Είναι τέτοιο το ειδικό βάρος των Mayhem, που κάθε καινούργιος τους δίσκος αυτομάτως θεωρείται από τους πιο πολυαναμενόμενους της εκάστοτε χρονιάς. Φυσικά το “Esoteric Warfare” δε θα μπορούσε να αποτελεί την εξαίρεση. Τα εφτά χρόνια επίσης που πέρασαν από την κυκλοφορία του πολύ καλού “Ordo Ad Chao”, ξέχωρα το ότι μοιάζουν με αιώνα, είναι αρκετά έτσι ώστε να γιγαντώσουν την προσμονή μας. Πολλά ήταν και τα ερωτηματικά για το πώς θα ηχεί το νέο “ανοσιούργημα” των Νορβηγών, μιας και είναι ο πρώτος δίσκος των Mayhem που καλείται ο Teloch (κύρια ασχολία του οι Nidingr, αλλά έχει κολλήσει ένσημα και αλλού, με σημαντικότερους σταθμούς τους 1349 και Gorgoroth) να καλύψει το μεγάλο κενό που άφησε η αποχώρηση του Blasphemer, τόσο στη θέση του κιθαρίστα όσο και σε αυτή του συνθέτη.

Έχετε λοιπόν ακούσει που λένε πως η ιστορία καμιά φορά επαναλαμβάνεται; Εεε, ισχύει! Όπως ο Blasphemer σεβάστηκε την κληρονομιά του Euronymous όταν κλήθηκε να συνθέσει το "Wolf's Lair Abyss", έτσι και τώρα με τον Teloch, λίγο πολύ συμβαίνει το ίδιο. Με σεβασμό και ευλάβεια στην παρακαταθήκη που άφησε στον ήχο των Mayhem ο Blasphemer, ο Teloch συνθέτει τα καινούργια κομμάτια, που ενώ κουβαλάνε το DNA του "Ordo Ad Chao", φέρουν ταυτόχρονα το προσωπικό στίγμα του δημιουργού τους. Όσοι έχουν ασχοληθεί με τους Nidingr θα είναι εξοικειωμένοι με τα Voivod-ικά τους αρπίσματα και τα δυσαρμονικά τους περάσματα. Αυτό το στοιχείο είναι αρκετά έντονο καθ’ όλη τη διάρκεια του “Esoteric Warfare”, τόσο που το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, είναι ο ομώνυμος δίσκος των Thorns (άκου το “Watcher” και θα καταλάβεις…). Οι κρύες και άβολες πολλές φορές ατμόσφαιρες είναι παρούσες, η γνωστή κλεισούρα των Mayhem επίσης, ενώ δεν λείπουν και οι διάφοροι avant-garde πειραματισμοί, παρά την πιο προσιτή στον ακροατή, φύση του υλικού. Η ποικιλία των φωνητικών του Attila, όπως ήταν αναμενόμενο, είναι ένα από τα βασικά συστατικά επιτυχίας του album, και μάλιστα εκείνο που συμβάλει τα μάλα στη δημιουργία παγερής ατμόσφαιρας και δίνει πολλές φορές ιεροτελεστικό ύφος στο τελικό αποτέλεσμα. Το drumming του Hellhammer κόβει ξανά ανάσες, ενώ το μπάσο του Necrobutcher ακούγεται… «καμπάνα»,  χάρη στην παραγωγή, η οποία είναι καθαρότερη και κατά πολύ καλύτερη από αυτή του "Ordo Ad Chao".

Και κάπου εδώ έρχονται οι ενστάσεις. Ο έντονος Thorn-ίζων χαρακτήρας της πλειοψηφίας του υλικού, δεν μου κάθεται και πολύ καλά. Πολλές φορές λόγω της συνεχούς παρουσίας του μέσα στη δομή των κομματιών, αδικεί το αποτέλεσμα, κάνοντάς το ίσως προβλέψιμο ως ένα βαθμό, από ένα σημείο και μετά. Επίσης, τα breaks που χρησιμοποιούν κάποιες φορές, θέλοντας να δώσουν περισσότερη έμφαση στις ατμόσφαιρες ή στο ιεροτελεστικό της υπόθεσης, αφαιρούν από τη δυναμική κάποιων κομματιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Psywar” με την φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ή απόκοσμη μελωδία που έχει μετά το μέσον του, που δυστυχώς κόβεται στη μέση από ένα τέτοιο break. Ή το “Pandaemon” που μετράει περισσότερα από δέκα breaks σε σκάρτα τρία λεπτά διάρκειας…

Εν κατακλείδι, οι Mayhem έχουν ακόμα πράγματα να πουν εν έτει 2014, παρά την αλλαγή στη νευραλγική θέση του βασικού συνθέτη. Το “Esoteric Warfare” αναμφισβήτητα είναι ένας αξιολογότατος δίσκος και σίγουρα αξίζει να φέρει το βαρύ όνομα της μπάντας. Ίσως λόγω της εφταετίας που μεσολάβησε για την κυκλοφορία του, προσωπικά να περίμενα κάτι παραπάνω, αλλά δεν παραβλέπω και το γεγονός πως ο Teloch είχε… τρία-τέσσερα νούμερα μεγαλύτερο παπούτσι με το οποίο έπρεπε να περπατήσει και τελικά τα κατάφερε...