Το να ασκήσεις κριτική στον κύριο Benton είναι ένα άλλο καπέλο. Γραφικός για πολλούς, σατανιστής για άλλους, μαλάκας για ακόμα περισσότερους. Πολλοί τσίνισαν με την φυγή των δύο «καχεκτικών» κιθαριστών, θεωρώντας τους DEICIDE τελειωμένη υπόθεση. Αλλά ο βλάχος με τον ανάποδο σταυρό στο κούτελο έγραψε τα πάντα εκεί που ξέρει και προσέλαβε δύο άξιους, όπως αποδεικνύονται αντικαταστάτες. Οι Jack Owen (ex- CANNIBAL CORSPE) και Ralph Santolla (ex- ICED EARTH/DEATH) καταθέτουν την σκατοψυχία τους στη μικρή, αλλά χορταστική διάρκεια του δίσκου.

Μακράν η πιο μελωδική δημιουργία του συγκροτήματος, κάτι που οφείλεται στα δύο προαναφερθέντα μπουμπούκια. Μην ξενερώνετε όμως. Ο λόγος γίνεται για πολύ πολύ γαμ***ρά (ας μου επιτραπεί ο όρος) solos που πραγματικά πορώνουν, ρε γαμώτο. Μπράβο στη μπάντα που τόλμησε και σίγουρα τα κατάφερε. Φαίνεται ότι ο μέθυσος όσο μεγαλώνει αγριεύει και άλλο, κάτι που αντανακλάται στον τρόπο με τον οποίο ξερναει στο μικρόφωνο. Θα έλεγα ότι η φωνή του μου αρέσει πολύ περισσότερο από προηγούμενες δουλειές. Δεν την έχει εξελίξει ή κάτι ανάλογο, αλλά φαίνετια ότι το κατέχει πλήρως πλεόν. Τι να πω, άστον να μισεί την εκκλησία, αφού έτσι τη βρίσκει!

Όσο για το έταιρο καλόπαιδο, τον Steve Asheim, λίγα υπάρχουν να ειπωθούν και εδώ. Double bass, double bass. Καταστροφή! Ταχύτητα και όλεθρος και ναί μιλάω σαν καθυστερημένος μεταλλάς.

Κοίτα να δεις τι με οδήγησαν να κάνω τα ρεμάλια. Είμαι μεταλλάς και δεν το είχα καταλάβει, κάτι πρέπει να γίνει να αλλάξω!!! Αν είχα μαλλί θα κοπανιόμουν, αλλά τα έκοψα ρε γαμώτο. Πάρτε το χωρίς δεύτερη κουβέντα!


9