Οι Αυστραλοί Austere στέκονταν ανάμεσα στα πλέον εδραιωμένα depressive black metal σχήματα μιας εποχής που το εν λόγω παρακλάδι βρισκόταν σε σχετική άνθηση, με ποικίλα groups να κάνουν την εμφάνισή τους, συχνά αντιγράφοντας το ένα το άλλο. Ως εκ τούτου, το φάσμα υπέπεσε από ένα σημείο και έπειτα σε παρακμή, μερικά ήταν τα συγκροτήματα που εξαφανίστηκαν, ενώ σημαντική ήταν η μερίδα των μουσικών που συνέχισε το δρόμο της με ένα πιο μικρό, αλλά πιστά συγκεντρωμένο ακροατήριο να ακολουθεί τα βήματά της σε κάθε νέο σταθμό. Οι Autumn's Dawn αποτελούν ένα από τα τέκνα, ή παρακλάδια, αν προτιμάτε, των ηγετών Austere, πρόσφατο σχετικά αποτέλεσμα των εσωτερικών τους αναζητήσεων, καθώς κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP και full-length τη χρονιά που μας πέρασε από τη Γερμανική Eisenwald Tonschmiede. Τα μέλη είναι δύο και αυτή τη φορά, όπως στη περίπτωση των Austere, με τη συμμετοχή του Matthew Bell των επίσης Αυστραλών Bane of Isildur να συμπληρώνει το έργο του "πολύ" Tim Yatras.

Το ύφος των Autumn's Dawn, βέβαια, είναι διαφορετικό. Διατηρούν το black metal υπόβαθρο σε βαθμό αρκετό να χαρακτηριστούν μια metal μπάντα, αλλα οι depressive/post πινελιές έχουν εμποτιστεί αρκετά από μια alt-rock διάθεση, κυρίως στο θέμα των καθαρών φωνητικών. Δε γίνεται να μη λατρέψεις το κιθαριστικό solo του "Grace of the Grave", ούτε να μην ανατριχιάσεις από τα χαρακτηριστικά black metal φωνητικά τους, αλλά όταν μπαίνουν τα -κολλεγιακά, σχεδόν- καθαρά μέρη, νοιώθεις σχεδόν να αποξενώνεσαι. Προσπάθησα πολλές φορές να θυμηθώ τι φέρνουν περισσότερο κατά νου και ίσως να κατέληξα σε μια πιο εφηβική εκδοχή των Σουηδών Madrigal (ευκαιρία να θυμηθούμε το I Die, You Soar), μόνο που οι Madrigal είχαν υπέροχα φωνητικά, ενώ οι Autumn's Dawn απαιτούν λίγο χρόνο να τα συνηθίσεις. Παρόλα αυτά, αυτό είναι και το μοναδικό ψεγάδι του album. Η μουσική είναι κατά τα άλλα άριστη, το σύνολο δεν περιέχει ούτε μια στιγμή filler, ενώ τα 39 λεπτά κυλούν νεράκι, διατηρώντας τη διάρκεια του σε επίπεδα τουλάχιστον ιδανικά.

Ομολογουμένως, φαντάζει παράταιρο κατά πόσο ένα συγκρότημα δύναται να παρεμβάλει επιτυχημένα ραδιοφωνικές rock επιρροές σε depressive black φόρμες, σε σημείο που η πρώτη εντύπωση που αφήνει το Gone των Autumn's Dawn να είναι μάλλον στρυφνή σε γεύση. Οι περαιτέρω ακροάσεις, ωστόσο, εξομαλύνουν τις όποιες διαφορές στο βαθμό που είναι δυνατό, τη στιγμή που οι παραπομπές σε απώλεια και θλίψη τονίζουν κάτι παραπάνω από το προφανές. Χίλιες φορές προτιμότερη η depressive rock ανησυχία των Autumn's Dawn, παρά τα μελιστάλαχτα σιρόπια των τελευταίων τριών δίσκων των Anathema που δεν προσφέρουν τίποτα, παρά ύπνο βαθύ και αδιάφορο. Οι Autumn's Dawn τουλάχιστον έχουν τα φόντα να προβάλλουν τη μελαγχολία τους υπό μια υποβλητική σχεδόν ατμόσφαιρα, μπολιάζοντας το υποτονικό τους blackened rock με τρόπο που να διατηρούν το ιδίωμα ενδιαφέρον. Οι Amesoeurs, Lantlos, Heretoir, ή ακόμη και οι Soror Dolorosa είναι οι μουσικές στις οποίες βρίσκεται η απάντηση στο ατμοσφαιρικό ιδίωμα σήμερα. Έστω κι αν τα μέτρα και σταθμά έχουν αλλάξει, ελέω διαφορετικών εποχών και βιωμάτων.

{youtube}IJSwWTm7MyI{/youtube}