Υπήρχε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, ένα female fronted metal group ονόματι AMARAN. Δεν έκαναν όνομα, παρότι η μουσική τους ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, με κιθάρες που προσέγγιζαν τον Σουηδικό death metal ήχο και γυναικεία φωνητικά με ιδιάζουσα χροιά. Δυστυχώς  η έλλειψη σωστής καθοδήγησης στο να στήσουν έναν “μπομπάτο”, overproduced ήχο που να αναδεικνύει τα θετικά τους στοιχεία, τους στέρησε την δυνατότητα να αναγνωριστούν. Να θυμηθούμε ότι μια αντίστοιχη εξέλιξη είχαν και οι θρυλικοί AFTER FOREVER. Όλα τα προηγούμενα ισχύουν κατά γράμμα για τους Έλληνες THE RAIN I BLEED και το πρώτο album τους, “Narcissist”.

Το κιθαριστικό σύγχρονο metal τους, με γυναικεία φωνητικά από την εντυπωσιακή Μίνα Γιαννοπούλου διαθέτει καλά riffs και έξυπνες μελωδίες, αλλά απέχει πολύ απ' το να συγκροτήσει ένα άρτιο προϊόν, αντάξιο των υπόλοιπων, κορυφαίων κυκλοφοριών. Η ποιότητα της παραγωγής του album μου θυμίζει μια άλλη δεκαετία που όλα ήταν πιο ακατέργαστα. Ακόμα και η φωνή της Μίνας ενώ διαθέτει εύρος και κρύσταλλο, δεν αναδεικνύεται εκτός ελαχίστων περιπτώσεων (βλ. “Lullaby”), θάβοντας το συνολικό αποτέλεσμα. Αυτό το καίριο λάθος τους στερεί το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των συγκροτημάτων του χώρου αυτού. Το “ηχητικό” ψάρωμα του ακροατή. Εάν το group έπαιζε thrash ή κλασικό heavy metal, η ίδια επιλογή θα αποτελούσε, πιθανώς, μια σωστή κίνηση.

Το γεγονός ότι το “Narcissist” είναι ντεμπούτο θα μπορούσε να αποτελέσει από μόνο του μια δικαιολογία. Αλλά η ζούγκλα του σύγχρονου heavy metal γαλαξία δεν έχει χώρο για “γατάκια”. Το μέλλον θα καθοριστεί στην αμέσως επόμενη κυκλοφορία τους και ελπίζω να διαψευσθώ.