Όσο θυμάμαι εκείνες τις ταινίες του “Εξολοθρευτή”, στα νεανικά μου χρόνια, τόσο πιο πολύ μπαίνω στο κλίμα του “Iconoclast”. Θυμάστε εκείνη την σκηνή στο πρώτο μέρος της τετραλογίας, που ο “Εξολοθρευτής” πάει να πιάσει την Sharah Connor και η τύπισσα τον κλείνει μέσα στην πρέσα και τον κάνει παλιοσίδερα...ε...το θυμάστε;;;
Κάπως έτσι θα νιώσετε ακούγοντας το νέο album των SYMPHONY X. Ένα ακόμα αριστούργημα από ένα group που ποτέ δεν έκανε blockbuster και συνεχίζει με την ίδια μαγκιά και συνέπεια να παράγει metal ποιοτικό και συνάμα παραδοσιακό. Μεταλλικός σκελετός, με riffs που πυροδοτούν αιφνίδιους παροξυσμούς και διάσπαρτες μελωδίες για τις απαραίτητες ανάσες.
Το “Iconoclast” είναι το λιγότερο προοδευτικό album τους, αλλά ταυτόχρονα το πιο σκληρό. Όχι τόσο σκοτεινό και ατμοσφαιρικό όσο το “Paradise Lost”, αλλά τραχύ, άμεσο, το λιγότερο που μπορώ να πω, καταπληκτικό. Το group δείχνει περίτρανα σε όλους τους metal fans ότι δεν είναι τμήμα της αυνανο-οργανοπαικτικής νομενκλατούρας (βλέπε DREAM THEATER) ή της pop μετεξέλιξης των ήχων που παράγει το ανθρώπινο σώμα κάπου στα χαμηλά (βλέπε QUEENSRYCHE).
