Τι να πώ; Κολλημένοι με το παρελθόν; Ίσως να φταίει και το ότι δεν είμαι εξοικειωμένος με τον συγκεκριμένο ήχο. Ξέρω όμως ότι πολλοί μεγαλύτερης ηλικίας ακούνε αυτήν τη μουσική. Μιλάω για heavy power metal.

Οι Falconer άφησαν τον epic εαυτό τους των προηγούμενων δίσκων και προσανατολίζονται σε πιο straight heavy ορίζοντα. Καλά όλα αυτά, αλλά δεν υπάρχει καμία πρωτοτυπία στο όλο εγχείρημα. Κλασσικά riffs, πάντα καλοπαιγμένα, με κλασσικά καλπάζοντα ρυθμικά μέρη, με κλασσικά solos, με καλή παραγωγή, με, με, με, αλλά...βαρετά! Τι να προτείνουν εν έτει 2005;

Ο τραγουδιστής δεν παύει να κοπιάρει άλλους. Έναν Dickinson και έναν Bayley ας πούμε τους ληστεύει σε σημεία. Ειδικά το vibrato του είναι copy-paste. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ο τύπος έχει πολύ καλή φωνή. Και οι υπόλοιποι σαν παίχτες δε τα πάνε καθόλου άσχημα. Αλλά όπως λέω για χιλιοστή φορά, ακολουθούν την πεπατημένη.

Η παραγωγή είναι καλή, με τα solos να ξεχωρίζουν. Φωνητικά ακούγονται πεντακάθαρα, τύμπανα συμπληρώνουν και το μπάσσο είναι εκεί όπου πρέπει. Να ένα θετικό στην όλη κυκλοφορία.

Κάτι όμως που με ξενέρωσε απίστευτα είναι οι στίχοι του κομματιού ”No tears for strangers”. Πώς γίνεται ρε μ...άκα να μη σε ενοχλεί το ότι πεθαίνει κόσμος άδικα, ακόμα και μακριά από τη χώρα σου; Και από την άλλη στο δεύτερο κομμάτι, κράζει το νομοθετικό σύστημα της Σουηδίας, γιατί λέει είναι άδικο. Λίγο αντιφατικό, έτσι; Α, και το να τραγουδάτε όλοι μαζί, δεν είναι επικό, είναι ηλίθιο. Δεν είμαστε στο γήπεδο. Τέλος.


5