Αδυσώπητο Groove (check).

Crunch κιθάρες με φοβερό ήχο (check).

Μάγκικη φωνή που σου κλείνει το ηχητικό της μάτι (check).

Δεν άρχισες να διαβάζεις αυτή την κριτική για να δεις αν οι AC/DC έβγαλαν επιτέλους τον prog εαυτό τους. Ούτε αν το γύρισαν στις επτάχορδες κιθάρες και τα χαμηλοκουρδισμένα riff. Η μπάντα έπαιζε, παίζει και θα παίζει ένα πράγμα. Καυτό, βρώμικο, πονηρό και ανελέητα groovy rock and roll.

Ούτε και στον δέκατο έκτο δίσκο τους δεν ξεστρατίζουν από το δρόμο που χάραξαν τόσα χρόνια. Αν και είναι μικροκαμωμένος (μόλις 35 λεπτά), και ο πρώτος τους χωρίς τον Malcolm Young, χωράει τόση κ@@@α όση όλες οι υπόλοιπες φετινές κυκλοφορίες.

Κομματάρες όπως το ομώνυμο, το "Rock the House" και το "Baptism by Fire" σε βαράνε κατακούτελα από το πρώτο χτύπημα στο ταμπούρο. Βάλε το "Dogs of War" ή το “Play Ball” όταν οδηγάς και έχεις κάνει αυτόματα το τιμόνι τύμπανα και τα πεντάλ “μπότες”. Η “πιο Hendrix πεθαίνεις” κιθάρα στο ήδη κλασσικό  "Sweet Candy" μπορεί να κουνήσει και ανάπηρο.

Ο καλύτερος δίσκος τους εδώ και δεκαετίες!

Γιώργος Ξενικουδάκης

Βαθμός: 8

Μια απ τα ίδια… Αυτό όμως είναι καλό ή κακό;

Οι AC/DC, όπως άλλωστε και οι Motorhead, έχουν μια γνωστή ιδιαιτερότητα. Κανείς δεν απαιτεί από αυτούς να προοδεύσουν, να εξελιχθούν, να προσφέρουν κάτι το καινούριο στη μουσική. Αντίθετα είμαστε όλοι πολλοί χαρούμενοι όταν είναι ο εαυτός του και συνθέτουν αγνό, βρώμικο και διασκεδαστικό rock ‘n’ roll. Και ακριβώς αυτό είναι και το “RockorBurst”.

Μόλις 34 λεπτά μεν, αρκούντως χορταστικό δε, ενώ ο Angus με τα σολίδια φροντίζει ώστε να απογειώνονται ακόμα και οι πιο μέτριες στιγμές του. Διότι το “Rock or Burst” περιέχει δυστυχώς και τέτοιες, όπως τα “Dogs of War”, “Hard Times” ή το “Got Some Rock & Roll Thunder”. Και σε αυτές ακριβώς τις στιγμές είναι που αντιλαμβανόμαστε τον τεράστιο, παρότι αφανή, ρόλο που έπαιζε ο Malcolm Young για το συγκρότημα και μεταφράζεται σε ένα  απροσδιόριστο κενό, σε αυτό το «κάτι» που λείπει από πολλές από τις συνθέσεις και τις κάνει να ακούγονται σαν μισοτελειωμένες.

Το “Rock or Burst” όμως, όπως είπα, είναι αρκούντως διασκεδαστικό σαν συνολικό αποτέλεσμα. Τα “Rock or Burst” και “Play Ball” είναι τα δυο χιτάκια-σήματα κατατεθέν των AC/DC, ενώ το boogie “Rock the House”, το “Rock the Blues”, όπως και το “Sweet Candy” είναι από τα «υπόγεια» εκείνα τραγούδια που πάντα υπάρχουν στους δίσκους των AC/DC που ναι μεν είναι «μια από τα ίδια», είναι όμως και ο λόγος που λατρεύουμε τους Αυστραλούς.

Εν τέλει, πιστεύω πως η απώλεια του Malcolm Young, όπως ίσως και του Phil Rudd που συνεχίζει να μπαινοβγαίνει στα τμήματα και τα δικαστήρια, αποδεικνύεται καθοριστική για τους AC/DC. Το “Rock or Burst”, ενώ είναι σίγουρα συμπαθητικό έχει χτυπητές αδυναμίες σε σχέση με τους προκατόχους του, το “Black Ice” και το “Stiff Upper Lip”. Λίγο η μικρή διάρκεια του συνολικά, όπως και του κάθε τραγουδιού ξεχωριστά, λίγο το πολύ πρόχειρο εξώφυλλο, δίνουν μια εικόνα ενός κουρασμένου πλέον συγκροτήματος.

Λογικά θα είναι το κύκνειο άσμα τους!

Πάνος Παπαπανάγου

Βαθμός: 6

{youtube}_NdHySPJr8I{/youtube}