Το να βρίσκεσαι συνεχώς στο προσκήνιο είναι συνήθως δίκοπο μαχαίρι. Μπορείς να αποκτήσεις μεγάλη φήμη, να αναφέρεται το όνομά σου παντού και να σε γνωρίζουν όλοι, αλλά παράλληλα κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς και ‘’μαϊντανός’’. Στην περίπτωση των HELLOWEEN, η επιλεγμένη χρονικά, σταθερή και μελετημένη εμφάνιση στα κατά καιρούς μουσικά δρώμενα, δεν μπορούμε να πούμε ότι λειτουργεί αρνητικά. Έχουν καταφέρει να ακούγεται αρκετά το όνομά τους όταν δισκογραφούν και βρίσκονται σε περιοδείες, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούν σιωπηρά, όντες σχεδόν αφανείς, όταν κάνουν το δικό τους μουσικό διάλλειμα, μην παραλείποντας βέβαια να τροφοδοτούν φήμες για επανενώσεις και έριδες, σε τακτά χρονικά διαστήματα. It’s just business όμως και σε αυτά τα πλαίσια, η κυκλοφορία του ‘’Straight Out Of Hell’’ κρινόταν επιτακτική.

Οι εποχές του λεγόμενου ‘’happy metal’’ έχουν περάσει εδώ και πολλά χρόνια για τους Γερμανούς, που έχουν επιλέξει έναν πιο πολιτικά στοχευόμενο και κριτικό ρόλο, ειδικά στις τελευταίες τους κυκλοφορίες. Το ‘’Straight Out Of Hell’’ έχει πολλά στοιχεία που συναντήσαμε από τους κυρίους Weikath και Grosskopf και στα ‘’7 Sinners’’ και ‘’Gambling With The Devil’’. Είναι ακόμα ένας δίσκος με προσεγμένες συνθέσεις, που όμως δύσκολα θα ξεχωρίσουν μέσα από την μεγάλη δισκογραφία τους. Τα ‘’Burning Sun’’ και ‘’Nabatea’’, που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας αυτής, έδωσαν υποσχέσεις για αρκετά μεγάλα πράγματα, υποσχέσεις που τελικά τηρήθηκαν εν μέρει. Και αυτό γιατί το album έχει αρκετά fillers. Διαθέτει όμως και κομμάτια, σαν τα ‘’World Of War’’ και το ομώνυμο ‘’Straight Out Of Hell’’, που σιγουρεύεσαι ότι οι τύποι το έχουν ακόμα. Σε ορισμένα σημεία παρατηρείται σωρεία οργής σε riffs, όμως τα solo στις περισσότερες περιπτώσεις αποτελούν αδύναμο σημείο του δίσκου. Πολλά διάσπαρτα πλήκτρα και πάλι, με αποκορύφωμα το, λέγε με ‘’If I Could Fly No. 2’’, ‘’Waiting For The Thunder’’. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και στο bonus track της ειδικής έκδοσης του album, το ‘’Another Shot Of Life’’, το οποίο προσωπικά θεωρώ ένα από τα καλύτερα που έχουν παράγει τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι ότι οι HELLOWEEN δεν κυκλοφόρησαν έναν αμιγώς power metal δίσκο, αλλά έναν δίσκο βασισμένο στο power metal, με πολλά όμως hard rock στοιχεία. Και εδώ είναι που φαίνεται ότι έχει βάλει αρκετά το χεράκι του και ο Deris, θέλοντας ίσως να θυμηθεί στιγμές από την παρουσία του στους PINK CREAM 69.

Γενικά το πρόσημο του δίσκου δεν είναι σε καμία περίπτωση αρνητικό. Έχει στοιχεία που έχουμε συναντήσει κατά κόρον σε παλαιότερες κυκλοφορίες, έχει στιγμές που σε εκπλήσσουν, έχει και κακά σημεία, καθώς και δευτερόλεπτα που ορκίζεσαι ότι έχουν αντιγράψει άλλους ή ακόμα και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αυτό που συνειδητοποίησα όσο καιρό το άκουγα, είναι ότι πρόκειται για ένα album που θέλει καιρό να ωριμάσει μέσα σου, είναι όμως πολύ εύκολο να το παρατήσεις στο βάθος της δισκοθήκης σου μετά την πρώτη ακρόαση. Άπαξ και περαστεί αυτός ο σκόπελος, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το εκτιμάς ολοένα και περισσότερο. Σαφώς οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί, που γουστάρουν οτιδήποτε έχει μία κολοκύθα ανάμεσα στις λέξεις ‘’HELL’’ και ‘’WEEN’’, θα το λατρέψουν σχεδόν αμέσως. Τους βλέπω ήδη να φαντάζονται τις γκριμάτσες του Weikath στο solo του ‘’Burning Sun’’!