Μόδες έρχονται και παρέρχονται στο χώρο του metal συνεχώς, τα διάφορα trends κάνουν την εμφάνιση τους και εξαφανίζονται, ανάλογα με τις απαιτήσεις των εταιριών. Έτσι κατά καιρούς εμφανίζονται groups - κομήτες του ενός album τα οποία μετά ολισθαίνουν στη λήθη οπαδών και μουσικής βιομηχανίας. Σε αντίθεση με αυτά σταθερή αξία εδώ και περίπου 25 χρόνια αποτελούν οι υπέρτατοι SLAYER. Το μεγαλύτερο, νυν και αεί, thrash συγκρότημα και ένα από τα μεγαλύτερα του metal γενικότερα κυκλοφορεί αισίως και προς ικανοποίηση πολλών το ενδέκατο studio album τους (...αν συνυπολογίσουμε και το album με τις διασκευές “Undisputed attitude”).
Κάθε φορά που νέος δίσκος των SLAYER κάνει την εμφάνισή του στην αγορά, το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί σημείο αναφοράς για όλη τη σκηνή. Και ήταν η διαρροή πριν από λίγους μήνες του “Psychopathy Red” στο διαδίκτυο που έκανε την αναμονή για το “World Painted Blood” ακόμα μεγαλύτερη.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ομώνυμο κομμάτι, μια σύνθεση του Hanneman, το οποίο σε εισάγει απευθείας στο ακραίο και κτηνώδη κόσμο των SLAYER. Αξιοσημείωτα είναι τα φωνητικά του Araya περίπου στη μέση του κομματιού, διότι τόσο «ειρωνικός» ο Araya είχε να ακουστεί από την εποχή του “Seasons in the Abyss”. Τα “Unit 731” και “Snuff” που ακολουθούν ανεβάζουν τις ταχύτητες στα γνωστά και αγαπητά SLAYER-ικά επίπεδα. Ενδεχομένως το δεύτερο και να αποτελεί ένα από τα πιο ακραία στιχουργικά κομμάτια τους. Το “Beauty Through Order” ξεκινάει με ένα χαρακτηριστικό παρανοϊκό, διεστραμμένο riff πάνω στο οποίο ο Araya τραγουδάει ακόμα και μελωδικά!!! Βέβαια η μελωδία είναι στα μέτρα του group και το κομμάτι ολοκληρώνεται με μια έκρηξη ταχύτητας.
Τα δύο επόμενα (“Hate Worldwide” και “Public Display of Dismemberment”) αποτελούν συνθετική συνεισφορά του King και φυσικά είναι τα δυο πιο γρήγορα του album. Ειδικά στο δεύτερο ο Lombardo δίνει ρέστα παίζοντας ακόμα και blast beats στο background και αν έπρεπε με το πιστόλι στον κρόταφο να επιλέξω το καλύτερο κομμάτι του “World Painted Blood” η επιλογή μου θα ήταν το συγκεκριμένο.
Τα “Human Strain” και “Americon” που έπονται θα τολμούσα να πω ότι στέκονται ένα σκαλί πιο κάτω από τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου. H ακρόαση του “Psychopathy Red” στην επίσημη μορφή του, επιβεβαιώνει την αίσθηση μου ότι θα αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια, που δεν θα λείπει από τα μελλοντικά set lists των συναυλιών τους. Το “Playing With Dolls” μπορεί σε κάποιους να φανεί αρκετά απλοϊκό, αλλά το θεωρώ αρρωστημένα όμορφο. Και αυτό διεκδικεί βραβείο στιχουργικής ακρότητας, καθώς αφηγείται μια ιστορία για ένα από τα αγαπημένα στιχουργικά θέματα των SLAYER, τους maniac killers. Τέλος το “Not of This God”, ένα γρήγορο και πάλι κομμάτι, με αντιθρησκευτικούς στίχους (...το αγαπημένο θέμα του King) κλείνει το δίσκο θριαμβευτικά και εμφατικά.
Είναι δεδομένο ότι οι οπαδοί των SLAYER δεν περιμένουν να διαβάσουν καμία κριτική και ήδη έχουν προμηθευτεί την κόπια τους και την έχουν λιώσει στο CD-players τους. Αυτό που επίσης είναι δεδομένο είναι ότι οι SLAYER ακόμα και στα δεύτερα –άντα τους δεν έχουν χάσει ίχνος από την επιθετικότητα, το θυμό και την ακρότητα που εξέπεμπαν σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους. Γι'αυτό και το πολυπληθές φανατισμένο κοινό που εκτιμά την ειλικρινή στάση του group όλα αυτά τα χρόνια, τους ακολουθεί πιστά. Κάπου εδώ ξαναπατάς το play και αναφωνείς με όλη σου τη δύναμη FUCKIN’ SLAYEEEEEER!!!!
8,5
