Πάντα πίστευα ότι το καλοκαίρι μέσα στην κάψα του και τη θερμοπληκτική απελπισία που μοιράζει απλόχερα είναι η ιδανική εποχή για να έρθει ο σκατόψυχος metal ακροατής σε επαφή με την άβυσσο του απελπισμένου death-doom.

Όπως γυρνοβολάς μέσα στην πόλη-καμίνι με τα ακουστικά στα αυτιά να σου δημιουργούν μια εικονική διέξοδο αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι την “πετριά” που έφαγε ο Gregor Mackintosh όταν πέθανε ο πατέρας του το 2009 και αποφάσισε να ξαναθυμηθεί τα νιάτα του, να παρατήσει τους γκοθέους (sic) στο κατεστραμμένο από τα κλάματα make-up τους, να πάρει παρέα και τον άλλο θεοσκότεινο κιθαρίστα κύριο Hamish  Glencross και να δώσει στην ανθρωπότητα γνήσιο ερεβώδες death-doom όπως πρέπει.

Μάλιστα κύριοι, όσοι από σας γουστάρατε τρελά τα πρώτα δύο άλμπουμ των Paradise Lost στο "Splinters" θα βρείτε ότι ζητάτε. Βάλε και μπόλικη δόση από παλιούς Morbid Angel και Entombed και δένει το δύσγευστο γλυκό.  Τραγούδια όπως τα “Instinct Slaughter” και “Odious Bliss” θα σας δώσουν τα μυαλά στα χέρια. Τα “Bereft” και “Aghast” βρωμάνε Lost Paradise, ενώ τα “Savages Arise” και “The Wolves of Sin” θα μπορούσαν να βρίσκονται στο “To Megatherion” (τι θα πει ποιανών;).

Η παραγωγή του δίσκου είναι ογκώδης αλλά και “στεγνή” ενισχύοντας τον death χαρακτήρα του, ενώ η απόδοση των μουσικών είναι σε υψηλότατα επίπεδα, με προεξέχοντες τον Mackintosh με τα υποχθόνια γρυλίσματα του  και τον  Adrian Erlandsson (The Haunted, At the Gates, Brujeria) που “κεντάει” στα τύμπανα.

Μόλις τελειώσεις την ανάγνωση αυτού του άρθρου πήγαινε και αγόρασε αυτόν τον δίσκο των Vallenfyre, αλλιώς ο Μεγάλος Παλαιός θα φάει την ψυχή σου.