρλισμος πραγματικα, αλλα περιμεναμε κατι καλυτερο σε επιλογη κομματιου, η εστω 1-2 ακομα. Γενικοτερα, τα ατομα επαιξαν καθαρα 150 λεπτα και μας κρατησαν στο Scala 3μησι ωρες, οποτε τα παραπονα καταντουν να ειναι μαλλον γκρινια. Αλλα 1-2 κλασσικα κομματακια ακομα ρε γαμ...Ειναι οι μεγαλες προσδοκιες που ειχαμε. Το σχημα εχει ενα σωρο φοβερα κομματια. Κανει ομως λαθος επιλογες. Απαρτιζεται απο «παιχτες» στα οργανα τους. Και ομως θαβονται μονοι τους απο τον ηχο. Διαθετει ξεχωριστο τραγουδιστη. Ομως η διαφορα δεν γινεται αισθητη, εξ’αιτιας ποιας; Της μιξης! Ναι της μιξης. Ειναι γελοιο το θεμα.

Το κειμενο θα περιμενατε να τελειωνε με φραση του τυπου «φυγαμε με αναμεικτα συναισθηματα» κλπ. Δεν ειναι ετσι τα πραγματα ομως. Η αληθεια ειναι οτι φυγαμε με ενα χαμογελο πισω απο τα αυτια. 150 λεπτα εκστασης σε αποσταση 1 μετρου απο το σχημα, με κομματια-υμνους και κοινο «συγγενεις και φιλους» Ελληναρες ειναι μαλλον αρκετα. Οποιος ειχε λιωσει το Alive In Athens τις ημερες πριν το show, ενιωσε το «ξενερωμα» (αρχικα τουλαχιστον) που ενιωσε ο υπογραφων. Παρ’ολα αυτα, ξεροντας τα τραγουδια, συνειδητοποιησε τη κατασταση και εδωσε το καλυτερο του εαυτο. Οτι εκανε και η μπαντα εκτελεστικα, δηλαδη. Και φυγαμε ετσι ολοι ευχαριστημενοι (και μερικοι με guitar pick και σπασμενο drum stick). Και προβληματισμενοι για το ποτε επιτελους θα βρεθει στη θεση που του αξιζει αυτο το συγκροτημα. Ελπιδα ολων, να προδωθηκαν oι Iced Earth απο το Scala, και οχι να προδωσαν οι ιδιοι το κοινο τους. Γιατι το κοινο τους δεν τους προδιδει ποτε και το αποδεικνυει...Fight on – Grab on…